Μετά τον ανασχηματισμό τι;

Μπορεί να πήρε λίγο παραπάνω χρόνο η κυοφορία του ανασχηματισμού, αλλά τελικά απέδωσε ένα νέο υπουργικό συμβούλιο. Για την ακρίβεια νέο κατά το ένα τρίτο: αυτό που αφορά τους 40άρηδες του ΣΥΡΙΖΑ που πήραν τα πάνω τους. Καλή ιδέα... Τα άλλα δύο τρίτα όμως θολώνουν την εικόνα. 

Ότι έστειλε στον πάγκο τον Δρίτσα ή τον υπουργό που είχε σύνδρομο αμετακίνητου -επειδή του  έβαλε "άριστα είκοσι" προ διμήνου- δεν βλάπτει. Αλλά δεν άντεξε -ή δεν διακινδύνευσε- περισσότερη σύγκρουση... 

Ο Σπίρτζης μένει με κάτι πλευρά σπασμένα. Ο Σκουρλέτης βολεύτηκε με μια αναβάθμιση και καθημερινό καφεδάκι στο Μαξίμου. Ο Κουρουμπλής πήγε στα καράβια. Ο Κατρούγκαλος θα κάνει κόντρες με τον Παπαδημούλη στα ευρωπαϊκά σαλόνια. 

Και ο Νίκος Παππάς; Δεν είναι πια Πρωθυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, αλλά θα περνάει χαράματα από το Μαξίμου για καφέ -και επιπλέον πήρε το δώρο του: ένα υπουργείο που στην ουσία μπορεί να τρυπώσει σε όλα τα υπόλοιπα. Και τα κανάλια, κανάλια.

Το τελευταίο είναι το χειρότερο. Ο Πάνος Καμμένος έχει πια μια ΙΧ κυβέρνηση. Σε λίγο θα δανείζεται βουλευτές για να καλύψει τα υπουργεία που εξασφαλίζει. Ακόμη και για τον Ζουράρι βρήκε υπουργείο και δεν θα πλήξουμε -ήδη άρχισε. Απλώς κάποιες φορές ο Τσίπρας παίρνει διαζύγιο με τη σοβαρότητα: Βαρουφάκης, Χαϊκάλης, Ζουράρις. Άντε και στου Λεβέντη.

Εν πάση περιπτώσει αυτούς είχε αυτούς έβαλε. Το ερώτημα είναι: και τώρα τι γίνεται;  Η τρέχουσα επικαιρότητα ανέδειξε ότι πρόκειται για ανασχηματισμό αξιολόγησης. Ότι η αποστολή του νέου σχήματος είναι να διεκπεραιώσει τις υποθέσεις του Μνημονίου που άφησαν στη μέση οι προηγούμενοι. 

Ουδέν ανακριβέστερο και αν το πιστεύουν οι νέοι οι υπουργοί είναι χαμένοι από χέρι. Η αξιολόγηση είναι υπόθεση της τρόικας - των θεσμών που λέμε πλέον. Αυτοί έχουν τα γένια και τα χτένια. Βάζουν τους όρους, θέτουν τους στόχους και βαθμολογούν. Δεν υπάρχει καμιά διαπραγμάτευση. Υπάρχει σχέση επιτηρητή και επιτηρουμένου. Ελεγκτή και ελεγχόμενου. Κατά συνέπεια αν οι υπουργοί προσπαθήσουν να παίξουν το ρόλο του διαπραγματευτή, θα πάρουν μέρος σε μια παράσταση που δεν υπάρχει.

Αντίθετα υπάρχει μια παράσταση που υπάρχει, χρειάζεται επειγόντως κάποιους να πάρουν τους μεγάλους τους ρόλους και έχει ήδη το κοινό για να χειροκροτήσει: είναι η παράσταση της καθημερινότητας. Εκεί κρίνεται μια κυβέρνηση – ή έστω και εκεί. 

Υπάρχουν αμέτρητα θέματα πέρα από το Μνημόνιο στα όποια μπορεί ένας υπουργός με πέντε γραμμάρια μυαλό και θέληση να φανεί χρήσιμος. Μπορεί να δώσει λύσεις, να νοικοκυρέψει και να απαλλάξει τους πολίτες από την ταλαιπωρία. 

Πχ να δώσει πίσω τις συντάξεις δεν μπορεί. Μπορεί όμως να κάνει ό,τι χρειάζεται για να μην ταλαιπωρούνται στις ουρές οι συνταξιούχοι. Τέτοια πράγματα. Προβλήματα απλά και αντιμετωπίσιμα, για τους υπουργούς που θα ασχοληθούν συστηματικά και με ευθύνη. Και δεν θα βγουν χαμένοι. Γιατί όπως είπε ο Αμερικανός συγγραφέας Ρίτσαρντ Μπαχ: "Κάθε πρόβλημα έχει ένα δώρο για σένα στα χέρια του". 

Γιώργος Λακόπουλος

Capital.gr