Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει την ρέντα του να σταματά…

Όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο ξεκαθαρίζει η εικόνα. Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε για να γίνει Τσε Γκεβάρα, στην διαδρομή καλόβλεπε την προοπτική του Ανδρέα, μετά άρχισε να βολεύεται με το μοντέλο Ερντογάν. Όλα πήγαιναν πρίμα. Κάθε αναποδιά την έκανε πλεονέκτημα του. Κάθε λάθος του, μας έπειθε ότι ήταν δικό μας. Απλώς άλλαζε μοντέλο και πρότυπο κάθε φορά και έτσι πορευόμασταν.

Όμως κάποια στιγμή σε αυτή την διαδρομή η ρέντα άρχισε να σπάει. Με την αξιολόγηση να είναι και πάλι στον αέρα, καθώς οι δανειστές απαιτούν τήρηση όλων όσων συμφώνησε ο ίδιος, με την συζήτηση για το χρέος να ξέρει ότι παρά το παραμύθι που πούλησε ότι κέρδισε την διαγραφή του, θα αργήσει και πάντως δεν θα έχει και καμία σπουδαία επίπτωση στην καθημερινότητα του πολίτη, έχοντας φορτώσει την Ελλάδα με καμιά 60αρια χιλιάδες μετανάστες, έχοντας αφήσει τις συντάξεις να λιώνουν κάτω από τις «κόκκινες γραμμές» του Κατρούγκαλου, και τους χιλιάδες Έλληνες να τσακώνονται με τους αλβανούς για μια δουλειά στον τουρισμό για 500 ευρώ, ο κ. Τσίπρας, άρχισε να βλέπει την ρέντα του να σταματά…

Ο έλεγχος της Δικαιοσύνης, βασικό για κάθε καθεστώς, είχε προχωρήσει καλά. Υπήρχαν κάποιοι ενοχλητικοί όπως ο Ι. Ντογιάκος, αλλά όταν ελέγχεις την Κορυφή σιγά το πρόβλημα. Έλα όμως που ο Ι. Ντογιάκος αποδείχτηκε σκληρό καρύδι. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά και το δημοκρατικό υποσυνείδητο της Δικαιοσύνης αντέδρασε. Και έτσι ο Ντογιάκος εκλέχθηκε ξανά με διαδικασία καθαρή. Δεν την είχε αναλάβει ο Λευτέρης ο Κρέτσος, αλλά πάντως κανένας δεν την αμφισβήτησε. Τώρα ο υπουργός δικαιοσύνης και η κυρία που παρίστανε για κάποια 24ωρα την πρωθυπουργό, θα πρέπει να βρουν πολύ πιο γερά επιχειρήματα, από το πειθαρχικό παράπτωμα της προσβολής της κ. Θάνου, για να κάμψουν το τελευταίο ανάχωμα στον απόλυτο έλεγχο της Δικαιοσύνης. Αλλιώς είχε σχεδιασθεί, αλλιώς τους βγήκε…

Το μεγάλο κόλπο της κυβέρνησης ήταν αυτό με τις τηλεοπτικές άδειες. Θα κτύπαγε την διαπλοκή, θα εξασφάλιζε λεφτά για τους φτωχούς παίρνοντας τα από τους πλούσιους καναλάρχες σαν άλλος Ρομπέν των Δασών… Εντάξει θα υπήρχε ένα πρόβλημα Δημοκρατίας αλλά ποιος θα το καταλάβει… Και αφού νόμισαν ότι ξεπέρασαν την γελοιοποίηση με το κακέκτυπο Big Brother των υποψήφιων καναλαρχών πέρασαν στο επόμενο στάδιο. Μοίρασμα των φανταστικών λάφυρων.

Όμως ο καθρέφτης άρχισε να ραγίζει… Ούτε κτύπημα στην διαπλοκή υπήρξε, το αντίθετο. Υπήρξε επίσημη νομιμοποίηση της στο όνομα Καλογρίτσα και όχι μόνο. Δεν υπάρχει πρόβλημα λέει να παίρνει κάποιος δημόσια έργα και να έχει και τηλεοπτικό σταθμό… Α, μπα; Μα αυτός ήταν ο ορισμός της διαπλοκής όπως την καταδίκαζε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας μέχρι και πριν λίγες ημέρες…

Και μετά ήρθε το λογικό ερώτημα: σε μια χώρα όπως η Ελλάδα υπάρχουν τόσα λεφτά για κανάλια; Και μετά ήρθαν τα Πόθεν Έσχες που ελέγχθηκαν μόνο τα κατά δήλωση «έσχες». Και αποδείχτηκε ότι για κάποιους όχι μόνο «Πόθεν» δεν υπήρχε αλλά ούτε και «έσχες» τελικά, με την εξαίρεση των δανεικών λόγγων και βοσκοτόπων στην Ιθάκη… Και άφαντοι οι υπουργοί, άφωνοι οι πρωθυπουργοί, άφαντοι οι Κρέτσοι, αμήχανοι οι Σπρίτζηδες…

Η εικόνα θρυμματίζεται… Περνάμε σε άλλη φάση. Είναι η φάση της γελοιοποίησης… Ενός πρωθυπουργού που τον αφήνει η Μέρκελ να νομίζει ότι αλλάζει την Ευρώπη, προκειμένου να εφαρμόζει το Μνημόνιο σαν καλός μαθητής και να μετατρέπει την χώρα σε σφουγγάρι των μεταναστευτικών ροών για να μην πιτσιλίσουν την προστάτιδα Άγκελα. Μια κυβέρνηση που γελοιοποιείται καθημερινά… Και βάζει το χεράκι του και ο αντιπρόεδρος της (που να είναι χαμένο το παιδί;) Πάνος Καμμενος… Που αποδομεί το «επίτευγμα» του Μαξίμου, τον διαγωνισμό με τις άδειες, τρολάροντας τον διαγωνισμό. Βάζοντας τα GidiaResort του Καλογρίτσα σκαρφαλωμένα στο δέντρο να κουρεύουν την σοβαρότητα της χώρας…

Μην αμφιβάλλετε ότι αυτή η παρέα δεν θα παραδώσει τα όπλα εύκολα. Ακόμη και την γελοιοποίηση προσπαθούν να την κάνουν όπλο τους. Ελπίζοντας ότι και ο λαός θα τους γυρίσει την πλάτη, θα γελάσει μαζί τους, θα φτύσει και δεν θα ασχοληθεί ξανά μαζί τους… Θέλουν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο. Δεν κατάλαβαν ότι η διαφορά με τον Τσε, με τον Ανδρέα, με τον Ταγίπ είναι ότι αυτοί είχαν μαζί τους τον λαό. Δεν κυβερνούσαν με ένα ευκαιριακό 30-32%, ο Τσε δεν είχε Καμμένο για οπλαρχηγό, ο Ανδρέας δεν κυβερνούσε με την ακροδεξιά παρέα, ενώ ο Ταγίπ έβαλε στην φυλακή τους αντίπαλους του…

Κι έτσι αυτοί που ονειρεύονταν να γίνουν Τσε, που πίστεψαν ότι θα γίνουν Ανδρέας, που μπαίνουν στον πειρασμό να γίνουν Ταγίπ, καταλήγουν σιγά-σιγά σε επικίνδυνους γελωτοποιούς. Που βουλιάζοντας κρατούν την χώρα από τα μαλλιά, για να την πάρουν μαζί τους στο βυθό.

     Γιώργος Πετράκης
       mignatiou.com