Ο «καπιταλιστής» και οι εργαζόμενοι…

Ας υποθέσουμε πως πριν 12 χρόνια άνοιξες ένα μαγαζί με ρούχα στη βουλιαγμένης, περιοχή Δάφνη. Καλή αγορά, πολλή δουλειά, ξεκίνησες να το δουλεύεις μόνος σου με τη γυναίκα σου και η κόρη σου βοήθαγε και αυτή παράλληλα με τη σχολή της για να βγάζει και αυτή τα έξοδά της.

Σε ένα χρόνο, μετά από ώρες ατέλειωτες που πέρναγες στο καταστημά σου, την ευγενειά σου και την επιμονή σου το μαγαζί είναι γεμάτο πελάτες.
Αποφασίζεις λοιπόν να προσλάβεις 2 υπαλλήλους. Το κάνεις. Μετά από ένα χρόνο, οι δουλειές πάνε καλά, νοικιάζεις και το διπλανό μαγαζί, ρίχνεις τον τοίχο, κάνεις ανακαίνηση και προσλαμβάνεις άλλους δύο υπαλλήλους.
Με το που εκπαιδεύονται, επιτέλους η γυναίκα σου μπορεί να κάτσει και λίγο σπίτι σας! Η κόρη σου τελειώνει τις σπουδές της και του χρόνου θα πάει για μεταπτυχιακό Αγγλία. Όλα πάνε καλά!

Δουλειά πολλή και περνάνε άλλα 4 χρόνια (2010) Ανοίγει στη γειτονιά σου το Metro MAll. Τα πιτσιρίκια και η κάθε «κυράτσα» όπως την αποκαλείς, πηγαίνουν εκεί. Εσύ όμως παρόλο που έχεις πτώση τζίρου, προσπαθείς να μη διώξεις τους υπαλλήλους γιατι 4-5 χρόνια τώρα είστε μια οικογένεια. Οπότε για να πληρώσεις αυτούς και την ασφάλιση τους, κόβεις από την οικογενειά σου, περιμένοντας να γίνει το «θαύμα».
Φτάνει Μάιος και ο Γιωργάκης αξιοποιεί το Καστελόριζο τουριστικά και κάνει ανακοίνωση για το ΔΝΤ!

Τα πεζοδρόμια, αδειάζουν, οι κατσαρόλες βαράνε στο σύνταγμα, κάθε μέρα προκαλείται κυκλοφοριακό έμφραγμα στους δρόμους από τις πορείες (των εργατών και υπαλλήλων).
Εσύ πιστευεις από ότι όλοι λένε, πως σε δύο χρόνια θα φτιάξουν τα πράγματα… Παίρνεις χρήματα που μάζευες στο λογαριασμό σου τόσα χρόνια, και συμπληρώνεις μέρος των εξόδων που έχεις σαν επιχείρηση. Οι μισθοί μειώνονται, οι εισπράξεις σου το ίδιο.

Το μέτρο όμως δεν ισχύει για τους ήδη εργαζόμενους (6) οι οποίοι ουσιαστικά δε σου χρειάζονται γιατί δεν υπάρχει έργο για όλους. Προσπαθείς να συζητήσεις μαζί τους και να τους πείσεις να δεχθούν μείωση μισθών για να μη χάσει τη δουλειά του κανένας. Βλέπεις εσύ σκέφτεσαι την οικογενειακή κατάσταση του καθενός.

Για μέρες δε μπορούσες να κοιμηθεις και σκεπτόσουν όλα τα πιθανά σενάρια και τη περίπτωση που αναγκαζόσουν να διώξεις κάποιους ποιοί θα ήταν. Ο ένας δούλευε πιο πολύ και ήταν πάντα στην ώρα του, αλλά η άλλη πέρυσι είχε κάνει το πρώτο της παιδί, και η δουλειά του άντρα της δεν ήταν σίγουρη πλέον. Η άλλη κοπέλα έμενε με τους γονείς της αλλά σπούδαζε τα πρωινά και με το μισθό της τα απογεύματα, πλήρωνε τη σχολή της.

Σε ακούνε με κατεβασμένο κεφάλι και όταν φεύγεις αυτοί αρχίζουν να συζητουν:
-Θέλει να μας διώξει να προσλάβει άλλους με 5 κατοστάρικα!
-Θέλει να μας έχει σκλάβους, συμπληρώνει ο άλλος!
-Δε σέβεται πως τόσο καιρό δουλεύαμε και τα κονόμαγε!!! Όταν αυτός δεν ήξερε τι έβγαζε εμείς παίρναμε παραπάνω;
Μία κοπελίτσα τολμάει να ψελίσει:
-Ρε παιδιά αφού τα βλέπουμε και εμείς. Το μαγαζί δεν έχει δουλειά… Μήπως να το σκεφτούμε να μη χάσει τη δουλειά του κανένας; όταν είχε δουλειά, μας πλήρωνε κανονικά. Ακόμα και τώρα δεν έχει αργήσει ποτέ να μας πληρώσει. Μια φίλη μου είναι ήδη 3 μήνες απλήρωτη….

-Τι λες ρε; της επιτίθενται οι άλλοι με φωνές!!

-Αμα τολμάει, ας μας απολύσει! Απαντάει η συναδελφός της. Θα μας πληρώσει αποζημίωση και θα του κάνω και καταγγελία γιατί μας ζήταγε να ερχόμαστε ένα τέταρτο νωρίτερα το πρωί να ανοίγουμε!!!

-Αύριο θα πάρω τον δικηγόρο μου να τον ρωτήσω και για αυτό το τριήμερο που δε μου κόλλησε ένσημα γιατί και καλά ήταν παρασκευη όταν με προσέλαβε. Θα του δείξω εγώ! -Αμα θες, έχω ένα γνωστό και στο ΣΔΟΕ απαντάει ο άλλος! Μπορούμε να του κάνουμε μεγάλη ζημιά.
-Να κόψει το λαιμό του να βρει λεφτά να μας πληρώσει ή αλλιώς να μας αποζημειώσει. Θα μπούμε και στο ταμείο ανεργίας! Καλύτερα! θα γλυτώσουμε και τα πέρα-δώθε κάθε μέρα!
-Καλύτερα να καθόμαι σπίτι μου με 450 ευρω απο το να δουλεύω για 800!

Όταν επιστρεφεις την άλλη μέρα, σου ανακοινώνουν χαμηλόφωνα την απόφαση τους αποφεύγοντας να σε κοιτάξουν στα μάτια…
Νοιώθεις να πνίγεσαι. Οι λογαριασμοί μαζεύονται, οι οφειλές σου στο ΙΚΑ και τον ΟΑΕΕ επίσης και η κυβέρνηση έχει εξαπολύσει φοροκαταιγίδα!

Η κοπελίτσα που σπουδάζει μένει διακριτικά μέχρι να φύγουν οι άλλοι το βράδυ που κλείνετε.
Σου μιλά στον πλυθηντικό:
-Κύριε Χρήστο, καταλαβαίνω πως έχετε πρόβλημα και δε συμφωνώ με τους άλλους αλλά δε θελω να κοντραριστώ μαζί τους. Έχω ένα φίλο που έχει καφετέρια. Μπορώ να πάω να δουλέψω εκεί. Αν θέλετε μπορώ να δηλώσω παραίτηση… Δε θέλω τίποτα. Ήσασταν το πρώτο μαγαζί που εργάστηκα και θελω να είστε καλά. Αν οι δουλειές πάνε καλά αργότερα και με χρειαστείτε μπορώ να ξαναέρθω…

Είσαι 42 χρονών και η πιτσιρίκα των 24 χρονών σε κάνει να θες να βάλεις τα κλάμματα.
-Όχι, της λες. Προσπαθείς να χαμογελάσεις και συνεχίζεις:
-Μη μασάς βρε πιτσιρίκα, θα τη βρούμε την άκρη! και αυτό θα περάσει!

Βλέπεις, αν και σου έδωσε μια μικρή διέξοδο, εσύ δεν ήθελες να εκμεταλευτείς τον μοναδικό άνθρωπο με φιλότιμο. Νοιώθεις τυχερός που την έχεις να δουλεύει για σένα. Άλλωστε με τη στάση της, μια «πιτσιρίκα» σου έδωσε κουράγιο να το παλέψεις λίγο ακόμα…

Το συζητάς όταν πας σπίτι, με τη γυναίκα σου. Σε εμψυχώνει:
-Έλα αγάπη μου! Θυμάσαι πως ξεκίνησες; και τότε δύσκολες εποχές λέγαμε πως είναι. Κάτι θα κάνουμε. Άκουσα θα βγάλουν μια καλή ρύθμιση για οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία και τις εφορίες.
Έφτασε το 2012. Κάθε βράδυ κάνεις 1,5 ώρες να πας σπίτι σου από το σύνταγμα που είναι κλειστό από τους αγανακτισμένους, πορείες κάθε τρεις και λίγο, εκλογές και τα χρέη συσσωρεύονται… Αποφασίζεις επιτέλους να απολύσεις 3 από τους έξι εργαζόμενους. η γυναίκα σου θα έρθει να δουλεψει και αυτή να σε βοηθήσει και αν χρειαστεί και η κόρη σου που μετά το μεταπτυχιακό της γύρισε Ελλάδα αλλά ακόμα δεν έχει βρει δουλειά.
Αλλά…

(Ακολουθεί φανταστικό παράδειγμα -όσον αφορά αυτό το μικρό αριθμό εργαζομένων αλλά απαραίτητο για για να μπούμε στη θέση των κακών μεγάλων εταιριών και πολυεθνικών! Λες και είναι ευχάριστο να πέφτει ο τζίρος καποιου επιχειρηματία και να πρέπει να κάνει μειώσεις και απολύσεις)

Δε μπορείς να απολύσεις τους μισούς!

Πρέπει να πάρεις έγκριση από το περιφερειακό συμβούλιο!
Καταθέτεις αίτημα λοιπόν, παρουσιάζοντας και τα συσωρευμένα χρέη σου και ζητάς την άδεια τους!!!

Μέχρι να συζητηθεί η υπόθεση σου, το ΠΑΜΕ έχει έρθει έξω από το μαγαζί σου και μοιράζει φυλλάδια στους πελάτες και στους περαστικούς με ανάλυση για το πως θες να «κινεζοποιήσεις» τους υπαλλήλους σου και να τους μετατρέψεις σε σκλάβους…

Εσύ βέβαια μιλώντας με τον κουνιάδο σου που είναι χρόνια εκεί, ξέρεις πως ο μέσος μισθός στη Κίνα ειναι 1.000 δολλάρια, αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία…

Οι πιό θερμοκέφαλοι, απαγορεύουν την είσοδο των λίγων πελατών στο κατάστημά σου.
Ένας άλλος έχει φέρει ντουντούκα και σε αποκαλεί βδέλλα, αιμορουφήχτρα, άπληστο κεφάλαιο κτλ.
Καλείς την αστυνομία. Δε μπορεί να παρέμβει!

Οι μέρες περνούν και πηγαίνεις στο συμβουλιο περιφέρειας. Όλοι μα όλοι (κόκκινοι, μπλε, πράσινοι, ροζ,) τα βάζουν μαζί σου!
-Μα δε βγαίνω λες! Αν δε τους απολύσω να μειωθούν τα έξοδα, θα πάω φυλακή!!!
-Θέλει να μας διώξει να προσλάβει άλλους με μισθούς Βουλγαρίας φωναζει ένας από τους υπαλλήλους σου!
-Τόσο καιρό μας έπινε το αίμα φωνάζει ο επόμενος!

Υπάρχει ένας σύμβουλος εκεί, Τζήμερο τον λένε, που προσπαθεί να πάρει το μέρος σου, όχι γιατί σε ξέρει αλλά βλέπει τη δική σου οπτική.. Ούτε αυτόν τον αφήνουν να μιλήσει…
-ΚΑΤΣΕ ΚΑΤΩ!! ΑΚΡΟΔΕΞΙΕ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕ ουρλιάζει μια ξανθιά με μπούκλες! Και όμως εσύ τη θυμάσαι αυτή! Ήταν υποψήφια με τη Νέα Δημοκρατία!

Σου απαγορεύουν να τους απολύσεις κατα πλειοψηφεία.
Γυρνάς σπίτι σαν υπνωτισμένος….
Την επόμενη μέρα παίρνεις το δικηγόρο σου.
Τον ρωτάς τι χρειάζεται για να προχωρήσει τη διαδικασία για την πτώχευση.
Περνάει ξανά από το περιφερειακό συμβούλιο….
Οι ίδιοι σου απαγορεύουν ακόμα και τώρα που κλείνεις να απολύσεις όλους πλέον τους εργαζόμενους….
-Οι άνθρωποι είναι πανω από τα νούμερα, σου ουρλιάζουν…
Εσύ πτωχεύεις. Έχεις βγάλει ήδη το διαβατήριο απο το συρτάρι, την προηγούμενη μέρα….
Κλείνεις….
Πτωχεύεις…
Οι υπάλληλοι χάνουν τη δουλειά τους,
Οι προμηθευτές τα λεφτά τους,
Το κράτος τις εισφορές και τους φόρους,
αλλά η αριστερά (και όχι μόνο) κέρδισε ψήφους….

Γραμμένο για σένα, ναι εσένα που αποκαλείσαι αριστερός, που μας τα ζάλισες για τα δικαιώματα των εργαζομένων και τις ομαδικές απολύσεις αλλά το παίζεις υπέρ της ελεύθερης αγοράς με αηδίες του τύπου: Οι άνθρωποι είναι πάνω από τα νούμερα!!!

Παναγιώτης Γ. Κορφοξυλιώτης

Korfoxyliotis.wordpress.com