Παραμύθια της γιαγιάς…

Όταν ήμουν μικρός κι έλεγα ψέματα, η γιαγιά μου απαντούσε: “Άσε αυτά τα κομμουνιστικά”. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είχε συνδέσει, ταυτίσει το ψέμα με την Αριστερά, μου φαινόταν ακατανόητο. Μπα, έλεγα, η γιαγιά θα έχει προκατάληψη, υπερβάλλει, θα είναι φανατική. Μπα, έλεγα, το παρακάνει, είναι απόλυτη. Μέχρι που ήρθε η σημερινή κυβέρνηση.

Η γιαγιά είχε ζήσει τον εμφύλιο και είχε καταλάβει μερικά πράγματα. Εμείς είχαμε βοσκήσει όλο το μεταπολιτευτικό αριστερό γκαζόν και έπρεπε να ’ρθει η οδυνηρή πραγματικότητα, για να μας διδάξει και να απομυθοποιήσει την πολύχρονη προπαγάνδα...

Οπότε τώρα βλέπω πως η γιαγιά ήταν μάλλον μετριοπαθής. Διότι δεν πρόκειται απλώς για ψέματα, αλλά για κάτι πολύ πιο επιδέξιο και μάλλον ύπουλο και αναξιοπρεπές: τον πλήρη διαχωρισμό λόγου-πράξης. Ακόμη καλύτερα: Την ίδια στιγμή που διαπράττουν χαμερπή επίκυψη, μιλάνε για γενναία περηφάνια. Την ίδια στιγμή που σέρνονται ψηφίζοντας τα πάντα, καμαρώνουν ως ανένδοτοι επαναστάτες.

Το λογικότερο που μπορείς να πεις είναι ότι ενδέχεται να έχουμε να κάνουμε με δομική σχιζοφρένεια σκέψης, για εσωτερικό ψυχικό διχασμό. Όμως μάλλον όλα αυτά δεν ισχύουν. Το πράγμα μπορεί να είναι πιο απλό: ιδιοτέλεια μικρών αναστημάτων που υποδύονταν τη μαμά Τερέζα και τελικά αποδείχτηκαν Καρανίκες. Ίσως το πιο σημαντικό είναι να πέφτει ο μισθός και η μπούργκα του λόγου να σκεπάζει το οικτρό της πράξης, μέχρι, όπως λέει και το άσμα, ο εξευτελισμός να γίνει τέλειος. Εδώ όμως είναι το ωραίο: Δεν το θεωρούν εξευτελισμό αλλά τιμή. Σωτηρία του λαού και του έθνους. Δόξα Κατρούγκαλου ανυπέρβλητη και πάνες ουρήσεως γενναίου Κυρίτση.

Το θέμα είναι από την άλλη ότι τα ανάλογα σύνδρομα υιοθέτησε και ο έτερος γίγαντας της πολιτικής, ο Καμμένος, που, ενώ ψήφισε το νόμο για 24% ΦΠΑ στα νησιά, μετά βγαίνει και λέει πως είναι αντισυνταγματικός και εγκληματικός. Σαν να πρόκειται για έναν άλλον άνθρωπο, που δεν έχει την επιλογή και την ευθύνη της πράξης του και έρχεται να κριτικάρει το άλλο του μισό αφορολόγητα, δηλαδή χωρίς να παραιτείται -για ποια παραίτηση μιλάμε; Μήπως είναι και η πρώτη φορά; Του έχει γίνει συνήθεια: Μια παραίτηση τη βδομάδα θα υποβάλει στο μέλλον και όλα θα πηγαίνουν μια χαρά. Και τούτο ποιείν και τ’ άλλο μη αφιέναι. Δόκτωρ Καρανίκας και κύριος Χάιντ.

Αυτή η συμπεριφορά τείνει να γίνει σύστημα πλέον στους νυν κυβερνώντες. Αφού κάνουν τη ζημιά, μετά λένε “το κάναμε, χωρίς να το πιστεύουμε, το ψηφίσαμε, αλλά είμαστε εναντίον, είναι εγκληματικό, απαράδεκτο, αλλά θα το διορθώσουμε στο μέλλον”. Τότε, το Μάη, με το τριφύλλι. Ή πάνε να το αντιστρέψουν νοηματικά καμαρώνοντας κι από πάνω. Πλήρης και ωραιότατη παράνοια, αν βέβαια αφαιρέσεις την απάτη.

Και αφού μας γάνωσαν εδώ και 40 χρόνια με ηθικολογίες και ηθικά πλεονεκτήματα και μη μου άπτου, ήρθε η ώρα ακόμη και της κάθε Σακοράφα να αγανακτήσει -και γιατί, κυρία μου, αφού είχες πάσα έλλειψη πολιτικής κρίσης, τότε και άγνοια Ιστορίας, έπρεπε εμείς να σε πιστέψουμε; Και να περιμένουμε 30 χρόνια, για να καταλάβεις; Και να μας κριτικάρεις και από πάνω; Δεν σου έφτανε το ακόντιο, έπρεπε και να μας σώσεις κι εμάς διαπερνώντας μας με ακοντισμούς άγνοιας;

Αλλά βέβαια κι αυτή στα λόγια. Παραίτηση γιοκ. Τα λόγια φεύγουν, το χρήμα έρχεται. Και βέβαια μη νομίσουμε πως η εν λόγω κατάλαβε, αφού το πιθανότερο τώρα είναι να κάνει ακόμη χειρότερη επιλογή: Να πάει στον Λαφαζάνη.

Η γιαγιά τούς έλεγε “κατσαπλιάδες”. Τη θεωρούσα υπερβολική, άδικη. Φανατική. Τώρα έχω κλονιστεί: Δεν ξέρω αν αυτή η εμφυλιοπολεμική λέξη είναι ακριβής ή υπερβολική. Απλώς σκέφτομαι, με βάση αυτά που ακούμε σήμερα, τι απερίγραπτα ψέματα μας έχουνε πει και για τον εμφύλιο. Αδιανόητα προφανώς. Και τι ύμνους θα γράφουν οι δικοί τους ιστορικοί του μέλλοντος γι’ αυτό που περνούμε τώρα. Ευτυχώς που πέθανε και η γιαγιά εγκαίρως, πριν της φάει τη σύνταξη ο Κατρούγκαλος.

Γιώργος Σκαμπαρδώνης

Μακεδονία