Κυβέρνηση ξεΐγκλωτων γλεντάει (την αντιπολίτευση)...

Είδαμε φελλινικές φωτογραφίες από το γλέντι της κυβέρνησης στο Μέγαρο Μαξίμου, με τους βουλευτές να καταφτάνουν ντυμένοι αλλοπρόσαλλα, σαν πελάτες από μπουζούκια που σχόλασαν. Στις φωτογραφίες πίνουν κρασί σε πλαστικά ποτηράκια. Η γιαγιά μου από τα Μούσουρα Αιτωλοακαρνανίας, που δεν ευτύχησε να πάει στο γυμνάσιο, αλλά προσπάθησε όλη της ζωή της να αναπληρώσει τη μόρφωση που δεν πήρε, αποκαλούσε τέτοιες περιπτώσεις ξεΐγκλωτους.

Οι ενδιαφέρουσες σημειολογίες ωστόσο δεν έρχονται από το ντύσιμο, άλλωστε θα μας εξέπληττε κάτι διαφορετικό, ούτε από την απρέπεια της εκδήλωσης στο Μέγαρο Μαξίμου.  Αρχικά μαθαίνουμε πως στη βραδιά τραγούδησαν αντάρτικα τραγούδια. Αυτό από μόνο του είναι αντικείμενο μελέτης. Τι συμβαίνει στο μυαλό ενός τρυφηλού μεσήλικα που διασκεδάζει τραγουδώντας αντάρτικα τραγούδια;

Στη συνέχεια της βραδιάς, το ρεπορτάζ μάς ενημερώνει πως οι νεαρότεροι βουλευτές πήγαν για διασκέδαση σε μπαρ στο Κολωνάκι, μόλις οι γηραιότεροι πήγαν για ύπνο. Τι συμβαίνει αλήθεια στο μυαλό ενός ανθρώπου που ανέχεται τα αντάρτικα και μετά πηγαίνει για μπητάκια στο Κολωνάκι; Τι σύνδρομα κουβαλάει ένας άνθρωπος που πρέπει να φτάσει τα 40 και να εκλεγεί βουλευτής για να απενοχοποιήσει τη διασκέδαση στο Κολωνάκι;

Αν κάτι έχει γίνει εμφανές τον τελευταίο καιρό είναι η πραγματική και απόλυτη έλλειψη προσόντων κάθε μέλους της. Πρόκειται για μία κυβέρνηση ξεΐγκλωτων. Αυτό δεν ήταν προφανές όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβαινε δημοσκοπικά. Πολλοί επεσήμαναν πως τα πρόσωπα που τη στελέχωναν δεν ήταν και κάτι τρομερό, κάποιοι είχαν περιθωριακές απόψεις, όμως είχαν δώσει δείγματα γραφής μόνο ως φωνάζουσα αντιπολίτευση και όχι ως ομάδα έργου.

Γνωρίζαμε κάποια βασικά, όπως ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήξερε αγγλικά (όπως και η γιαγιά μου από τα Μούσουρα) και εντάχτηκε στην ΚΝΕ τη χρονιά που έπεφτε το τείχος του Βερολίνου. Είδαμε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές ότι ο Σκουρλέτης δεν ξέρει ούτε πολλαπλασιασμό. Είχαμε μία ιδέα ότι κάποιοι βουλευτές ήταν βαθύπλουτοι. Κάποιοι είχαν τάσεις δραματοποίησης  της συμπεριφοράς τους, όπως ο Ξυδάκης, ή ωραιοποίησης, όπως η κυρία Τασία. Διαβάζαμε διάφορα δεύτερα ονόματα από το βαθύ και το ύστερο ΠΑΣΟΚ που είχαν βρει καταφύγιο στο νέο μόρφωμα.

Κανείς όμως δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι συνέβη. Είχαμε νιώσει ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης αγαπούσε τον εαυτό του, δεν μπορούσαμε όμως να φανταστούμε ότι θα έπαιζε τη χώρα στα ζάρια για να κάνει προώθηση στο βιβλίο του. Είχαμε μία εικόνα ότι ο Χρήστος Σπίρτζης έχει μία γραφικότητα, δεν διανοούμασταν πως θα κατέληγε να εξαχνώσει 1 δις στην Τράπεζα Αττικής για να μπορεί τελικά να διορίσει 5 συριζόπουλα σε αυτή. Μέσα από όλα αυτά, αναδείχτηκε η μεγάλη αλήθεια, πως αυτό το συνονθύλευμα ετερόκλητων ανθρώπων απαρνιόταν τις καταστατικές αρχές του πολιτισμού μας.

Η πλάνη δεν υπήρξε μόνο δική μας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, από τους μεγαλύτερους πολιτικούς οργανισμούς παγκοσμίως, νόμιζαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τη σοσιαλδημοκρατία σε μία πιο χωριάτικη εκδοχή, αλλά απέτυχαν να καταλάβουν πως πολιτικά ο Αλέξης Τσίπρας είναι το διανοητικά καθυστερημένο παιδί της Εβίτας Περόν με τον Έρικ Χόνεκερ. Χάρη στη δυνατότητα του κόμματος να χειρίζεται τους συμβολισμούς, αποτύχαμε να αναγνωρίσουμε τη γλώσσα που μιλούσε και τις αρχές στις οποίες πίστευε. Το ιδίωμά τους είναι ιδίωμα που προέρχεται από τα σκοτεινότερα σημεία του πολιτισμού, τον πραγματικό κομμουνισμό.
Γνωρίζαμε ότι ο Κοτζιάς έχει γράψει βιβλίο για τον Γιαρουζέλσκι. Μεμπτό και σοβαρό, αλλά εν τέλει ποιος ξέρει τι είναι ο Γιαρουζέλσκι και ποιες τακτικές χρησιμοποίησε για να πετύχει πολιτικά; Γιατί μας χρειάζεται να ξέρουμε τις φράξιες της Αριστεράς; Ξέρουμε τις φράξιες του ινδουισμού; Ακούγαμε τόσα χρόνια για την «Αριστερά», αλλά ποιος εν τέλει ήταν τόσο βαρεμένος που να διαβάζει θεωρίες τις Αριστεράς; Στα φεστιβάλ βλέπαμε διάφορα βιβλία, αλλά ποιος εν τέλει τα διαβάζει; Ποιος πραγματικά έχει διαβάσει έναν τόμο από τα Άπαντα του Στάλιν;
Η άγνοια για αυτό το κομμάτι της πολιτικής ιστορίας χτύπησε τους πάντες. Οι εγχώριοι παράγοντες που στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ απέτυχαν να καταλάβουν ότι στα καθεστώτα που θαυμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν ευνοημένοι - τουλάχιστον όχι ευνοημένοι, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα. Υπάρχουν οι εκλεκτοί, και το καθεστώς φροντίζει να μην υπάρχει κανένας άλλος. Και αυτό το αξίωμα ισχύει για τα πάντα, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους ιδιωτικούς, τις επιχειρήσεις, τους συνταξιούχους, τελευταία και για τη θρησκεία. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του επιχειρηματία Κοντομηνά, που ανακάλυψε ότι η στήριξη που παραδέχτηκε πως έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταφράζεται ούτε καν σε εξασφάλιση συνέχειας της δραστηριότητάς του.

Πώς γίνεται όμως και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που έχει καταφέρει να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα, να παραμένει σε ένα βαθμό δημοσκοπικά ισχυρή; Για ποιο λόγο η μείζων αντιπολίτευση, παρ’ ότι έχει δείξει ένα εξαιρετικό πρόσωπο μετά την εκλογή του νέου αρχηγού, αδυνατεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου; Κύριο λόγο παίζει εδώ η παιδεία του κόσμου, η αποστροφή στο παλιό πολιτικό σύστημα, η εγκαθίδρυση του λαϊκισμού και τα ΜΜΕ που επιμένουν να μην ενημερώνουν σφαιρικά.

Από μικρός επαναστάτης...

Η προσωπική μου άποψη ωστόσο είναι πως, στρατηγικά, η αντιπολίτευση είναι ακόμη χαμένη. Οι πολιτικοί που ήξεραν να αντιμετωπίζουν τις πρακτικές του κομμουνισμού έχουν αποβιώσει προ πολλού. Κανείς δεν έχει μελετήσει πολιτικά τον Χόνεκερ, τον Χότζα, τον Γιαρουζέλσκι, τον Ζίβκοβ ή τον Μπρέζνιεφ. Όλοι αυτοί οι ηγέτες δεν βασίστηκαν σε εγκεφάλους στρατηγικής, αλλά σε απλούς «στρατιώτες» για να εφαρμόσουν τις ιδέες τους. Στα συστήματα που δημιούργησαν υπάρχουν οι αντίστοιχοι Δραγασάκης, Φλαμπουράρης, Καρανίκας, αλλά καταφέραν να μακροημερεύσουν. Στο τέλος όμως, κάθε ένα από τα ισχυρότατα αριστερά καθεστώτα κατέρρευσε ηχηρά, αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει η γνώση για να προκληθεί αυτή η κατάρρευση.

Αυτή είναι και η ανάγκη της αντιπολίτευσης. Να συγκροτήσει τις δυνάμεις της στο παιχνίδι που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Να μάθει τις τεχνικές του και τα στρατηγήματά του, ώστε να είναι σε θέση να τα μπλοκάρει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καλύτερο δυναμικό, μάλλον ανέκδοτο θυμίζει η ομάδα σχεδιασμού του. Έχει όμως καλύτερες πρακτικές που ακόμη δεν έχει καταφέρει να τις διαβάσει η αντιπολίτευση. Παρά την καταστροφή που έχει επιφέρει στη χώρα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κατορθώνει να ορίζει το πεδίο της αντιπαράθεσης. Σε οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη χώρα, η εικόνα των βουλευτών της κυβέρνησης να ασχημονεί στο Μέγαρο Μαξίμου θα είχε προκαλέσει έντονους τριγμούς. Εδώ, όμως, η κυβέρνηση κατορθώνει να περνάει αλώβητη.

Εάν η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ γινόταν ταινία του Φελλίνι, η πρώτη πράξη θα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας να πηγαίνει σε κάποιο κάμπινγκ, μετά τις μάχες των καταλήψεων. Στη δεύτερη πράξη θα βλέπαμε τον Αλέξη Τσίπρα στο έδρανο της Βουλής, πρωθυπουργός πλέον, να λέει δακρύζων «είμαστε κάθε λέξη από το σύνταγμα αυτής της χώρας». Σε 9 μόλις λέξεις συμπύκνωσε τη γιγαντιαία του άγνοια, την ιδεοληπτική έπαρση, τη μαγκιά του χωριάτη, τη χυδαιότητα της εξουσίας του. Η τελευταία πράξη δεν έχει ακόμα γραφτεί και, σε μια τόσο δραματική ιστορία, η ευρωπαϊκή παράταξη θα έχει την ευκαιρία που της αξίζει να εκπαραθυρώσει αυτούς τους ξεΐγκλωτους από το Μέγαρο Μαξίμου.

Αντώνιος Κουρής

The Books' Journal