Οι (αμετανόητοι) μελανιασμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ….

Τους βλέπω πλέον παντού. Στο δρόμο, στα καφέ, στο λεωφορείο, στην δουλειά... Με κατεβασμένα τα κεφάλια, με μουτρωμένες φάτσες, να περπατούν τρεκλίζοντας, και να παραμιλάνε… σαν σκιές του αλλοτινού εαυτού τους, σαν δαρμένα σκυλιά. Σαν μαστουρωμένα ζόμπι… Μελανιασμένοι…

Είναι οι εξαπατημένοι του Σύριζα. Και είναι μιλιούνια οι άτιμοι… λεγεώνες. Όλοι εκείνοι οι αφελείς, δηλαδή, που πίστεψαν ότι ο Αλέξης, το χαμογελαστό παιδί,  θα τους δώσει αυξήσεις, θα καταργήσει τους φόρους και τα διόδια, θα στείλει τους ξένους τοκογλύφους στο διάολο, και όλοι θα ξαναγίνουμε μπρούκληδες, με μοναδική μας έγνοια το που θα πάμε διακοπές, και που θα πιούμε τα μαύρα Τζόνι μας το βράδυ...

Είναι όλοι εκείνοι που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες ζώντας το ψευδεπίγραφο όνειρο, με τα διακοποδάνεια, τις Καγιέν, τα πρώτα τραπέζια πίστα, τις ρεζερβέ ξαπλώστρες στη Μύκονο, και γενικά με όλα εκείνα τα χαϊλίκια που σημάδεψαν την μπανανία μας από την εποχή της στρεβλής ανάπτυξης και της  επίπλαστης ευμάρειας των χρόνων του Σημίτη.

Όλοι εκείνοι που το μοναδικό τους ενδιαφέρον ήταν ο Πρόδρομος και ο Τσάκας, που ενημερώνονταν από τον Μικρούτσικο και την Μενεγάκη, που άκουγαν Καρρά και Κιάμο και έκοβαν φλέβες, που παρακολουθούσαν (οι πιο προβληματισμένοι εξ αυτών) Λιακόπουλο και Βελόπουλο, που εκστασιάζονταν όταν κάναμε εκείνους τους φαντεζί Ολυμπιακούς αγώνες, και παίρναμε το ευρωκύπελλο… που λοιδορούσανε την καημένη τη γενιά των 750 ευρώ, όλοι εκείνοι δηλαδή που ζούσαν το όνειρο… σαν να μην υπάρχει αύριο.

Και όταν ήρθε το αύριο, μαζί με την λυπητερή, όλοι αυτοί τι έκαναν λέτε; Ανασκουμπώθηκαν; Σήκωσαν τα μανίκια, κατέβασαν το κεφάλι, δάγκωσαν τα τέτοια τους και στρώθηκαν στη δουλειά; Μπα…

Έγιναν αγαναΧτιστές… τα έβαλαν με τον σακάτη του Βερολίνου και με τα ξένα συμφέροντα που μας θέλουν δούλους αφού, που έβριζαν ολημερίς τα ντόπια τσιράκια των δανειστών μας, τους μισητούς σαμαροβενιζέλους, και που άκουγαν Τράγκα, διάβαζαν Καζάκη, και έπιναν νερό στο όνομα του Δρος Μπαρουφάκη… ο οποίος σε καθημερινή σχεδόν βάση, μέσω σκάιπ, έβγαινε στα κανάλια επαναλαμβάνοντας  τις αντιμνημονιακές παπαριές του, οραματιζόμενος την οσονούπω περήφανη σομαλοποίησή μας. Και οι μελανιασμένοι τράγοι από κάτω τον λάτρευαν, θεωρώντας ότι χρεοκοπήσαμε εξαιτίας του μνημονίου, και αγνοώντας ότι αυτό ήταν το μόνο σωσίβιό μας, αφού είχαμε ήδη χρεοκοπήσει πανηγυρικά (οικονομικά αλλά και κοινωνικά).

Όλοι εκείνοι που μαζεύονταν στις πλατείες για να αποθεώσουν κάτι ιδεοληπτικά  ξόανα, κάποιους  επαγγελματίες αγκιτάτορες στυλ Κατρούγκαλου και Λαπαβίτσα, και που είχαν ηρωποιήσει κλινικές περιπτώσεις εμφανώς διαταραγμένων ανθρώπων του στυλ Ζουρλής, Ραχήλ, κ.ά. ή εμφανώς καθυστερημένων στυλ Στρατούλη, ουρλιάζοντας ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, και ανάβοντας λαμπάδες στο μπόι της αγωνίστριας των λαϊκών δικαιωμάτων Κατάντιας Βαλαβάναινας…

Όλοι εκείνοι που ξύπνησαν απότομα εν έτει 2009, και ξαφνικά ανακάλυψαν ότι παρά τα θηριώδη Τζιπ, παρά τα Κοχίμπας, και παρά τα σαββατοκύριακα στο Μπαλί, κατά βάθος ήταν κομμουνιστές, και πως ήρθε επιτέλους η ώρα και η χώρα μας να ζήσει και αυτή την αριστερή αξιοπρέπεια!

Για αυτό και ψήφισαν Αλέξη, Πάντζα, Δραγασάκη, και όλους εκείνους τους ήρωες της καθ ημάς αριστεράς. Για την προκοπή του τόπου, όπως θα έλεγε και ο κυρ Φώτης ο Κουνέλης.

Και μάλιστα, τους άρεσε τόσο πολύ το αριστερό πρόσημο της κυβέρνησης, η σοσιαλιστική μετεξέλιξη της πατρίδας μας, που ακόμη και μετά το πρώτο σοκ, με κλειστές τις τράπεζες παρακαλώ, με ουρές το κατακαλόκαιρο στα ΑΤΜ,  με την χώρα ένα βήμα πριν από την βουτιά στο βάραθρο της χρεοκοπίας, αυτοί ξαναψήφισαν περήφανα ΟΧΙ! Για να γίνουμε κι εμείς Βενεζουέλα… η χώρα πρότυπο της Δούρου, του Κουράκη, αλλά και του ίδιου του Αλέξη, του Τσε Παπάρα των Βαλκανίων, ο οποίος ευτυχώς που χέστηκε επάνω του και έκανε την περίφημη κωλοτούμπα του, και σώθηκε όπως σώθηκε η χώρα από την πείνα και την καταστροφή.

Στη συνέχεια, όλοι αυτοί που ψήφισαν ελπίδα αλλά τους προέκυψε ο Λεουτσάκος, ο Σκουρλέτης, ο Χαϊκάλης και ο Κυρίτσης, δεν το έβαλαν κάτω, αλλά αρνούμενοι να παραδεχτούν ότι ο βασιλιάς τους είναι γυμνός, την ξαναέκαναν την κουτσουκέλα τους και τον ξαναψήφισαν με κέφι και με μπρίο πέρσι τον Σεπτέμβρη… αποδεικνύοντας διά παντός ότι η χώρα διαθέτει τουλάχιστον 36% εγκεφαλικά νεκρούς πολίτες.  Με αποτέλεσμα να μπούμε σε πιο αυστηρό μνημόνιο, να αυξηθούν οι φόροι, τα λουκέτα, και η ανεργία, και να πέσουν στο ναδίρ μισθοί και συντάξεις. Και σαν κερασάκι στη τούρτα, να γεμίσει η χώρα από δεκάδες χιλιάδες «πρόσφυγες πολέμου» ελέω κυρά Τασίας.

Η Ελλάδα του Σύριζα που λέγαμε εμείς οι γερμανοτσολιάδες, αλλά ποιος μας άκουγε τότε; Αφού προείχε η «σωτηρία» χα χα χα της χώρας, και η επιστροφή μας στα μπερεκέτια. Το εγγυόταν άλλωστε ο σώφρων μπαρμπά Αλέκος, και ο στιβαρός αυτός διανοητής Νίκος Παππάς (μαζί και η Αυλωνίτου).

Αυτοί  λοιπόν είναι οι μελανιασμένοι του Σύριζα, που έλεγα στην αρχή, οι οποίοι σήμερα  περπατάνε ζαλισμένοι, χωρίς να ξέρουν από πού θα τους έρθει η επόμενη σφαλιάρα. Που χρωστάνε στο δημόσιο, χρωστάνε στον μπακάλη, και γενικά χρωστάνε σε όποιον μιλάει ελληνικά… αφού τελικά ο Σύριζα δεν διέγραψε τα χρέη όπως τους είχε υποσχεθεί. Ναι, θα μου πείτε, αλλά τουλάχιστον είναι περήφανοι! Σωστόν, διότι οι προηγούμενοι ήταν στα τέσσερα, όπως έλεγε και ο Ελληναράς συγκαμένος, που προκειμένου να παίζει με τα στρατιωτάκια (και τις μίζες του) μετέτρεψε το κόμμα των «Ανεξάρτητων(!) Ελλήνων»  σε άτυπη συνιστώσα του Σύριζα… στη θέση της Ρόζας π.χ. που νωρίς εγκατέλειψε την αγκαλιά του Αλέξη… ο οποίος, παρεμπιπτόντως, αν κρίνω από την οβιδιακή του μετάλλαξη, σήμερα θα ονόμαζε τον γιο του Φριτς αντί για Ερνέστο…

Αυτοί είναι λοιπόν οι χρήσιμοι ηλίθιοι του Αλέξη. Ζούμε ανάμεσά τους.  Σκυθρωποί, απογοητευμένοι, αλλά πλην ελαχίστων περιπτώσεων (βλ. Καρύδη), καθόλου μετανοημένοι (βλ. Σαμίου). Και που αν αύριο ξαναγίνουν εκλογές, πάλι Αλέξη θα ψηφίσουν οι περισσότεροι, με τους πιο «προχωρημένους» να πηγαίνουν κατά Δραχμαζάνη ή κατά ζουρλής μεριά, αφού όλοι οι άλλοι είναι όργανα των τοκογλύφων. Το λένε άλλωστε οι δημοσκοπήσεις, το λένε και οι ίδιοι, αν κάποιος έχει το κουράγιο να μπλέξει σε συζήτηση μαζί τους.

Είναι έτσι η φύση του ανθρώπου. Δεν αλλάζει. Δεν μπορεί ένας βλάκας να παραδεχτεί ότι είναι βλάκας. Λογικό, διότι αλλιώς δεν θα ήταν βλάκας. Ούτε μπορεί ένας έξυπνος να δεχτεί το ότι πιάστηκε κορόιδο… και μάλιστα από βλάκες.

Οπότε; Οπότε θα τρώμε τα αριστερά αυτά σούργελα, τους πράκτορες του χάους, στην μάπα για πολύ καιρό ακόμη. Και ίσως όλοι αυτοί οι ανισόρροποι, που όμως ψηφίζουν, ζήσουν μια μέρα πραγματικά το όραμα του Αλέξη στην πράξη, ουρές, συσσίτια, δελτία, εξαθλίωση, κλπ και ίσως μόνο τότε πουν mea culpa, αν και πάλι δεν το βλέπω.

Συνεπώς, θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αυτό είναι άλλωστε και το μεγαλείο της δημοκρατίας, όπου όλοι ανεξαιρέτως έχουν δικαίωμα ίσης ψήφου. Και όπως στην μουσική, εκεί όπου ο Μαζονάκης και η Τάμτα (η παλιότερα οι παπαροκάδες) πουλάνε περισσότερα σι ντι από τον Μότσαρτ ή τον Χατζιδάκη, έτσι και στην δημοκρατία μας, οι ψηφοφόροι του Φίλη, της Φωτίου, του Πόρτα Πόρτα, και της Κουντουρά, πάντα θα είναι περισσότεροι. Πώς να το κάνουμε;

Strange Attractor

ΥΓ- Είδα χθες βράδυ τυχαία έναν παλιό γνωστό μου, ο οποίος τη δεκαετία του ’90 και του ’00 ήταν πετυχημένος γιάπης (αυτοδίδακτος) «χρηματιστής», γκόλντεν μπόι, με SUV, με Ρόλεξ, ακόμη και με Mitsubishi Evo (Tommi Makinen edition παρακαλώ), που με λυπόταν γιατί ήμουν μισθωτός των 3 και 60 και οδηγούσα φιατάκι. Είχα να τον δω από την ηρωική εποχή του ΑγαναΧτισμού, τότε που ξημεροβραδιάζονταν στον Λευκό Πύργο βρίζοντας τον ΓΑΠ, τον Σαμαρά, τον Μπένυ, και την Μέρκελ. Μου ζήτησε, αν έχω, 2-3 ευρώ να αγοράσει τσιγάρα. Τον ρώτησα τι θα ψηφίσει αν πάμε σε εκλογές… Την Ζωζώ μου απάντησε, και συνέχισε τον δρόμο του ψάχνοντας στους κάδους για καμιά γόπα…