Ο Γαλαξιάρχης και ο Γαλαξίας Μαξίμου…

Στην Ελλάδα ο νεκρός δεδικαίωται. Και αυτό συνήθως μεταφράζεται ως βομβαρδισμός εξωραϊστικών υπερβολών και συχνά ανεδαφικών ωραιοποιήσεων για την πολιτεία του, που συχνά αδικούν τον αποδημήσαντα γιατί τον απεκδύουν από το πραγματικό ανθρώπινο βάρος του.

Το φαινόμενο το είδαμε και πρόσφατα όταν συνέβη το τραγικό γεγονός του θανάτου ενός νέου ανθρώπου, που ήταν πασίγνωστος  στα social media με το ψευδώνυμο Γαλαξιάρχης, και το ξόδι του συνοδεύτηκε από μία εικόνα του που είναι σίγουρο ότι ο ίδιος δεν ήθελε για τον εαυτό του όσο ήταν στη ζωή. Αυτό στη χώρα μας λέγεται «σεβασμός στη μνήμη του νεκρού» που στην ουσία είναι άρνηση  της πραγματικής μνήμης...

Ο άνθρωπος αυτός έκανε επί χρόνια ανυποχώρητο αντιμνημονιακό αγώνα με τη οξύτερη γλώσσα των μέσων μαζικής δικτύωσης, που την ήξερε καλά, με ξεχωριστό απολύτως αναγνωρίσιμο στυλ, έτσι που είχε χτίσει μία  από τις πιο χαρακτηριστικές και διάσημες ιντερνετικές persones  για τον κόσμο που ζει εκεί. Τώρα που σκοτώθηκε ακούσαμε από τους φίλους της γραφής του ότι ήταν ένας ωραίος άνθρωπος, ταλαντούχος, ασυμβίβαστος αγωνιστής, με μαχητικό διαυγές πνεύμα κλπ.

Πιθανώς να ήταν όλα αυτά αλλά σίγουρα δεν περιγράφουν ακριβώς τη διαδικτυακή του ταυτότητα. Οι εχθροί του πάντως δεν βγήκαν να πουν αυτά που είχαν στο μυαλό τους μέχρι τώρα για αυτόν, δηλαδή ότι ο χαρακτήρας του στο twίtter ήταν χολερικός λαϊκιστής, εχθροπαθής και βίαιος, συχνά βρόμικος και χυδαίος, με ασίγαστο μίσος για αυτούς που θεωρούσε εχθρούς του. Ότι στοχοποιούσε πολιτικούς και δημοσιογράφους και άνοιγε βιτριολικές  προσωπικές βεντέτες με τους εχθρούς του, όταν δε τού τέλειωναν τα πολιτικά το έριχνε στα φτηνά σεξουαλικά.

Έτσι κι αλλιώς τη γνώμη τους θα την κρατήσουν για τον εαυτό τους γιατί ο άνθρωπος πέθανε και, όπως είπαμε, στη χώρα μας μαζί με το νεκρό φεύγουν και οι κακές αναμνήσεις. Παραμένει πάντως η απορία, γιατί, εφόσον ο ίδιος είχε επιλέξει να είναι τέτοιος, οι φίλοι του τού το αρνούνται στη νεκρολογία.

Ο λόγος που εγώ ασχολούμαι είναι διότι βγήκε η κυβερνητική εκπρόσωπος και μας γνωστοποίησε, μαζί με τη θλίψη της, την πληροφορία ότι αυτή η προσωπικότητα του Διαδικτύου ήταν τους τελευταίους μήνες συνεργάτης της στο Μέγαρο Μαξίμου. Οτι δηλαδή αυτός ο ακραία διχαστικός με εξαιρετική ικανότητα στο μίσος λόγος, που μεσουρανούσε στο ανεξάρτητο βασίλειο της ιντερνετικής ανωνυμίας, είχε αξιολογηθεί ως χρήσιμος για την επικοινωνιακή πολιτική του κυβερνώντος κόμματος και είχε επιστρατευτεί για να εμπλουτίσει το οπλοστάσιό του.

Πόσοι σαν αυτόν υπηρετούν στο πλευρό της υπουργού και πόσα από τα ψευδώνυμα που διεξάγουν άγριο πόλεμο στο Διαδίκτυο έχουν απευθείας σύνδεση με το μηχανισμό ΣΥΡΙΖΑ;

Γιατί δεν βλέπω άλλο λόγο για την πρόσληψη του διάσημου blogger εκτός από την επιτυχημένη προϋπηρεσία του στα social media, άρα ευλόγως υποθέτουμε ότι ακριβώς αυτά τα προσόντα του συνεπούς μίσους εκτίμησε η κυρία Γεροβασίλη ότι είχε ανάγκη το Μέγαρο Μαξίμου.

Το Μέγαρο, υπενθυμίζω από το οποίο κυβερνάται ο τόπος και που θα περίμενε κανείς να πρυτανεύουν οι δυνάμεις που επιθυμούν τη γαλήνη και την ηρεμία στην κοινωνία.

Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε κάποτε τον πλήρη κατάλογο των ανθρώπων που εργάζονται ως σύμβουλοι στο Μαξίμου.

Ήδη γνωρίζουμε τον κ. Καρανίκα, τον εκδότη της γνωστής κόσμιας εφημερίδας «το Χωνί» και ορισμένους άλλους που δεν θα ονομάζαμε ακριβώς υψηλών προσόντων.

Στο κέντρο των αποφάσεων για τη διακυβέρνηση μιας χώρας θα περίμενε κανείς ότι θα υπηρετούσαν ως σύμβουλοι  εξειδικευμένοι επιστήμονες και έμπειροι τεχνοκράτες με διεθνείς παραστάσεις ενώ εμείς βλέπουμε κάποιους άσχετους κομματικούς ή λούμπεν φίλους, πράγμα που δεν μας καθησυχάζει για το επίπεδο των συμβουλών που δέχεται ο Πρωθυπουργός.

Ανδρέας Πετρουλάκης

Protagon