«Τ’ αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται....»

Θυμάμαι την πρώτη φορά που προσκύνησα στα «Φυλακισμένα Μνήματα» στη Λευκωσία, όπου ελαφροκοιμούνται αγρυπνώντας οι ήρωες του Κυπριακού Αγώνα. Αμούστακα παιδιά οι περισσότεροι, αψήφισαν τον εχθρό θυσιάζοντας τη ζωή τους για «να βρούν τα σκαλοπάτια που πάν στη Λευτεριά.»

Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως ο συμμαθητής μου Χρήστος Χατζόπουλος....
Τέτοια του έπρεπε τιμή...

Την Κυριακή η πατρίδα μου, το Διδυμότειχο, απέδωσε τα από καιρού οφειλόμενα σ’ ένα δικό της παιδί, που θυσίασε τον ανθό της νιότης του για την πατρίδα, και μάλιστα σ’ ενα προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού, την μαρτυρική Κύπρο.
Η Μάνα γη της Θράκης, υποδέχθηκε στην αγκαλιά της έναν ΗΡΩΑ ΛΟΚΑΤΖΗ, όπως του έπρεπε, που θα αποτελεί σημείο αναφοράς... Για να θυμίζει σε όλους, το υπέρτατο καθήκον προς την Πατρίδα!
Οι στιγμές ήταν συγκλονιστικές, από εκείνες που μένουν χαραγμένες ανεξίτηλα στη μνήμη...
Ο Χρήστος έκανε ένα σύντομο πέρασμα απ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά από τον Ιούλιο του 1974 μπήκε στο Πάνθεον της Αθανασίας.
Στη μνήμη όλων μας θα ζεί για πάντα.
Εγινε σύμβολο ζωής και μνήμη ζώσα.
Ο Χρήστος δεν έφυγε ποτέ, από τις καρδιές όσων τον γνώρισαν, τον αγάπησαν και έκαναν παρέα μαζί του.
Ομως, επειδή «του αντρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη», ο Χρήστος θα ζεί και για τους επερχομένους.
Θα έχουν όλοι ένα παράδειγμα να διδαχθούν, έναν ήρωα να τους θυμίζει το χρέος προς την Πατρίδα, έναν ανδρείο να τους εμψυχώνει σε καιρούς δύσκολους.
Ομως, εγώ θέλω να γράψω για τον συμμαθητή μου.... 

Διάβασα κάπου ότι «αυτό που δίνει νόημα στη ζωή, δίνει νόημα και στον θάνατο».
Ο Χρήστος έφυγε, όπως έζησε!
Πρόσχαρος, αισιόδοξος, ανέμελος, ατίθασος! Ναι, ατίθασος!
Και στα δύσκολα πρώτος! Πάντα πρώτος!
Είμαι βέβαιος, ότι όταν μπήκε σ΄εκείνο το αεροπλάνο για να πολεμήσει στην Κύπρο, θα πήγαινε τραγουδώντας, σαν σε πανηγύρι, σαν σε γιορτή!
Ούτε που θα τον λογάριασε το θάνατο, έστω για μια στιγμή!
Γιατί ήταν βέβαιος, πώς όπου και να τον συναντούσε, θα τον νικούσε!
Οπως και τον νίκησε περνώντας στην ΑΘΑΝΑΣΙΑ!
Είμαι, επίσης, βέβαιος ότι θα προσφέρθηκε να πάει να πολεμήσει, χωρίς καν να του το ζητήσουν!
Γιατί έτσι ήταν!
Ατρόμητος και γενναιόδωρος!
Ο Χρήστος δεν θα έμενε ποτέ πίσω να βλέπει τους άλλους να αγωνίζονται!
Θα έτρεχε να μπεί πρώτος στη γραμμή, πρώτος στη μάχη, πρώτος στη ΘΥΣΙΑ!
«Ον γάρ οι Θεοί φιλούσιν, αποθνήσκει νέος...»
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης

Υστερόγραφο: Είναι υποχρέωση του Δήμου, το Γυμνάσιο Διδυμότειχο στο οποίο φοίτησε ο Χρήστος Χατζόπουλος να φέρει το όνομα του.
(oι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Σαρσάκη από του Καστροπολίτες)