Δε χρειαζόμαστε λοχίες…

Άστατη η επικαιρότητα, ζοφερή αλλά κι ελπιδοφόρα, σαχλή αλλά και τρομακτική, προβλέψιμη, αλλά και σοκαριστική. Τόση ρευστότητα ομολογουμένως κουράζει, φθείρει. Αναζητείται διέξοδος, η οποία για πολλούς βρίσκεται σε εκλογές και απομάκρυνση της κομπανίας Τσίπρα από το Μαξίμου.

Δε θυμάμαι ποτέ ξανά τόση αδημονία γι αυτή την απολύτως αναγκαία μα και μπελαλίδικη (για την αγορά) διαδικασία. Ο νυν πρωθυπουργός όχι μόνο απογοήτευσε, μα και φόβισε μεγάλη μερίδα των Ελλήνων. Φόβισε με τους χειρισμούς του στην οικονομία. Φόβισε με την ασχετοσύνη του στα εξωτερικά θέματα. Φόβισε με την ανοχή του στους εγκληματίες. Φόβισε με τις καθεστωτικές του ακροβασίες. Το μέτωπο που του εναντιώνεται είναι πλέον ιδιαίτερα πλατύ…

Η όποια δημοσκοπική αντοχή του οφείλεται κυρίως σε τρεις παράγοντες. Πρώτος, η μεγάλη ευθύνη των παλιών για την συνεχιζόμενη κρίση, η οποία άλλωστε ανέδειξε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεύτερος, τα ρουσφέτια, τα ψέμματα και οι υποσχέσεις τους, δικαίωση και πολύτιμη αχτίδα φωτός για πολλούς γύρω μας. Τρίτος, η επίπλαστη κοινωνική γαλήνη, δεδομένης της ευθύνης των κυβερνώντων αριστεριστών για τα βίαια αντιμνημονιακά επεισόδια του πρόσφατου παρελθόντος. Αρκούν αυτοί για να σταθεί η κυβέρνηση μέχρι τη λήξη της θητείας της το 2019, επιτυγχάνοντας έτσι μια σπανιότατη επίδοση;

Είναι γεγονός πως η οικονομία εμφανίζει κάποια δειλά σημάδια σταθεροποίησης. Τα κόκκινα δάνεια αυξάνονται με πολύ βραδύτερο ρυθμό. Η ανεργία πέφτει, φυσικά λόγω «νεοφιλελεύθερων» μορφών απασχόλησης. Τα ενοίκια στις δυνατές εμπορικές περιοχές έχουν πάρει την ανιούσα. Ο τουρισμός εξακολουθεί να αποδίδει. Οι ακόμη χαμηλές τιμές των καυσίμων επιδρούν θετικά στο εμπορικό ισοζύγιο. Κάποιες σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις έχουν γίνει, κάποιες άλλες προχωρούν. Όλα τα προαναφερθέντα έχουν ιδιαίτερη σημασία, καθώς θα επηρεάσουν την ροή των κρατικών εσόδων, από την οποία θα κριθεί η χρήση του απεχθούς κόφτη. Το εν λόγω δημοσιονομικό εργαλείο προκαλεί τρόμο στους Συριζαίους, καθώς πιθανότατα θα τους ξαναστείλει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε η επέλαση τους, στο εκλογικό όριο εισόδου στη Βουλή. Οι διαπιστώσεις για οικονομική εξομάλυνση τους ενθαρρύνουν, έστω οριακά.

Τί ωραία που θα ήταν η ζωή αν όλα γίνονταν όπως τα θέλαμε. Στην περίπτωση των κυβερνητικών βουλευτών, το ιδανικό σενάριο προβλέπει-στις επόμενες φάσεις-συμφωνία για το χρέος, έλεγχο των μίντια, βολικές μεγάλες επενδύσεις, κομματικοποίηση της Δικαιοσύνης, μαζικές προσλήψεις, οικονομική ανάκαμψη, ομηρία πολλών για οφειλές και χρέη, δικαίωμα ψήφου σε χιλιάδες μετανάστες και τελικά θριαμβευτική επανεκλογή ή έστω διαχειρίσιμη ήττα με δεξιά παρένθεση. Εξυπακούεται πως δε θα μπορούσε κανείς να απορρίψει πάραυτα αυτό το σενάριο. Όλα όσα προβλέπει είναι εφικτά, και σε μεγάλο βαθμό δρομολογημένα. Το πρόβλημα του βρίσκεται στους απρόβλεπτους παράγοντες, οι οποίοι για την σημερινή Ελλάδα είναι δυνητικά πολυάριθμοι.
Από πού ν’ αρχίσουμε να τους μετράμε. Κοινωνική ένταση  λόγω προσφυγικού, αναστάτωση λόγω πλειστηριασμών, κατάρρευση των ταμείων λόγω καταστροφής των μικρομεσαίων, bail in λόγω ανεπαρκών τραπεζικών κεφαλαίων, Ευρωπαϊκή αδιαλλαξία λόγω ραγδαίας ανόδου των ευρωσκεπτικιστών, αμερικανική αδιαφορία λόγω προεδρικής αλλαγής, θερμό επεισόδιο με την Τουρκία λόγω στριμώγματος του Ερντογάν, ακόμη και μια αποκάλυψη για το δυστύχημα της Αίγινας. Όσο πιθανό είναι να συμβούν τα ωραία που προσδοκούν οι βολονταριστές του Μαξίμου, άλλο τόσο πιθανό είναι να συμβούν όλα ή μερικά από τα παραπάνω δεινά. Κι όταν κινείται κανείς τόσο κοντά στο χείλος του γκρεμού, τότε ο πιο προβλέψιμος παράγοντας καθίσταται ο απρόβλεπτος.

Δε θα του κάτσει του Τσίπρα το πράγμα, είμαι βέβαιος γι αυτό.

Η ανακοίνωση πως το ΔΝΤ δεν πρόκειται να συμμετάσχει με πρόσθετη χρηματοδότηση ίσως αποτελέσει προάγγελο άμεσων εξελίξεων. Η παρουσία στην συζήτηση για τη διαπλοκή ήταν και πάλι νευρική, ανασφαλής. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναμικρύνει, ασχέτως του ποσοστού που θα πάρει, επειδή θα χάσει τη νομή της εξουσίας. Οι δεσμοί του με το ευρύ εκλογικό του σώμα είναι ασθενικοί, σχεδόν ανύπαρκτοι. Μόλις βρεθεί εκτός θα τεμαχιστεί σε κόμματα και κομματάκια, συγκρουόμενα για ζητήματα καθαρότητας και ιδεολογικής συνέπειας. Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, ο μύθος της Αριστεράς λεκιάστηκε, ίσως ανεπανόρθωτα. Δυστυχώς η κεντροαριστερή αβελτηρία θα λειτουργήσει υπερ των νεοναζί, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα Ακόμη όμως κι αν τα καταφέρουν δεν θα μπορούν να επικαλούνται το… περιβόητο Ηθικό Πλεονέκτημα του χώρου.

Το πιο βασανιστικό ερώτημα για μένα είναι το πώς θα διοικηθεί η χώρα στο άμεσο μέλλον. Οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα απαιτήσουν την συμμετοχή ενός μη συνεργάσιμου δημόσιου τομέα. Οι παραμελημένες υποδομές θα χρειαστούν ανύπαρκτα κεφάλαια για να επιδιορθωθούν. Η επανεμφάνιση των τραμπούκων θα ξαναδεσμεύσει μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις. Η Δικαιοσύνη είναι βέβαιο πως θα χρειαστεί ταχεία εκ βάθρων αναδόμηση. Το ξεκαθάρισμα των τραπεζικών χαρτοφυλακίων θα προκαλέσει κοινωνική και οικονομική αναστάτωση. Πώς θα αντιμετωπιστούν όλα αυτά? Ποια εθνική συνοχή, ποιά συλλογική ευθύνη θα επιβάλει την λήξη αυτής της πολυετούς εκκρεμότητας και την επανεκκίνηση της χώρας μας;

Με αφορμή τον θάνατο του Πατακού άκουσα φίλους, προσηλωμένους στον φιλελευθερισμό, ν’ αναρωτιούνται μήπως μια νέα χούντα θα ήταν σήμερα η αναγκαία λύση. Εντελώς απαράδεκτες σκέψεις. Αν κάποιος πιστεύει σε σοφές και ηθικές δικτατορίες μάλλον πιστεύει και στις νεράιδες. Οι ΕΔ είναι ένα ακόμη κομμάτι του Δημοσίου, του πλέον συντηρητικού τμήματος της κοινωνίας. Ας φροντίζουμε να κάνουν σωστά τη δουλειά που τους ανατέθηκε και μόνο αυτήν, επειδή έτσι είναι εκπαιδευμένες. Η νέα Αλλαγή θα έρθει μέσα από τον σχηματισμό μιας μαζικότατης πλειοψηφίας, μιας κίνησης αντίστοιχης μ’ εκείνες που ανύψωσαν τον Βενιζέλο, τον Παπάγο, τον παππού Καραμανλή και του δύο πρώτους Παπανδρέου. Μιας πλειοψηφίας τόσο καταλυτικής, ώστε να καταστείλει τις αντιστάσεις των αναρίθμητων μικροσυμφερόντων, όσων βάζουν την καλοπέραση τους πάνω από το κοινό συμφέρον. Χωρίς αυτή την αναγκαία συνθήκη θα φλερτάρουμε με την καταστροφή για πολλά ακόμη χρόνια, εναποθέτοντας παθητικά τις ελπίδες μας στον «Θεό των Ελλήνων»  και βλέποντας τους νέους μας να χάνονται στον ορίζοντα, αφήνοντας τη χώρα μας να σιγοσβήνει…

Φάνης Ουγγρίνης

Μεταρρύθμιση