Η δημιουργική μειοψηφία και οι Μενουμευρωπαίοι…

Είναι πολύ διασκεδαστικό να κοροϊδεύεις τους σανοφάγους που χόρευαν στο Σύνταγμα για το “ΟΧΙ”, τους πρώην ΠΑΣΟΚους μα νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων πασόκους που πιστεύουν ότι η κυβέρνηση -οποιαδήποτε κυβέρνηση- θα συνεχίσει να τους φροντίζει στοργικά, τον κύριο Σπίρτζη που κλαίει υπογράφοντας όσα δεν τόλμησαν ούτε οι Σαμαροβενιζέλοι, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμο ή αποτελεσματικό.

Γιατί οι σανοφάγοι δεν αλλάζουν δίαιτα, οι πασόκοι θα είναι πασόκοι μέχρι να καεί ο ήλιος -όπως κι αν λένε το πασόκ στο οποίο πιστεύουν- και οι σπίρτζηδες ήταν πάντα το κυρίαρχο είδος πολιτικού που προτιμούσαν, επέλεγαν και αναδείκνυαν οι σοφοί Έλληνες ψηφοφόροι. Το 62% του “ΟΧΙ” υπήρχε πάντα και, κάτι που είναι εξίσου σημαντικό: Τέτοιους ψηφοφόρους έχουν όλες οι χώρες του πλανήτη…

Δεν είμαστε εξαίρεση, δεν είμαστε οι χαζοί εμείς, δεν είμαστε τα σούργελα. Όλοι οι λαοί του κόσμου λίγο πολύ το ίδιο είναι. Κι οι Σουηδοί έχουν ακροδεξιούς. Δείτε τους Γάλλους που διαδηλώνουν και απεργούν, σαν εμάς. Εμείς επιλέγουμε τους Καμμένους, τους Μιχελογιαννάκηδες και τους Σπίρτζηδες για να μας εκπροσωπήσουν, παλιά επιλέγαμε τους Τζοχατζόπουλους, τους Κουλούρηδες και τους Λιάπηδες, ε, δείτε τι επιλέγουν οι άλλοι, κοιτάχτε το Νάιτζελ Φαρατζ, τη Μαρίν Λεπέν, το Μπέπε Γκρίλο, τους Ποδέμος, το Βίκτωρ Όρμπαν, εκείνο το δήμαρχο του Τορόντο που ήταν εθισμένος στο κρακ, τον Ντόναλντ Τραμπ. Για να μην πάμε παραπέρα από τον 1ο κόσμο στους Πούτιν και τους Μαδούρο, “εκλεγμένοι” όλοι.

Εμείς έχουμε 7% πληθυσμό Ναζί, αλλά και οι Αυστριακοί παραλίγο να βγάλουν ακροδεξιό Πρόεδρο. Εμάς εδώ καίνε τα τρόλει και κλέβουν τα αγάλματα και πλακώνονται στο ξύλο στα γήπεδα, αλλά είδατε το βιντεάκι με τους Άγγλους χούλιγκαν που κοροϊδεύουν τα προσφυγάκια στη Γαλλία;

Δεν είμαστε οι χειρότεροι του κόσμου, δεν είμαστε ο απόπατος. Είμαστε σαν τους άλλους.

Σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχει μια μεγάλη μάζα -συχνά πλειοψηφία- που δεν ξέρει πάρα πολύ καλά πώς λειτουργεί ο πλανήτης, που αποφασίζει κυρίως με βάση τα συναισθήματα (φόβο, οργή) και όχι τη γνώση ή τη λογική. Είναι οικουμενικό το φαινόμενο, δεν είναι παράξενο. Αλλά δεν είναι αυτή η μάζα που ευθύνεται για τα προβλήματα των κοινωνιών, για τη φτώχεια και τη δυστυχία, ακριβώς όπως δεν ευθύνονται και για τα επιτεύγματα των ίδιων κοινωνιών. Οι ψηφοφόροι του Φαρατζ που πέταγαν κέρματα στα προσφυγόπουλα στη Γαλλία και παρόμοιοι πρόγονοί τους δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στη συγγραφή της Μάγκνα Κάρτα ή θεατρικών έργων ή στη δημιουργία του Σίτι του Λονδίνου. Οι ψηφοφόροι που πλακώνονται στις φάπες στις ομιλίες του Τραμπ δεν έφτιαξαν τη Google, ούτε διαστημόπλοια, ούτε έγραψαν το “Hamilton”.

Την πρόοδο, τη γνώση και την οικονομική ανάπτυξη σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου τις παράγει μια πνευματική και οικονομική “ελίτ” -συγχωρήστε μου τη χρήση της εξευτελισμένης λέξης-, αυτό που ο ιστορικός Άρνολντ Τόινμπι αποκαλεί στο 12τομο “A Study of History” “δημιουργική μειοψηφία”.

Βεβαίως, αυτό δεν ακούγεται πολιτικώς ορθό. Αφού ο λαός είναι σοφός και οι δυτικές χώρες είναι δημοκρατικές, η πρόοδος και η ανάπτυξη θα πρέπει να εκπορεύονται από το λαό, από τους πολλούς, από τη “μάζα”. Όχι από τις ελίτ. Κι αυτό είναι περίπου σωστό. Ο Τόινμπι εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο η “δημιουργική μειοψηφία” δεν είναι μια ελίτ που επιβάλλει, αλλά μια που λειτουργεί ως καταλύτης για την πρόοδο ολόκληρης της κοινωνίας. Γεννά τις ιδέες που ο λαός ενστερνίζεται και υιοθετεί με τη βούληση και τη σοφία του. Αναλύοντας εξαντλητικά (7.000 σελίδες είναι όλο μαζί το έργο) τον τρόπο με τον οποίο αυτό έγινε σε ιστορικούς πολιτισμούς, ο Τόινμπι αποδεικνύει πως, αν αυτή η μειοψηφία δεν υπάρχει, ή αν μετατρέπεται σε “κραταιά”-αυταρχική ελίτ που προσπαθεί να επιβάλλει οτιδήποτε στο λαό, η κοινωνία αργά ή γρήγορα καταρρέει.

Αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας. Όχι οι“ΟΧΙ”. Η “δημιουργική μειοψηφία” της, ή, εν προκειμένω, η ανεπάρκειά της.

Τι ακριβώς θα περίμενε κανείς από το κοινό του Λάκη Λαζόπουλου δηλαδή; Να πατεντάρουν τεχνολογίες; Να φτιάξουν καινοτόμες εταιρείες με εξαγωγικό προσανατολισμό που θα παράγουν πλούτο και θα δημιουργούν δουλειές; Να γράψουν έργα τέχνης παγκόσμιας εμβέλειας ή να δημιουργήσουν γνώση;

Τι ακριβώς μπορεί να περιμένει κανείς από το λεβέντη που προσπαθούσε να κάψει τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Σύνταγμα τις προάλλες “επειδή το κρουασάν κάνει 8 ευρώ”; Τι φταίει αυτός; Είναι δικιά του ευθύνη να πάει παρακάτω η κοινωνία μας; Όχι βέβαια. Την ευθύνη του “να πάει μπροστά η χώρα” την έχουν οι επιχειρηματίες, οι επιστήμονες, οι πολιτικοί, οι πολύ λιγότεροι που έχουν χρήμα, γνώση ή ισχύ. Κι αυτή η “ελίτ” στην Ελλάδα χωλαίνει. Δεν έχει καμία σημασία το αν έχουμε καλύτερους ή χειρότερους χούλιγκαν από τους Άγγλους. Εμείς χρεωκοπούμε επειδή έχουμε χειρότερους πολιτικούς. Παθολογικά κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Απομονωμένους κι αβοήθητους επιστήμονες.

Το πρόβλημά μας βρίσκεται στο 38% του “ΝΑΙ”, το οποίο περιέχει ένα smörgåsbord δυσλειτουργικών υποομάδων που έχουν ως μόνο κοινό το ότι είναι υπέρ του δυτικού πολιτισμού γενικώς. Εκεί μέσα είναι κρατιστές λαϊκιστές όπως το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ και η καραμανλική δεξιά, ρατσιστές που μισούν τους μουσουλμάνους πρόσφυγες, τη λαϊκιά δεξιά της ορθοδοξίας, ένα σωρό υποομάδες του πληθυσμού που επίσης δεν αποτελούν παγκόσμιες πρωτοτυπίες, αλλά που δεν έχουν σχέση με “δημιουργική μειοψηφία”. Αυτοί είναι όλοι αντικυβερνητικοί, κοροϊδεύουν τους σανοφάγους, κάνουν φασαρία και ουσιαστικά έχουν υιοθετήσει όλη την διαλεκτική συμπεριφορά του 62%. Όταν βγαίνει μια έκθεση 130 σελίδων για την παιδεία της χώρας, είναι αυτοί που παρακάμπτουν όλα τα βαρετά (τετραετές γυμνάσιο, κατάργηση θρησκευτικής κατήχησης, ένα σωρό άξια διαλόγου) και ξελαρυγγιάζονται για τις “πριγκήπισσες”.

Κι εν τω μεταξύ, κάπου χαμένη στο θόρυβο ανάμεσά τους είναι και η “δημιουργική μειοψηφία”.

Η οποία είναι ένα μικρό, μικροσκοπικό, τοσοδούλικο υποσύνολο, τσουρομαδημένο από το brain drain, το αφισοκολλημένο τέλμα των ελληνικών πανεπιστημίων και το double penetration φορολογίας/ασφαλιστικών εισφορών, μια χούφτα έξυπνοι, μορφωμένοι, ικανοί μα λίγοι. Τραγικά ανεπαρκείς.

Αν δεν ήταν ανεπαρκείς, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως καταλύτης, να δημιουργήσουν τις ιδέες, την έμπνευση και τις δουλειές που θα βοηθήσουν ολόκληρη την κοινωνία να πάει παρακάτω -όπως κάνουν διαχρονικά οι δημιουργικές μειοψηφίες σε όλους τους πολιτισμούς που μελέτησε ο Τόινμπι.

Αυτό είναι το πρόβλημα.

Αν δεν ήταν τόσο λίγοι και ανήμποροι ανάμεσα στους υπόλοιπους θορυβώδεις μενουμευρώπηδες, δεν θα είχαμε χρεωκοπήσει.

Θοδωρής Γεωργακόπουλος

Καθημερινή