Για ψώνια στο Καράκας…

Σκέψου να σε κυβερνάει υπουργός που ήθελε να κάνει ψώνια, shopping που λέμε στα ποντιακά, και δεν πήγε στο Μιλάνο, στη Ρώμη, στο Παρίσι, στο Λονδίνο ή έστω στη Νέα Υόρκη, αλλά πλήρωσε τα μαλλιοκέφαλά του για να πάει στη μακρινή Βενεζουέλα, δέκα πέντε ώρες με το αεροπλάνο. Έπηξε μέσα στην άτρακτο, αλλά χαλάλι, αφού θα αγόραζε σοσιαλιστικά προϊόντα, ζυμωμένα από τα ροζιασμένα χέρια του λαού και στης Βενεζουέλας τις στοές.

Τελικά όμως δεν πήγαν για φασόλια και πατάτες, όπως διευκρίνισε ο συνοδός κύπριος δικηγόρος του υπουργού, ειδικευμένος στις αριστερές offshore, αλλά θα κάνανε αυτήν τη μακρινή εκστρατεία, για να αγοράσουν επαναστατικό πετρέλαιο, με αντάλλαγμα είδη τουαλέτας που σπανίζουν στη χώρα αυτή όπου λόγω τρελού πληθωρισμού δεν πηγαίνουν και συχνά στο μπάνιο για τις βασικές ανάγκες, δεν υπάρχει κάτι για να αποθέσουν οι άνθρωποι…

Πόσο βαρεμένος πρέπει να είσαι για να κάνεις κάτι τέτοιο; Θα πεις παλιά δεν πήγαιναν μπριγάδες νέων Ελλήνων να μαζέψουν τις υποτιθέμενες σοδιές στην Κούβα ή στη Νικαράγουα; Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν έλληνες αγρότες που υπέφεραν και χρειάζονταν βοήθεια; Όχι. Δεν υπήρχαν ροδάκινα στη Μακεδονία κι ελαιόδεντρα στην Πελοπόννησο; Υπήρχαν, βέβαια, αλλά εδώ οι γιαρμάδες ήταν αντιδραστικοί και οι ελιές ιμπεριαλιστικές, ενώ στη Νικαράγουα έβγαζαν προϊόντα ποτισμένα με τσιτάτα του Ένγκελς (ποιος είναι αυτός;), άρα ήταν λογικό να κάνουν το μακρινό ταξίδι. Πρόκειται για διαλεκτική σκέψη Καρανίκα, που η κοινή λογική είναι αδύνατον να αντιληφθεί το μεγαλείο της.

Έτσι και το πετρέλαιο της Βελζεβουέλας. Είναι καλύτερο και η σόμπα καίει με επαναστατικό ενθουσιασμό άμα την ανάψεις -και βέβαια ας υποθέσουμε ότι θα έφερναν κάποιο πετρέλαιο (που οι τιμές του πια, τουλάχιστον της Βενεζουέλας, δεν πλησιάζονται) αλλά δεν σκέφτηκαν αν θα το αγόραζαν οι συνταξιούχοι του Κατρούγκαλου που, όπως διαβάζω, πήραν αυτόν το μήνα (και θα πάρουν τους επόμενους) το τεράστιο ποσό των σαράντα πέντε ευρώ με τις αναδρομικές κρατήσεις. Και δεν θα έχουν όχι λεφτά για πετρέλαιο, αλλά ούτε για να αγοράσουν ένα τσεκούρι να πάνε να κόψουν τσαλιά στις πλαγιές του Χορτιάτη. Εξάλλου ποιος θα πρωτοκόψει; Και άμα είσαι εβδομήντα χρόνων, τι ξύλα να κόψεις και να κουβαλήσεις -ούτε κλαριά απ’ τη νεραντζιά του δρόμου δεν μπορείς να σπάσεις.

Τέτοια αντίληψη πραγματικότητας είχαν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι όταν ανέλαβαν να κυβερνήσουν και να διαπραγματευτούν με τους Ευρωπαίους -ε, μετά, πώς περίμενες να εξελιχθούν τα πράγματα; Και συνεχίζουν προφανώς να έχουν την ίδια αντίληψη, εφόσον πρόκειται απλώς για ιδεοκαταναγκασμό, για ερμηνεία της πραγματικότητας ανάλογης εκείνης που διαθέτουν όλες οι ποικιλίες των πιστών μουτζαχεντίν, ιδεολογικές, θρησκευτικές, ή ποδοσφαιρικές. Οπότε, πήγανε, λοιπόν, στη Βενεζουέλα. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Το ωραιότερο είναι πως δεν έχουν ακόμα τη γενναιότητα να πουν ευθέως για ποιο λόγο διάλεξαν το Καράκας (ομοιοκαταληκτεί με ωραία ελληνική λέξη) και λένε πως πήγαν για κάποιου είδους shopping -ευτυχώς το διευκρίνισε ο κύπριος δικηγόρος: “Σιγά”, γράφει, “μην πήγαμε για φασόλια και πατάτες”.

Το θέμα είναι πώς γίνεται να μαθαίνεις, να διαβάζεις παντού, να βλέπεις ρεπορτάζ για το τι και πόσο υποφέρει ο λαός αυτής της μακρινής χώρας υπό τον τέως οδηγό λεωφορείου Μαδούρο και να συνεχίζεις να θες να κάνεις τα ίδια με εκείνον -αυτό αγγίζει τα όρια κάποιας περίεργης διαστροφής, αλλά ερμηνεία υπάρχει: δεν πιστεύουν τι γράφουν και τι δείχνουν όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, διότι κι αυτά τα θεωρούν αντιδραστικά και ιμπεριαλιστικά, που στρεβλώνουν συνειδητά την εικόνα του παραδείσου της Βενεζουέλας. Πρόκειται για βοθροκάναλα, όπως θα έλεγε και ο ευγενής Πολάκης. Πρόκειται για ψεύδη. Εδώ υπήρχαν άνθρωποι, Έλληνες παλιότερα, φορείς ανάλογου ιδεολογήματος, που πήγαιναν στην Αλβανία του Χότζα και γυρίζοντας σου έλεγαν πως είναι η πιο πλούσια, ελεύθερη κι ευτυχισμένη χώρα του κόσμου. Άρα; Άρα, με καμιά λογική δεν παλεύονται οι άνθρωποι.

Γιώργος Σκαμπαρδώνης

Μακεδονία