Ο αργός- πολιτικός- θάνατος του Αλέξη Τσίπρα…

Πρώτα η ελαφριά πλευρά των εξελίξεων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφθηκε συνοφρυωμένος έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας  -τον οποίο δεν ψήφισε παρότι προέρχεται από το κόμμα του που τον ψήφισε, γιατί όπως εξήγησε τότε δεν τον εκτιμά ως πολιτικό- για να του πε -κατά τις πληροφορίες ότι «η κυβέρνηση βρίσκεται σε αποδρομή» και εν πάση περιπτώσει πρέπει να γίνουν εκλογές.  Θέατρο του παραλόγου: ο Πρόεδρος δεν έχει αρμοδιότητα επί του θέματος. Τον  Πρωθυπουργό έπρεπε να επισκεφτεί.

Αλλά  για να πάμε στα σοβαρά, είτε παίρνει στα σοβαρά κανείς τις πρωτοβουλίες του Κυριάκου είτε όχι, δεν χρειάζεται ο αρχηγός της  αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητάει να «τελειώνει» η παραμονή του Πρωθυπουργού στην εξουσία. Τελειώνει μόνος του.  Ο αργός- πολιτικός-θάνατος του Αλέξης Τσίπρα είναι ολοφάνερος –και προβάλλεται καθημερινή σε ζωντανή μετάδοση.

Πώς τα κατάφερε ένας Πρωθυπουργός που ως το περασμένο καλοκαίρι είχε την ολόθερμη στήριξη των κοινοτικών εταίρων της χώρας, και της υπερατλαντικής δύναμης, αλλά και των Ρώσων να περιπέσει στην τρικυμία που ταρακουνάει το κυβερνητικό σκάφος αυτή την περίοδο;

Πώς γίνεται ένας χαρισματικός πολιτικός να έγινε τόσο εύκολα χλεύη των ηττημένων και να του πουλάνε πνεύμα οι ορντινάτσες της  διαπλοκής;

Για ποιο λόγο ένας αριστερός πολιτικός -που κάνει την πιο προχωρημένη δουλειά σε ότι  αφορά το Μνημόνιο και τις υποχρεώσεις της  χώρας- όχι απλώς να μη το κεφαλαιοποιεί, αλλά να  διευκολύνει όσους ετοιμάζονται να του πουν «ωραία τα έκανε, άντε στο καλό  τώρα και να μη χαθούμε;»

Πολιτικό σχέδιο κατά του .. εαυτού του!

Η απάντηση είναι απλή: το πολιτικό σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα για την περίοδο φθινόπωρο 2016- άνοιξη 2017 ήταν ταυτόχρονα και το πολιτικό πρόβλημά του. Ή, αν δεν ήταν εξ αρχής, το κατέστησε ο ίδιος στο τέλος. Το έτρεψε εναντίον του.

Αυτό το σχέδιο προέβλεψε τις εξής  φάσεις, με τις απαιτούμενες ενέργεια για κάθε μια: πρώτα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ,  μετά  ευρύς ανασχηματισμός με νέο αίμα για να μηδενιστεί το κοντέρ και στο τέλος κλείσιμο των εκκρεμοτήτων του Μνημονίου.

Ο σεναριογράφος έβλεπε μετά από αυτά ευτυχισμένες μέρες. Οι δείκτες θα άρχισαν να καλυτερεύουν, το χρέος θα ρυθμίζονταν,  δυο-τρεις επενδυτές θα έστηναν τα τσαντίρια εντός των πυλών. Η διαπλοκή θα είχε πάρει το μάθημα της και η ΝΔ θα αναζητούσε νέο αρχηγό γιατί ο Κυριάκος θα είχε καεί από τη φλόγα της κυβερνητικής επιτυχίας. Ο Τσίπρας θα τον άφηνε χωρίς ατζέντα.

Τελικά ο Τσίπρας πάει να αφήσει τον εαυτό του χωρίς ατζέντα. Αν είχε λόγο να συνδέσει όλα αυτά με κάποιο καθημερινό αφήγημα αυτό θα έπρεπε να είναι από τα άπαντα της Εξεταστικής Επιτροπής που βρίσκεται εν ενεργεία αυτή τη στιγμή. Εκεί παράγεται άφθονο εικονογραφημένο υλικό υπέρ του Τσίπρα και κατά των αντιπάλων του.

Για κάποιο περίεργο λόγο τα συνέδεσε όλα με τον «Νόμο Παππά» και το πολιτικό του αποτελεσμένα:  νέο τηλεοπτικό τοπίο, που θα σήμαινε πρακτικά ένα νέο πολιτικό τοπίο.

Μπορεί και να είχε δίκιο. Αλλά ο ίδιος ο υπουργός Επικρατείας έκανε την πρώτη ένεση ευθανασίας στην κυβέρνηση, βάζοντας το κάρο μπροστά από το άλογο: πρώτα έθεσε σε εφαρμογή του νόμου διοργανώνοντας τον χρυσοφόρο διαγωνισμό και μετά περίμενε τη δικαστική κρίση για τη συνταγματικότητά του.

Όταν άρχισαν να έρχονται οι εκτιμήσεις  του τύπου «σε ποια συνταγματικότητα, το ΣτΕ  έχει ήδη νομολογία περί του αντίθετου» ο Πρωθυπουργός  έκανε ο ίδιος τη δεύτερη ένεση στον εαυτό του -στον αέρα μάλιστα.  Στη συνέντευξη του στη ΔΕΘ εξηγήσει «τι είναι αδιανόητο να αποφασίσει το ΣτΕ».  Από εκεί και πέρα το μαγαζί έγινε καλοκαιρινό.

Το σενάριο των άλλων

Από την επόμενη φάνηκε ότι το σενάριο ήταν σωστό. Αλλά όχι το δικό του σενάριο. Των αντίπαλων του. Οι οποίοι χρησιμοποιώντας ως μοχλό τη ΝΔ – σιγά το δύσκολο-   πρώτα κατέστησαν αδύνατη τη συγκρότηση του ΕΣΡ και μετά οργάνωσαν τη νομική επιχειρηματολογία ακύρωτης του  διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες  εξ αυτού του λόγου. Πανεύκολο.

Αλλά η κυβέρνηση   συνέχισε τις ασκήσεις ερασιτεχνισμού, ακόμη και όταν οι αντίπαλοι της έκαψαν πρόωρα την προσωποποίηση του με τον Καλογρίτσα-που ήταν η τρίτη ένεση ευθανασίας.

Από τη μια θριαμβολογούσαν για τα 250   εκατ.  που θα ανακουφίσουν τους αδύναμους και από τη άλλη προσπαθούσαν να υποβάλλουν στο ΣτΕ ότι είναι κάτι σαν τον Ερυθρό Σταυρό.  Τα λεφτά του διαγωνισμού είναι για καλό σκοπό και δεν πρέπει να τα στερήσουν οι δικαστές από τους  από τους παιδικούς σταθμούς – και ανεβάσουν τον πυρετό της   Όλγας Γεροβασίλη, όπως συνέβη τελικά.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι η συμπαθής πολιτικός από την Άρτα είναι από μόνη της μια ντουζίνα ενέσεις ευθανασίας για την κυβέρνηση. Πιο απλά δεν μπορούσε να χειριστεί ως πορτ παρόλ με τον ξύλινο λόγο της  αυτό το θέμα.  Άλλο αυτομαστίγωμα του Τσίπρα κι αυτό. Μεγαλύτερη επίδειξη ατζαμοσύνης σε πολικούς χειρισμούς δεν έχουμε ξαναδεί από αυτή που χαρακτηρίζει-ακόμη-τις  κυβερνητικές ενέργειες γύρω από αυτό το θέμα.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ο εμπνευστής του νόμου πρώτα προσπάθησε να παρηγορηθεί ότι του έμεινε  το κέλυφος του,  αλλά μετά κατάλαβε ότι η εσχάτη πλάνη είναι χειρότερη από την αρχική και το  παλεύει «να σώσει ο,τιδήποτε, αν σώζεται». Ούτε ο Θεοδωρικάκος να τον συμβούλευε πώς να συμβουλεύει….

Χωρίς κυβέρνηση

Εν τω μεταξύ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έκανε μια απίστευτη παρεμβολή στον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό  του: κατάργησε την παρούσα κυβέρνηση χωρίς να βάλει άλλη στη θέση της. Για όσους δεν το πήραν είδηση εδώ και δυο μήνες δεν υπάρχει κυβέρνηση.

Δεν είναι αστείο. Ο πρωθυπουργός συνεχίζοντας το αργό πολιτικό του θάνατο παραβίασε ένα από τα βασικά στερεότυπα της πολιτικής και επέτρεψε να αναδειχτεί από το Σεπτέμβριο ή πρόθεση για ανασχηματισμό. Μοιραία αυτό ακινητοποίησε τον κυβερνητικό μηχανισμό.

Οι υπουργοί δεν ήξεραν αν θα βρίσκονται την επομένη στη θέση τους.  Μερικοί  έκαναν ό,τι μπορούσαν -ευτελίζοντας και τα προνόμια του πρωθυπουργού επί του θέματος-  για να παραμείνουν, αναδεικνύοντας περισσότερο το κενό διακυβέρνησης.

Η παλιά κυβέρνηση ήταν σε αποδρομή και η κυβέρνηση δεν λέει ακόμη να εμφανιστεί.  Αλλά και να εμφανιστεί τώρα δεν θα έχει καμιά αξία.  Τους λόγους τους αντιλαμβάνονται  όσοι παρακολούθησαν τον Φίλη και τον Σκουρλέτη να διορίζουν τους εαυτούς τους στο επόμενο υπουργικό συμβούλιο.

Οι αυτοκτονικές τάσεις του Τσίπρα επεκτάθηκαν, εν τω μεταξύ, και σε άλλα πεδία που κράτησαν την προσοχή στραμμένη μακριά από τον πολιτικό σχεδιασμό και το έκαναν με μαγικές κινήσεις. Όπως η πρόταση για τον Βύρωνα Πολύδωρα και το ΕΣΡ.

Όποιος έπεισε τον Τσίπρα να δημιουργήσει εσωτερικά προβλήματα στη ΝΔ προτείνοντας ένα πρώην υπουργό της που έχει …διαγραφεί  εδώ και τρία χρόνια- όποιος και αν είναι αυτός, πόσο μάλλον ο «Μπάιρον»- πάει για βραβείο πολιτικής  ηλιθιότητας.

Όποιος του είπε επιπλέον να τον δεχθεί και ίδιος προσωπικά στο Μέγαρο Μαξίμου θέλει απλώς σφαλιάρες. Αν μη τι άλλο γιατί μετά από αυτή την » πρωτοβουλία»,  τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο ίδιος ο Βύρωνας.

Γ. Λακόπουλος

Ανοιχτό Παράθυρο