Το επίορκο σύστημα υγείας…

Γράφαμε και ξαναγράφαμε για τις πρωτοφανείς ελλείψεις υλικών στα δημόσια νοσοκομεία, αλλά τα αυτιά των αρμοδίων δεν ίδρωναν.

Ότι υπάρχουν κλινικές που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις βασικές υποχρεώσεις τους προς τους ασθενείς -ακόμη και για χαρτί υγείας ή κλινοσκεπάσματα- και για προγραμματισμένα χειρουργεία που ακυρώνονται εξαιτίας ελλείψεων σε αναλώσιμα (γάζες, αντιδραστήρια αίματος) ή σε ιατρικά υλικά (βηματοδότες, στεντ κλπ.).

Γράφαμε και ξαναγράφαμε ότι κλινικές ολόκληρες υπολειτουργούν, ότι μονάδες εντατικής θεραπείας -για τις οποίες έχουν δαπανηθεί εκατομμύρια για τον εξοπλισμό τους- μένουν κλειστές, εξαιτίας απουσίας νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού, αλλά ποιος να ντραπεί;

Μήνες τώρα, οι άνθρωποι ασχολούνται με το πώς θα αλλάξουν τις διοικήσεις των νοσοκομείων -για να φύγουν των αλλονών και να μπουν οι δικοί τους- και διαφημίζουν το κόψιμο του πεντάευρου το οποίο υπήρχε ως... εισιτήριο ενός ασθενούς στο νοσοκομείο (το πεντάευρο αφενός απέτρεπε επισκέψεις για ασήμαντη αφορμή, ενώ προσέφερε κι έναν έξτρα πόρο για κάθε νοσοκομείο, ο οποίος χρησιμοποιούνταν για να καλύπτονται οι έκτακτες δαπάνες για αναλώσιμα, για συντηρήσεις κλπ.).

Μήνες τώρα μας πιπιλίζουν το μυαλό με τις... μεγάλες πολιτικές να προσφέρουν ελεύθερη πρόσβαση στα δημόσια νοσοκομεία σε ανασφάλιστους, σε πρόσφυγες και μετανάστες, την ίδια ώρα που πεθαίνουν ασθενείς επειδή στερούνται βασικής νοσοκομειακής περίθαλψης, εξαιτίας ελλείψεων σε βασικά ιατρικά υλικά.
Είναι αυτό που αποκαλείται ισότητα στο κατώτατο δυνατό σημείο, δηλαδή ελεύθερη πρόσβαση όλων στο... κενό.
Η κατάντια της δημόσιας υγείας έφτασε στο έσχατο σημείο, όταν οι υπεύθυνοι πολλών χειρουργικών κλινικών σήκωσαν τα χέρια ψηλά, δηλώνοντας σε συγγενείς ασθενών ότι δεν μπορούν να τους χειρουργήσουν, επειδή τους λείπουν υλικά αξίας 200, 300 ή και 1.000 ευρώ.

Τι να κάνουν οι συγγενείς, προσφέρθηκαν να καλύψουν οι ίδιοι τη δαπάνη για την προμήθεια των εν λόγω υλικών. Επειδή αυτό δεν μπορούσε να συμβεί με νόμιμο τρόπο, το έκαναν με μορφή δωρεάς για να αγοραστεί το τάδε ή το δείνα υλικό. Όπερ και εγένετο.

Οι ασθενείς δηλαδή καλούνταν από τα πράγματα να πληρώσουν φακελάκι, όχι σε κάποιον επίορκο γιατρό, αλλά σε ένα... επίορκο σύστημα δημόσιας υγείας, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες.

Μετά την επέμβαση του εισαγγελέα και το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της “Μ”, η ηγεσία του υπουργείου Υγείας επιχειρεί να στοχοποιήσει τις προηγούμενες διοικήσεις των νοσοκομείων, που δέχονταν τις δωρεές. Εννοείται πως το ίδιο θα έκαναν αν πέθαινε ένας ασθενής που δεν χειρουργούνταν επειδή δεν υπήρχε στο νοσοκομείο αναισθητικό...

Πάντα φταίνε οι μικροί και αναλώσιμοι. Οι λαοπρόβλητοι υπουργοί μπορούν να πίνουν τη σαμπάνια τους κάτω από το πορτρέτο του Βελουχιώτη και να βρίζουν το σύστημα...

Μιχάλης Αλεξανδρίδης

Μακεδονία