Γιατί χαίρεται ο κόσμος...

Δύσκολο πράγμα οι εξετάσεις. Ακόμη πιο δύσκολο αν σου προκύψει καμιά τιμή χοληστερίνης ή σακχάρου και αναγκαστείς να κάνεις δίαιτα και γυμναστική. Αν δηλαδή εκεί που μέχρι χθες αισθανόσουν μια χαρά ανακαλύπτεις πως έμεινες μετεξεταστέος. Δύσκολες οι ιατρικές εξετάσεις, στρεσογόνες και οι σχολικές.

Και, ως γνωστόν, το παιδί, κατά την προοδευτική αντίληψη, προς Θεού, δεν πρέπει να πιέζεται. Οταν είναι πέντε χρόνων δεν πρέπει να του λες να μη φωνάζει και να μην κάνει κωλοτούμπες στο εστιατόριο διότι είναι παιδί κι ας είναι και σκασμένο. Και όταν μεγαλώσει και πάει με το καλό σχολείο, πρέπει να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να μην ταλαιπωρείται με αξιολογήσεις και λοιπές δοκιμασίες...

«Μην κρίνεις ίνα μη κριθείς». Είναι το μότο της ιδιότυπης ομερτά που έχει υπογράψει η ελληνική κοινωνία. Δεν δέχονται αξιολόγηση οι καθηγητές. Τότε, με ποιο δικαίωμα θα αξιολογούν τους μαθητές; Αν μπορούσαν να καταργήσουν γενικά τις εξετάσεις και τη βαθμολογία, θα το έκαναν.

Η Αριστερά μας όμως είναι μεταρρυθμιστική. Προχωράει με αργά, αλλά αποφασιστικά βήματα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μοιάζει όλο και περισσότερο με τηλεπαιχνίδι. «Τι θα πει “λύω”, παιδί μου;» «Κυρία, βοηθήστε λίγο γιατί χθες είχαμε κόσμο σπίτι και δεν πρόλαβα». «Λύω θα πει λύν...» «Λύνω, κυρία». «Μπράβο, Λευτεράκι, θα σου βάλω οκτώ για να περάσεις». Διότι με το οκτώ στα είκοσι περνάς μετά τη μεταρρύθμιση του κ. Φίλη.

Και πάλι ο λόγος για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. Οπου στο γυμνάσιο καταργήθηκε η συμμετοχή τους στις «ανακεφαλαιωτικές προαγωγικές και εισαγωγικές εξετάσεις» – η έκφραση αποτελεί γλωσσικό μνημείο. Τι θα πει «καταργείται»; Θα πει πολύ απλά ότι η σημασία της διδασκαλίας τους υποβαθμίζεται, αφού όλο το εκπαιδευτικό σύστημα είναι οργανωμένο γύρω από τις εξετάσεις και την παπαγαλία που σου επιτρέπει επιδόσεις στο τηλεπαιχνίδι. Σιγά μην ασχοληθούν με τα αρχαία, αν ξέρουν ότι στο τέλος δεν πρόκειται να εξετασθούν.

«Πώς είναι δυνατόν ένας υπουργός να αποφασίζει να υποβαθμίσει τις σπουδές στο γυμνάσιο προκειμένου να αποσπάσει τα χειροκροτήματα των αδαών, των τεμπέληδων, των ιδεοληπτικών της ήσσονος προσπάθειας και της καθοδηγούμενης καταστροφής;» Ετσι γράφει ο κ. Λεωνίδας Καστανάς, εκπαιδευτικός, στην ιστοσελίδα Liberal. Μα αφού ο ίδιος ο υπουργός είναι παιδί της ήσσονος προσπάθειας.

A propos, ο κ. Φίλης, χρόνια δημοσιογράφος και διευθυντής ημερήσιας εφημερίδας, τι έχει να πει για τον τρόπο με τον οποίον συμπεριφέρθηκε ο Πολάκης στη δημοσιογράφο κ. Τσικρίκα; Δεν άκουσα. Πώς είπατε; Τίποτε; Αντιλαμβάνομαι το πνεύμα σας, κ. Φίλη. Σας κατανοώ, κ. Φίλη.

Τι ενδιαφέρει περισσότερο ένα παιδί που πάει στο γυμνάσιο; Μα να μην το ταλαιπωρούν στο σχολείο. Κι όταν αυτό τελειώσει το γυμνάσιο και πάει να ψηφίσει, καθ’ ότι ψήφος στα 17, βλέπε 16 και ένα εικοσιτετράωρο, ποιον θα ψηφίσει; Αυτόν που το ταλαιπώρησε λιγότερο.

«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα;» Επειδή σε λίγο οι εξετάσεις θα γίνονται όπως τα τηλεπαιχνίδια. «Ποιο είναι το μικρό όνομα του πρωθυπουργού, Λευτεράκι;» – α ρε Λευτεράκι. «Βοηθήστε με, κυρία, γιατί χθες είχαμε κόσμο σπίτι». «Αρχίζει από Α...» «Αντρέας;» «Οχι, Λευτεράκι, το δεύτερο γράμμα είναι λάμδα». «Αλέξης, κυρία». Και δώσ’ του το κοινό να χειροκροτά.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή