Το παραδάκι να πέφτει… κι ο μπουλκουμές να ’ναι καλά!

Άσχετα με τις διάφορες επαναστατικές πομφόλυγες, κοινώς παπαριές, που αμολάνε οι συριζαίοι όπου βρεθούν κι όπου σταθούν π.χ. στα συνέδριά τους και στα τηλεοπτικά πάνελ, η αλήθεια είναι διαφορετική, και όσοι δεν έχουν κάποια οικονομική ή άλλη εξάρτηση από το κόμμα την γνωρίζουν πολύ καλά.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Στην μπανανία που ονομάζεται Ελλάδα, για καθαρά τοπικούς ιδιόμορφους και ιδιάζοντες λόγους, από το 1974 και μετά, αν και σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είχαμε και έχουμε αριστερά κόμματα… από αυτά που ιδεολογικά (και πρακτικά) μισούν τον κοινοβουλευτισμό.  Και μάλιστα κόμματα που καλύπτουν όλο το φάσμα της «αριστερής επαναστατικής»κοσμοαντίληψης….

Είχαμε φερ’ ειπείν διάφορα κόμματα και κομματίδια, πολύ πριν γίνουν μόδα οι ΜΚΟ και οι «συλλογικότητες», που πουλούσαν ανέξοδη αριστερή ριζοσπαστική πραμάτεια. Μέχρι και το «μαοϊκό» ΕΚΚΕ είχαμε, που κάποτε ήταν παντοδύναμο, όπως είχαμε και έχουμε ακόμη (πάντα εντός βουλής) το αρτηριοσκληρωτικό σταλινικό ΚΚΕ, έναν πολιτικό δεινόσαυρο επί δεκαετίες κολλημένο στις αναχρονιστικές ιδέες του. Ένα συμπαγές ιδεολογικά κόμμα, που συνεχίζει να υπάρχει και να παίρνει σημαντικά ποσοστά στις εκλογές, πολλές δεκαετίες μετά από την επίσημη αποσταλινοποίηση που έκανε η ίδια η ΕΣΣΔ, και σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την αυτοκατάρρευσή της. Σε μια εποχή δηλαδή που ακόμη και η άλλοτε κομμουνιστική Πολωνία διώκει ποινικά όσους δηλώνουν συμπαθούντες του παλιού σταλινικού καθεστώτος της.

Ναι, αλλά εμείς είμαστε Έλληνες αφού, οπότε όλα αυτά που συμβαίνουν διεθνώς, όλες οι κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις δηλαδή, δεν μας αγγίζουν μιας και όταν εμείς γράφαμε ποιήματα και μελετούσαμε τα άστρα οι χαζοί ξένοι τρώγανε βελανίδια…  μπλα μπλα μπλα…

Για πολλούς και διάφορους λοιπόν λόγους, ο ελληνικός λαός, μπολιασμένος παιδιόθεν με το μικρόβιο του αριστερισμού, μέσα σε καθεστώς πλήρους ιδεολογικοπολιτικής σύγχυσης, ανέχτηκε και στήριξε όλα αυτά τα κομμουνιστικά κόμματα που προέκυψαν κατά καιρούς, και τα οποία κατά τη γνώμη μου καλό είναι να υπάρχουν, αφού παίζουν έναν σημαντικό ρόλο αντίρροπης πολιτικής άποψης, εναλλακτικής θέασης των πραγμάτων, μιας βαλβίδας ασφαλείας δηλαδή, αρκεί όμως να μένουν εκεί που είναι, στα ποσοστά δηλαδή του 0.1% έως το πολύ 6-7% (βλ. ΚΚΕ). Από κει και πέρα, η όποια γιγάντωσή τους αποτελεί πρόβλημα, όπως αποδείχθηκε την αποφράδα 25^η Ιανουαρίου του 2015, που θα μείνει στην ιστορία ως η αρχή τους τέλους της χώρας μας όπως την ξέραμε.

Εκείνη λοιπόν την μέρα, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, ο περήφανος λαός μας αποφάσισε στα ύστερά του να γίνει «κομμουνιστής». Βάζοντας στην άκρη 20-25 περίπου χρόνια (στρεβλής) ανάπτυξης (με δανεικά), με πρώτα τραπέζια πίστα, με Κοχίμπας, με Καγιέν, και με διακοποδάνεια…

Λόγω κυρίως της κρίσης, ο  αγαναΧτισμός κυριάρχησε, και αποδείχθηκε το τελευταίο στάδιο του σοσιαλισμού, διαψεύδοντας ακόμη και τον Μαρξ που ήθελε τον κομμουνισμό να επέρχεται μόνο μέσα από λαϊκή επανάσταση, και να εγκαθιδρύεται μόνο σε βιομηχανικά αναπτυγμένες και φουλ καπιταλιστικές χώρες που διαθέτουν ισχυρό βιομηχανικό προλεταριάτο. Κάτι που στα καθ ημάς ασφαλώς και δεν ισχύει, αφού όχι μόνο δεν διαθέτουμε τέτοιο προλεταριάτο, αλλά δεν διαθέτουμε ούτε καν βιομηχανία. Δημόσιους υπάλληλους διαθέτουμε, ΔΕΚΟ διαθέτουμε, και παλιά είχαμε και μπόλικες βιοτεχνίες, που σήμερα όμως μεταφέρθηκαν άρον άρον σε πρώην κομμουνιστικές χώρες, μπας και λειτουργήσουν επιτέλους σε συνθήκες υγιούς καπιταλισμού. Παράλογο δεν ακούγεται; Κι όμως, έτσι είναι…

Και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, στο χείλος του γκρεμού, να βολοδέρνουμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αλλά με ένα  σημαντικό κομμάτι του λαού μας να μη χαμπαριάζει τίποτα, και να λέει δημοσκοπικά «βαράτε με κι ας κλαίω»! Μια σαδομαζοχιστική δηλαδή σχέση μεταξύ λαού και Μαξίμου, την οποία μόνο κάποιοι ειδικοί στην (παρεκκλίνουσα)  ανθρώπινη συμπεριφορά ίσως μπορούν να ερμηνεύσουν.

Όσον αφορά στην δική μου (ποταπή) άποψη, θεωρώ πως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ όσο φαίνονται, και την καταθέτω: Ο Σύριζα με τις 13 και βάλε συνιστώσες του, που αμφιβάλλω πολύ αν γνώριζαν την ύπαρξή τους τα εκατομμύρια χαϊβάνια που τον ψήφισαν για να σκίσει τα μνημόνια και να καταργήσει τους φόρους, έπαψε να υφίσταται. Στη θέση του υπάρχει πλέον ένα ερμαφρόδιτο μόρφωμα, που αναζητεί πολιτική ταυτότητα, αποτελούμενο από επαγγελματίες καιροσκόπους, και που κυβερνά στηριζόμενο σε μερικούς βουλευτές του μέχρι πρότινος ακροδεξιού και εθνικόφρονα Πάνου (συγκαμένου). Αυτό το δεύτερο από μόνο του θα πρέπει να κάνει τα κόκαλα του Λένιν να τρίζουν εσαεί, πλην όμως για τους «αριστερούς» του Σύριζα πέρα βρέχει.

Από κει και πέρα, οι διάφοροι στυλοβάτες της αριστερής «προοδευτικής» επαναστατικότητας, όσο ιδεοληπτικά πειραγμένοι κι αν είναι, την έκαναν από τον κυβερνητικό Σύριζα με ελαφρά πηδηματάκια πέρσι το καλοκαίρι, μετά την μεγαλειώδη κωλοτούμπα του Αλέξη, του επονομαζόμενου και Τσε Παπάρα των Βαλκανίων. Παράτησαν δηλαδή τα βουλευτιλίκια, τα υπουργιλίκια, και τις κομματικές και κρατικές καρέκλες, και άνοιξαν τα φτερά τους για αλλού, ιδρύοντας ο καθένας (με βάση την κλασική αριστερή παράδοση) κι από ένα προσωποπαγές κόμμα, με κοινή συνισταμένη την επιστροφή στη δραχμή, και κοινό όραμα την αλβανοποίησή μας. Αυτοί εξάλλου ήταν ο πυρήνας του παραδοσιακού 3-4% που αποτελούσε τον περιθωριακό Σύριζα, ο οποίος στις μέρες μας έπιασε μέχρι και 36% χάρη στην ομαδική παράκρουση-μετατόπιση όλων εκείνων των «ιδεολόγων» που χρόνια ψήφιζαν Πασόκ.

Και ποιοι έμειναν στον Σύριζα φυλάσσοντας «κυβερνητικές» Θερμοπύλες; Όλοι εκείνοι που πάνω από την ιδεολογία, και πάνω από την προσωπική αξιοπρέπεια βάζουν τον… μπουλκουμέ. Ο οποίος, σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που ζούμε, είναι ένα πολύτιμο αγαθό τόσο για την προσωπική όσο (κυρίως) για την οικονομική τους επιβίωση. Και για χάρη του οποίου, οι άλλοτε «επαναστάτες» μετατράπηκαν σε πιο σκληρούς μνημονιολάγνους κι από τον Άδωνι… 

Έτσι βλέπουμε διάφορους περίεργους να υπουργεύουν, να βουλεύονται, και γενικά να χειροκροτούν την καταστροφή που μας επιφύλαξε και μας επιφυλάσσει καθημερινά η σημερινή κυβέρνηση, αναρωτώμενοι «μα καλά μήπως είναι ψυχασθενείς»;

Όχι, δεν είναι ψυχασθενείς… κάθε άλλο. Απλά είναι κάποια επιτήδεια ανθρωπάκια, που παλεύουν για την καρέκλα. Για το παραδάκι που πέφτει, και που θα συνεχίσει να πέφτει όσο διατηρούν αυτή την καρέκλα. Διότι αν τυχόν πάμε σε εκλογές και χαθεί η καρέκλα, χαθεί κι ο μπουλκουμές, η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών των πούρων αριστερών δημοκρατών θα επανέλθει στην ανυποληψία και στην αφάνεια, που στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι μια θέση αργόμισθου συνδικαλιστή σε κάποιο ΔΣ μιας ΔΕΚΟ.

Δείτε για παράδειγμα την ζέση με την οποία έσπευσαν να ενταχθούν στον Σύριζα, τώρα που βουλιάζει, κάποιοι όψιμοι «αριστεροί» στυλ Τζουμάκα, Ξενογιαννακοπούλου, κλπ. Λέτε να είδαν στα γεράματα το φως; Όχι… μπουλκουμέ μυρίστηκαν και καρέκλες, εν όψει του πολυαναμενόμενου ανασχηματισμού. Για τέτοια ανθρωπάκια μιλάμε… για λύπηση.

Οπότε, προσωπικά δείχνω επιείκεια σε όλα αυτά τα θλιβερά ζόμπι που παριστάνουν ότι μας κυβερνούν, σεβόμενος την ανθρώπινη αγωνία τους. Το άγχος δηλαδή που έχει ο καθένας μας για την επιβίωσή του, και για τον επιούσιο. Φανταστείτε λίγο πόσο θα γιγαντωθούν οι δείκτες της ανεργίας μας αν αύριο πέσουν οι συριζανέλ! Πόσα «στελέχη», πόσοι σύμβουλοι, πόσοι λακέδες, πόσοι βαλέδες, πόσοι πολιτικοί οσφυοκάμπτες, πόσοι τσανακογλύφτες δηλαδή θα μείνουν χωρίς καρέκλα, και θα αναγκαστούν να επιστρέψουν στα ανήλιαγα λαγούμια τους;

Για να μην αναφερθώ σε όλους εκείνους τους πρώην τριτοκλασάτους άσημους πασόκους και νυν πρωτοκλασάτους υπουργούς, που αποτελούν τους στυλοβάτες και τη ραχοκοκαλιά του σημερινού μπάχαλου; Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί; Το σκέφτηκε κανείς;

Ας δείξουμε λίγη ανθρωπιά λοιπόν, και ας σκύψουμε πάνω από το πρόβλημά τους. Ας τους στηρίξουμε… και όσο αντέξουν. Εξάλλου που θα βρούμε καλύτερους και πιο πιστούς οπαδούς του ευρώ, της Μέρκελ, και των μνημονίων; Αυτοί για τον μπουλκουμέ είναι ικανοί μέχρι και τον Σόιμπλε να προσκυνήσουν… στα τέσσερα (αλά συγκαμένος).

Strange Attractor