Η ομολογία Μπαλτά στη Βουλή κατά τη συζήτηση για
την αξιοποίηση του Ελληνικού, είναι μια κλασική απόδειξη, η πολλοστή, για τον
τρόπο που ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα: Συνήθως εφευρίσκεται ένα παράλογο
αφήγημα, μια συλλογιστική πέρα από κάθε λογική, και πάνω εκεί επιχειρείται να
οικοδομηθεί μια πολιτική επιχειρηματολογία που, κατά την Ευαγγελική ρήση, είναι
«σκιάς ασθενέστερη».
Προσπαθώντας να εξηγήσει την απόλυτη αλλαγή
θέσης του ΣΥΡΙΖΑ για το Ελληνικό ο υπουργός Πολιτισμού, ανέπτυξε την καινοφανή
θεωρία, ότι το κυβερνών κόμμα αναμετρήθηκε με «υπέρτερες» δυνάμεις και
αναγκάστηκε να οδηγηθεί σε έναν «ιστορικό συμβιβασμό» αλλοίωσης στην
κυβερνητική πράξη των αρχικών του θέσεων, τις οποίες, ωστόσο, σε κάποιο πάπυρο,
προσεεκτικά αρχειοθετημένο σε ένα καλά φυλασσόμενο τέμενος της αριστεράς,
διατηρεί αμετάβλητες!
Ο κ. Μπαλτάς προφανώς ποντάρει στην ελλιπή γνώση
της ευρωπαϊκής ιστορίας από τους ακροατές του, γιατί αλλιώς κάποιος θα
βρισκόταν να του επισημάνει ότι ο ιστορικός συμβιβασμός του Ενρίκο Μπερλιγκουέρ
οδήγησε το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα σε μια πραγματική, ομολογημένη και προβεβλημένη
αλλαγή πολιτικών θέσεων, από το σταλινισμό στον ευρωκομμουνισμό. Κι ήταν
ακριβώς αυτός ο γνήσιος μεταμορφισμός που ενέπνευσε τους Ιταλούς κι έφτασε το
Κομμουνιστικό Κόμμα να έχει 1,8 εκατομμύρια μέλη. Ο κ. Μπαλτάς, προσπαθεί να
μας πείσει για το ακριβώς αντίθετο: Ότι η πολιτική πράξη της κυβέρνησης είναι
πλήρως υπαγορευμένη από τις «υπέρτερες δυνάμεις» δηλαδή τους δανειστές, ενώ η
ίδια η κυβέρνηση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, διατηρεί αλώβητες, πολιτικά και ιδεολογικά
παρθένες, τις αρχικές του θέσεις. Τέτοια διαστρέβλωση της πραγματικότητας,
τόσος σανός για όσους είναι πρόθυμοι να τον καταναλώσουν...
Από την άλλη μεριά, η Νέα Δημοκρατία ασκεί κι
εκείνη μια απολιτίκ πολιτική: Ενώ επιθυμεί να εμφανίζεται ως «το νέο» στην
πολιτική ζωή, με υπεσχημένη αλλά ακόμα αόρατη «γενναία ανανέωση σε πρόσωπα και
πολιτικές», ωστόσο δεν χάνουν τα στελέχη της καμία ευκαιρία που να μην
αναφερθούν πομποδώς και με ενθουσιασμό στα επιτεύγματα των κυβερνήσεων
2004-2009 και 2012- 2014. Δεν αντιλαμβάνονται, όμως, ότι την πολιτική αντιπαράθεση,
ο πολίτης την προσλαμβάνει με στερεότυπα, τα οποία δεν αλλάζουν μεμιάς, αλλά
σταδιακά και σε βάθος χρόνου.
Πώς είναι δυνατό να θεωρεί η αξιωματική
αντιπολίτευση ότι θα εμφυσήσει στους πολίτες την εικόνα ενός κόμματος με
«γενναία ανανέωση σε πρόσωπα και πολιτικές», δηλαδή ένα νέο πολιτικό προϊόν,
όταν σε κάθε ευκαιρία υπερασπίζονται παλαιά πρόσωπα και παλαιές πολιτικές;
Σημασία εν προκειμένω δεν έχει εάν οι πολιτικές είναι δικαιωμένες ή όχι. Σε
άλλες χώρες είναι δικαιωμένες, όχι στην Ελλάδα. Συγχρόνως, όμως, η επίμονη τάση
να υπερασπίζεται αυτό το κόμμα πολιτικές και πρόσωπα που οι πολίτες έχουν
ανεπίστρεπτα καταδικάσει, υπονομεύει σε καθοριστικό βαθμό την επιχείρηση «νέοι
κι άφθαρτοι στη Νέα Δημοκρατία».
Κοντολογίς, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται ως
κυβέρνηση με πολιτικές που βαπτίζει «της ανάγκης», διατηρώντας –όπως λέει- σε
ένα παράλληλο σύμπαν τις παλαιές, αμόλυντες κι ανόθευτες πολιτικές του θέσεις,
η δε Νέα Δημοκρατία προβάλλει τους νέους ανθρώπους της, οι οποίοι
υπερασπίζονται με κάθε ευκαιρία την παλαιά ΝΔ, το παλαιό πολιτικό σύστημα,
δηλαδή ό,τι θέλει να εξαφανίσει ο Έλληνας πολίτης.
Πολιτική, χωρίς πολιτική είναι αυτό. Απολιτίκ
πολιτική...
Διαμαντής Σεϊτανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου