Για να κάνει το μάγκα ο ταυρομάχος…

Την επόμενη φορά που ο Τσίπρας θα πάρει τους δρόμους, για να πείσει τους επενδυτές πόσο investment friendly είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ας μην παραξενευτεί που στο ακροατήριο θα είναι όσοι μάζεψε παρακαλετά το εμπορικό τμήμα της ελληνικής πρεσβείας. Ο κόσμος είναι μικρός και τα νέα κυκλοφορούν.

Αν υπήρχαν λίγοι άνθρωποι που σκέφτονταν να ρίξουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα και να κρέμονται από το πώς ξύπνησαν ο Σπίρτζης, ο Σκουρλέτης και ο Δρίτσας, υπάρχουν πολύ λιγότεροι που είναι διατεθειμένοι να τους αντιμετωπίζουν σαν ταύρους στην αρένα του Las Ventαs, για να κάνει το μάγκα ο ταυρομάχος...

Όποιος απορούσε γιατί η δημοπρασία για τις τηλεοπτικές άδειες δεν έγινε, όπως γίνονται οι πλειοδοτικοί διαγωνισμοί σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, πήρε την απάντηση τρεις φορές μέσα σε λίγες ημέρες. Για να μπορεί ο Τσίπρας να απευθύνεται στο κοινό του και να του λέει “τρεις μέρες τούς είχαμε κλεισμένους σ’ ένα δωμάτιο”. Ότι μια χαρά μπορεί η διαπλοκή να μείνει τρεις μέρες κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, το αποδεικνύει η υπόθεση Καλογρίτσα. Ίσως και κάποια άλλη που θα τη δούμε με τον καιρό. Και αν αυτός ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για το συμφέρον του δημοσίου, προφανώς θα έπρεπε να ισχύει σε όλους τους πλειοδοτικούς διαγωνισμούς, από τη ΔΕΗ μέχρι την ΤΡΕΝΟΣΕ. Δεν είναι, γι’ αυτό μια φορά έγινε και πάει, τελείωσε.

Θα ενδιαφερθεί η Cosco να πάρει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και θα τους πουν “ξέρετε, εμείς στην Ελλάδα έτσι κάνουμε τους διαγωνισμούς. Τρεις μέρες στο δωμάτιο, με ξηρά τροφή και ύπνο σε ράντζο”. Και δεν θα τους πουν “αυτά στα καφενεία όπου συχνάζουν οι ψηφοφόροι σας”. Αλλά το μίσος για τις ιδιωτικές επενδύσεις δεν κρύβεται.

Τώρα, θα πείτε, μεγάλο καημό έχει ο Τσίπρας, αν ενδιαφερθούν ή δεν ενδιαφερθούν οι επενδυτές. Την παράστασή του θέλει να δώσει και ξέρει πολύ καλά ποιους έχει απέναντί του. Όλο το παιχνίδι γίνεται, για να ικανοποιηθεί ένα κακόψυχο, συμπλεγματικό, φθονερό κοινό, που χαίρεται αν ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πέρσι το καλοκαίρι χειροκροτούσαν τον ανεύθυνο, διχαστικό πρωθυπουργό, ο οποίος, ενώ οι τράπεζες κινδύνευαν να χρεοκοπήσουν, έλεγε εξυπνάδες της μορφής “οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καταθέσεις”. Είναι οι ίδιοι που φώναζαν χαιρέκακα “και τι με νοιάζουν τα capital controls; Η σύνταξή μου δεν είναι 1.680 ευρώ”. Οι ίδιοι που ονειρεύονταν επιστροφή στη δραχμή, επειδή τόσο μυαλό είχαν, που νόμιζαν ότι έτσι θα σβηστεί το στεγαστικό και αδυνατούσαν να καταλάβουν ότι σε μία καθημαγμένη χώρα οι φτωχοί θα γίνονταν φτωχότεροι.

Οι ιδεολογικοί πρόγονοί τους θα μπορούσαν θαυμάσια να μετέχουν στα λαϊκά δικαστήρια του εμφυλίου και να ζητούν να κρεμαστεί ο ξάδελφος, επειδή είχε δέκα κατσίκες. Συνέβησαν κι αυτά…

Σήμερα δεν υπάρχει άνθρωπος που έχει σχέση με την πραγματικότητα και εξακολουθεί να πιστεύει ότι με αυτήν την κυβέρνηση μπορεί να έρθουν επενδύσεις. Αν εξαιρέσει κανείς τον ιστορικό πυρήνα του 3%-4% -που ο μισός έφυγε στον Λαφαζάνη και τη Ζωή- οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνοι που νομίζουν ότι θα διατηρήσουν το βόλεμά τους μέσα σε μία οικονομία που θα καταρρέει. Έτσι έγινε και στη Βενεζουέλα. Έτσι τους δούλεψε ψιλό γαζί ο Τσάβες. Και τώρα όλοι μαζί περιμένουν στην ουρά, μήπως και βρεθεί τίποτε στο μάρκετ.

Μάκης Βοϊτσίδης

Μακεδονία