Κλειδώστε την και πετάξτε το κλειδί… για το καλό μας!

Μπαίνω πρωί πρωί στο φέισμπουκ, και πληροφορούμαι ότι στην εκπομπή του Χατζή στον ΣΚΑΙ, θα είναι καλεσμένη η ζουρλή. Και επειδή τον τελευταίο καιρό τα πολιτικά πράγματα έχουν βαρύνει, και κάθε άλλο παρά γέλιο προκαλούν, είπα κι εγώ να συντονιστώ και να την απολαύσω ελπίζοντας σε ένα ακόμη κωμικό και ταυτόχρονα  γκραν γκινιόλ μισάωρο στα πρότυπα του αλήστου μνήμης «τι είπατε;» στην Κοσιώνη…

Εξάλλου, όλοι εκείνοι οι σαρδανάπαλοι που με κάνανε να γελάω με την καρδιά μου το πρώτο ηρωικό εξάμηνο της κυβέρνησης συριζανέλ, δηλαδή η Ραχήλ, ο Στρατούλης, ο Μπαρουφάκης, ο Παλαβίτσας και λοιποί σερσέμηδες λείπουν, οπότε σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να απολαύσω λίγο ύστερη ζουρλή, που σίγουρα τα έχει μαζεμένα, σίγουρα έχει φορτώσει όλο αυτό το διάστημα που είναι στη απ έξω, και σίγουρα θα βγάλει γέλιο…

Και δικαιώθηκα (εκτός από το γέλιο). Ήταν μια ζουρλή από τα παλιά. Τότε που επί σαμαροβενιζέλων σκαρφάλωνε σε κάγκελα, που κουβαλούσε δεξιά κι αριστερά τον βαστάζο της τον Τσε Ντουντούκα για να διαμαρτυρηθεί για το οτιδήποτε,  που ούρλιαζε «βοήθεια… βοήθεια… με δέρνει η αστυνομία», με κείνη τη στριγκιά απαίσια μονότονη φωνή, αγνοώντας ότι την έπαιρνε η κάμερα ενός κινητού που αποδείκνυε ότι δεν την ακουμπάει κανείς, ίσα ίσα οι αστυνομικοί γύρω της την απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι…   ή αργότερα, τότε  που ως τρίτη τη τάξει θεσμική παράγοντας της χώρας  κακοποιούσε  λεκτικά όποιον ταλαίπωρο αξιωματικό της αστυνομίας εκτελούσε τις διαταγές της ιεραρχίας του, που απαγόρευε στους αστυνομικούς της Βουλής να κατουράνε εντός του ναού της δημοκρατίας,  που παρίστανε την καναλάρχισα αλλά και την αρχισυντάκτρια και την παρουσιάστρια στο προσωπικό της βιλαέτι το κανάλι της Βουλής, που κορδώνονταν σαν παγώνι σε κλιμακτήριο όταν διάφοροι γλύφτες δημοσιογράφοι την ρωτούσαν «ήσασταν πάντα τόσο υπέροχη»; Και άλλα τέτοια πολλά.

Τότε δηλαδή που συναγωνίζονταν τον έτερο νάρκισσο της κυβέρνησης, τον attention whore Δρα Μπαρουφάκη, τον πάσχοντα από malignant narcissism, στο ποιος θα μονοπωλήσει περισσότερο την προσοχή των ΜΜΜ. Ένα παιχνίδι στο οποίο η ζουρλή νικούσε  κατά κράτος, αφού πέραν της ιδεοληψίας της πάσχει και από κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό, που θα έπρεπε να είμαι ψυχίατρος για να το ονοματίσω.

Η όλη ουσία είναι ότι και σήμερα, η ζουρλή ήταν όπως εκείνη η παλιά καλή ζουρλή που δεν έβαζε γλώσσα μέσα, με έναν μονότονο σε στυλ drone τρόπο συρτής εκφοράς του λόγου, θυμίζοντας αυτιστικούς ανακριτές της Στάζι, και πετυχαίνοντας να βγάλει απ τα ρούχα του ακόμη και τον … Δαλάι Λάμα.

Και είπε πολλά η πρώην πρόεδρος της Βουλής μας. Ότι ο Αλέξης είναι προδότης, ξεφτιλισμένος, πουλημένος, κωλοτούμπας, και άλλα τέτοια διάφορα, αποδεικνύοντας ότι εκτός από ζουρλή είναι και χαζή, ή μάλλον αυτοκαταστροφική,  διότι κατηγορώντας τον πρωθυπουργό για όλα αυτά απλά αποδεικνύει ότι και η ίδια είναι τέτοια, αφού μέχρι πρότινος όχι μόνο ήταν πιστή του σύντροφος, αλλά έπινε νερό και στο όνομά του. Αυτή μας έφερε τον Αλέξη, όχι εγώ.  Θα μου πείτε ότι είδε το φως, έστω και αργά, και την κοπάνησε. Ναι αλλά ποιό φως; Το ότι ο Αλέξης δεν μας πήγε στην δραχμή όπως ήθελε αυτή και οι υπόλοιποι τζαζεμένοι σύντροφοί της που σήμερα βόσκουν δεξιά κι αριστερά ψάχνοντας να βρουν ψηφαλάκια;

Είπε κι άλλα πολλά η Κλάρα Μπελ της πολιτικής μας σκηνής. Ότι όποιος δεν ψηφίζεται δεν δικαιούται δια να ομιλεί… άρα ούτε δημοσιογράφοι, ούτε καθηγητές, ούτε υδραυλικοί έχουν δικαίωμα στην άποψη. Μόνοι οι πολιτικοί, οι πολιτευτές, και οι συνδικαλιστές. Αυτό θα πει δημοκρατία κατά την ζουρλή.

Είπε επίσης ότι όποιος δεν θέλει την δραχμή είναι φερέφωνο των δανειστών, και ότι όποιος στηρίζει το μνημόνιο είναι προδότης! 

Σαν χθες....

Είπε πολλά… μόνο που αυτή τη φορά δεν γέλασα με την καρδιά μου όπως τότε που ήταν στα χάι της. Σήμερα απλά είδα μια θλιβερή περίπτωση μιας πειραγμένης μεγαλοκοπέλας, προφανώς «κακοποιημένης» κατά κάποιο τρόπο στην παιδική της ηλικία (αλλιώς δεν εξηγείται), που ζει μέσα σε ένα ιδεοληπτικό παραλήρημα, ένα σφραγισμένο μουχλιασμένο κουτάκι, που για αυτήν είναι ο ιδεατός κόσμος. Όταν δηλαδή η πολιτική άποψη συναντά την ψυχοπάθεια. Σπουδαίο αντικείμενο για πλήθος διατριβών στην πολιτική επιστήμη ή ακόμη και στην ψυχολογία.

Και σαν κερασάκι στη τούρτα η εμφάνισή της; επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά αυτό που πιστεύω ακράδαντα, ότι δηλαδή όσο πιο πολύ κάποιος πολιτικάντης επικαλείται την  δημοκρατία, και μιλάει εξ ονόματος του λαού, τόσο πιο φασιστόμουτρο είναι, που με την πρώτη ευκαιρία θα μας δέσει όλους.

Ας ελπίσουμε ότι σε κάποια φάση θα λειτουργήσουν οι αρμόδιες αρχές, θα επικρατήσει η λογική, θα ανησυχήσουν οι δικοί της, και ίσως προλάβουν να την δέσουν, να την βάλουν σε κάποιο δωμάτιο με λαστιχένιους τοίχους, υπό στενή παρακολούθηση, για το καλό  της, και πάνω απ όλα για το καλό όλων μας… αλλιώς προβλέπω να ’χουμε ιστορίες με αυτό το πράμα που μπλέξαμε.

Strange Attractor