Πολλάκις εκτεθειμένος…

Όταν ακούει κάποιος τις φιλόνικες ατάκες του Παύλου Πολάκη οφείλει να είναι προετοιμασμένος, όπως είπε και ο  Βασίλης Λεβέντης, για φαρμακερές αλήθειες. 

Τόσο δηλητηριώδεις, σαν τα βλίτα από τοξικά ραντισμένη σοδειά.

Όταν, όμως, διαβάζει κανείς τα εριστικά σχόλια του στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης πρέπει να είναι και ενδυματολογικά αμερόληπτος. Θιασώτης, τουλάχιστον, της λεβέντικης Κρητικής βράκας, τσόχινης, κεντητής με γαϊτάνι στη ραφή και περιτυλιγμένης γύρω από τη μέση με μακρύ ζωνάρι. Γιατί, ο αψίκορος Σφακιανός βουλευτής το τελευταίο το έχει λυμένο για καβγά εδώ και καιρό...

Κατηγορεί  τα «βοθροκάναλα της διαπλοκής» ως υπεύθυνα  για τις ελλείψεις σε γάζες , τσιρότα και νοσηλευτές στα νοσοκομεία του ΕΣΥ του οποίου, όλως τυχαίως, προΐσταται ως αναπληρωτής υπουργός Υγείας. Απειλεί υγιή δημοσιογράφο να τον φυτέψει  «τρία μέτρα κάτω από τη γη» για να δει πώς μεγαλώνουν τα ραδίκια, τη στιγμή που ο ίδιος έχει δώσει όρκο στον Ιπποκράτη ως ιδιώτης χειρούργος.  
Δεν είναι ακόμη συγκυριακά απρόοπτο για το παρορμητικό θυμικό του ότι έχει πλασάρει προκλητικά ως κοινωνικό ακτιβισμό τη κοινή παρανομία της τήρησης διπλών βιβλίων κατά την δημαρχιακή θητεία του. Ούτε είναι τυχαίο ότι έχει αναλάβει  με εργολαβική χαιρεκακία να παραδώσει ως καθεστωτικός γραφειοκράτης μια ταλαιπωρημένη  επαγγελματική ομάδα στον κοινωνικό αυτοματισμό.
Δικαίωμα, πάντως, καθενός, άρα και του συγκεκριμένου υπουργού, είναι σε οικείους, καθημερινούς και ιδιωτικούς χώρους να υιοθετεί όποιο στυλ νομίζει ότι τον εξωραΐζει. Ακόμη και εκείνο του  ρέμπελου μαυροπουκαμισά που έχει το ελεύθερο, σε περιβάλλον χωρίς πρωτόκολλα συμπεριφοράς, να ζώνεται κουμπούρια, να “παίζει” μπαλωθιές, να παραγγέλνει ρακές, να τραγουδάει μαντινάδες με  το τσιγάρο στα χείλη και να κάνει εξυπηρετήσεις στους προσφιλείς του.

 Ουδείς ψόγος περί καλαισθησίας στα πολιτισμικά πλαίσια  της γενέτειρας του και της εκφραστικής παράδοσης συμπατριωτών, φίλων και συγγενών του μεταξύ των οποίων και μια αναισθησιολόγος εξαδέλφη. Κάποιος, όμως, πρέπει να υπενθυμίσει στον εκλεγμένο βουλευτή Χανίων ότι οι αξίες που εμπεριέχονται στο κορυφαίο δημοκρατικό θεσμό της Βουλής δεν ταυτίζονται με ατομικά ξεφαντώματα σε τοπικά πανηγύρια.
Κυρίως, επιβάλλεται να του επισημάνουν ότι το χλευαστικό ύφος και οι μειωτικοί χαρακτηρισμοί του εναντίον δικαστών, γιατρών και δημοσιογράφων συνδυασμένοι με φρασεολογία πολιτικού bullying διαβρώνουν την ποιότητα του πολιτεύματος. 
Ωστόσο, τέτοιες υποδείξεις δεν είναι διατεθειμένο να του κάνει το Μαξίμου. Αντιθέτως, μάλλον προσυπογράφει το δημόσιο δείγμα γραφής του. Δεν τον θεωρεί άλλωστε ιδιάζουσα περίπτωση στο κυβερνητικό σχήμα. Ούτε εκτιμά ότι αποτελεί πρόβλημα αισθητικής και ενοχλητικού ύφους για την πρωθυπουργική ευπρέπεια. Η οποία εσχάτως εκδηλώθηκε με το αυταρχικό κούνημα του δάχτυλου σε ανυπεράσπιστο εργαζόμενο υπό την πένθιμα καλλιεργημένη φράση “το τζάμπα πέθανε”.
Ο πρωθυπουργός εξάλλου επέλεξε τον Πολάκη για υπουργικά πόστα και όχι για να του κάνει το καπετάνιο με το φουσκωτό του. Τον διάλεξε με ψύχραιμο υπολογισμό  ως ένα χρήσιμο επικοινωνιακά στέλεχος, ικανό να υποδυθεί το φύλακα σε μαντρί που υποτίθεται ότι δέχεται επιδρομή επιδρομή λύκων. Και τον περιέβαλε, στις εκάστοτε πολιτικές ζαριές του, με την εμπιστοσύνη του ως ενσαρκωμένη κινηματική ανάμνηση της αριστερίστικης ανυπομονησίας και ακατάσβεστου βαυκαλισμού υπό τους αλλοτινούς ρυθμούς της ρήξης στον απόηχο των νταουλιών.
Αναπόφευκτα, ο Πολάκης με το εγωκεντρικό πείσμα και τη, βαφτισμένη στη κουλτούρα της οξύθυμης αντιπαράθεσης, εκρηκτική ιδιοσυγκρασία κατάντησε το συμβολικό κυβερνητικό αντίβαρο στη ξεχαρβαλωμένη ψυχολογία της συνθηκολόγησης και βροντερό άλλοθι του μνημονιακού πραγματισμού.

Δημήτρης Παγαδάκης

Πρώτο Θέμα