Νεοορθοδοξία, Ταλιμπανισμός: το συναμφότερον…

Ένα πορτρέτο του πολυκαθηγητή Ζουράρι, γραμμένο το 2001…

O επί πολλά έτη αγυρτικώς φερόμενος ως… καθηγητής Πανεπιστημίου Κώστας Ζουράρις (πότε «Παν/μίου Παρισίων» (!), πότε του Παντείου, άλλοτε του Αριστοτελείου), συνιδρυτής με τον θεολόγο Γιανναρά της σέκτας των νεοορθοδόξων φονταμενταλιστών, υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ, ψιττακός του Θουκυδίδη και μοναδικός κληρονόμος του, γραφικός σόουμαν των τηλεοπτικών παραθύρων αλλά και τακτικός αρθρογράφος-παλλάδιον της Ελευθεροτυπίας, ένθα αναπτύσσει εις μακαρονικήν ψευδοελληνίζουσαν τα παραληρήματά του, με πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις του μετά τις 11η Σεπτεμβρίου [2001] υπήρξε από τους πιο ξετσίπωτους εκφραστές του εγχώριου ταλιμπανισμού, για τον οποίον εκόμπαζε κιόλας σε άρθρο του με τίτλο: «Τα-λι-μπά-αν στο Σε-λη-νά-ρι, με τον Κώστα-με τον Κώστα τον Ζου-ρά-ρι» (Ελευθεροτυπία, 21.11.01).

Δικαίως λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί μέλος της διεθνούς επιστημονικής κοινότητος, ως αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας της Καμπούλ ο νεοορθόδοξος κομμουνιστής (ή ορθόδοξος νεοκομμουνιστής).

Αρνήθηκε ο κήρυκας του νεοορθόδοξου μίσους να καταδικάσει το μαζικό έγκλημα, δηλώνοντας απερίφραστα: «Δεν καταδικάζω την επίθεση. Η Αμερική θέρισε αυτό που έσπειρε. Επιτέλους, ο ασύμμετρος πόλεμος που είχε κηρύξει η Αμερική, μετά την επίθεση έγινε συμμετρικός» (18.9.01). Η μοναδική παραχώρηση που θα κάνει στις ΗΠΑ είναι «να μετανοήσουν, να ζητήσουν συγχώρεση για τα κρίματά τους και μετά τα λέμε». Η χάρη του έφτασε και στην Αμερική, με δημοσιεύματα του Εθνικού Κήρυκα που, αφού εφρόντισε να ενημερώσει τους ομογενείς ότι πρόκειται για έναν «αυτοαποκαλούμενο Καθηγητή Πανεπιστημίου που έχει γίνει μαϊντανός των τηλεοπτικοί παραθύρων», στη συνέχεια παρέθετε κάποιες από τις πιο κτηνώδεις εκφράσεις της μισγάγκειας νεοορθοδοξίας-κομμουνισμού: «προ ημερών, για παράδειγμα, δήλωσε ότι λυπήθηκε γιατί τα θύματα της Νέας Υόρκης δεν ήταν περισσότερα ώστε να ισοφαρίσουν με εκείνα που είχαν προκαλέσει οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ» («Ε.Κ.», 22-23.9.01· δες και Καθημερινή 21.9.01).

Δεν θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με γραφικούς τύπους, αν δεν κυριαρχούσαν στα ελληνικά ΜΜΕ. Η ανθολόγησή του εδώ οφείλεται στο γεγονός ότι τα ελληνικά κανάλια συναγωνίζονταν στην προβολή των κακόγουστων αντιιμπεριαλιστικών σόου του «Καθηγητή», αντί των πράγματι καθηγητών και εν πάση περιπτώσει αντί να προβάλλουν υπεύθυνες και σοβαρές απόψεις. Επίσης διότι είναι τακτικός αρθρογράφος της Ελευθεροτυπίας, απ’ όπου έβριζε τα «βαποράκια του αμερικανιστάν», τους «μηδίζοντες», τα «παπαγαλάκια του ΝΑΤΟ και τα βαποράκια του Μπους», τα «δυτικόρρυτα ντογάνια», τους «γραικύλους» κ.λπ.

Εκείνη την περίοδο γίνονταν κινητοποιήσεις στο χωριό του Βραχάσι με αίτημα να γίνει ξεχωριστός Δήμος, όπου κάποιοι έκαναν απεργία πείνας με επικεφαλής τον επίσης απεργό πείνας ροδαλό Ζουράρι. Ο ίδιος ο νεοορθόδοξος Ταλιμπάν, στις 26.9.01 έγραφε ότι διανύει την πέμπτη ημέρα της απεργίας πείνας και ως εκ τούτου δεν βρίσκεται ακόμη στην θέση να γράψει «Ίσως δεν τελειώσω αυτό το γραπτό…».

Αφού λοιπόν είχε ακόμη δυνάμεις, ο απεργός πείνας επετέθη στους Αμερικανούς, επαναλαμβάνοντας ότι «δεν καταδικάζω, διότι δεν έχω φτάσει στον βαθμό γελοιότητας των ψυχοπονιάρηδων», αφού «οι Ερινύες, Δίκης επίκουροι, τιμώρησαν την αμερικανικήν ύβριν», και θα δικαιολογήσει την μαζική δολοφονία στο WTC, διότι «οι εργαζόμενοι στους πύργους [ήσαν] ενήλικες (προσέξατε ότι δεν υπήρχαν παιδιά;), ως η εκεί αφρόκρεμα της αμερικανικής ισχύος, “συμμετείχαν” αδιαιρέτως και απεριορίστως στην αμερικανική ληστρική κατά του πλανήτη επιθετικότητα».

Ήσαν ένοχοι λοιπόν οι δολοφονημένοι και οι… «Ερινύες σκότωσαν εκεί μόνον ενήλικες αμάχους-εμπολέμους». Άλλωστε «Θερίζουν τώρα αυτά που έσπειραν». Αργότερα όμως, επιστρατεύοντας τις ύστατες δυνάμεις του για να τελειώσει το τελευταίο του γραπτό, (κατά το «χέρι μου τρέμει, η σκέψη μου αχνοσβύνει, θολά περνάνε από τα ξέπνοα μάτια μου τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου»), εδήλωσε ότι είναι… «συμμάρτυρας» με τους «Ιρλανδούς, Τούρκους αδελφούς μου της απεργίας πείνας… διότι εμείς, αυτοθέλητα θύματα, εξαγνίζουμε…».

 

Αυτός και το Χωριό Του «τρισμέγιστοι μέσα στην απεραντοσύνη της κτηνωδίας των ιμπεριαλιστών και την απύθμενη μιζέρια των γραικύλων». Και γελοιότητα και θράσος και ασέβεια όχι μόνο προς τα χιλιάδες θύματα των τρομοκρατών αλλά και προς τους απεργούς πείνας που πεθαίνουν.

Στις 10.10.01 κατήγγειλε, πάντα από την Ελευθεροτυπία, ότι η «εκσυγχρονιστική Κομαντατούρ επέβαλε κτηνώδη ευρωπαϊκή λογοκρισία» αφού 11 κανάλια και ραδιόφωνα εκάλυψαν συνέντευξη του περιφερειάρχη Κρήτης αλλά όχι την απεργία πείνας του Ζουράρι. Τόσο και τέτοιο σόου και να μην το προβάλει η τηλεόραση; Μέχρι και ένα «φορτηγό-λάφυρο από την [κλειστή] αμερικανική βάση των Γουρνών» οι Ταλιμπάν του Ζουράρι «απαλλοτρίωσαν» συμβολικώς καταλύοντας το κράτος, για να κομπάζει από την Ελευθεροτυπία: «Πάσα εκεί Αρχή και παν Αρχίδιον παυσάτωσαν!».

Αυτός που τίποτε δεν ντρέπεται, ντρέπεται τη γελοιοποίηση, έχει πει ο A. Pope. Στην περίπτωση του «Καθηγητή» και των ομοίων του καταρρίπτεται και αυτό το αξίωμα.

Από τον… βέβαιο θάνατο τον έσωσε η ρομφαία του αρχαγγέλου Γιώργου Βότση με τίτλο «Τους αφήνουν να πεθάνουν;», δίνοντας δημοσιότητα στο δράμα του Ζουράρι που έσβηνε: «το φίλο μου απεργό πείνας Κώστα Ζουράρι, τον ιδιόρρυθμο και ενοχλητικά αθυρόστομο, τον προκλητικό κι απρόβλεπτο. Αυτό που ξέρω είναι ότι απεργία πείνας… χωρίς δημοσιότητα, σημαίνει θάνατος…» (Ελευθεροτυπία, 17.10.01). Έτσι σώθηκε ένας Δάσκαλος του Γένους. Έτσι εμεγαλύνθη και ένας επαναστάτης δημοσιογράφος.

Θα διερωτηθεί όμως ο αναγνώστης γιατί ασχολούμεθα μ’ αυτές τις γελοιότητες και ευτέλειες. Ασχολούμεθα διότι αυτοί είναι οι κυρίαρχοι, διότι με τον επιθετικό Ζουράρι ανταλλάσσουν γνώμες και γλοιωδέστατες φιλοφρονήσεις κορυφαίοι υπουργοί σαν τους Τσοχατζόπουλο, Βενιζέλο κ.ά. Διότι δηλητηριάζουν την κοινή γνώμη την οποία και εν πολλοίς εκφράζουν. Ασχολούμεθα διότι σ’ αυτήν την χώρα τον λόγο έχουν τα ξόανα, τον λόγο έχουν τα “άλογα”… Διότι σ’ αυτήν την χώρα ακόμη και ο ζουρλομανδύας θεωρείται ακαδημαϊκή τήβεννος. Και κυρίως διότι η βαναυσότητα του λόγου, οι ύβρεις και η ασυδοσία τους στην πατρίδα του Καραγκιόζη διαρκούν 26 χρόνια.

Athens Review of Books

● Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από το βιβλίο Μανώλης Βασιλάκης, «Καλά να πάθουν!». Η ελληνική κοινή γνώμη μετά την 11η Σεπτεμβρίου, εκδόσεις Γνώσεις, Αθήνα 2002, σελ. 282-284. Το αναδημοσιεύουμε τώρα που η κυβέρνηση Τσίπρα, εκτός από τον πολυκαθηγητή Κοτζιά (πανεπιστημίων Οξφόρδης, Χάρβαρντ, κ.ά.), απέκτησε και δεύτερο πολυκαθηγητή. Ο ακριβής τίτλος του κεφαλαίου ήταν «Νεοορθοδοξία-ΚΚΕ, Ταλιμπανισμός: το συναμφότερον», καθώς τότε ο Ζουράρις ήταν υποψήφιος του ΚΚΕ. Ταυτοχρόνως βέβαια ήταν και συνιδρυτής του «Δικτύου 21» ...