Η απογοήτευση του Ντίνου Καρύδη… μια ιστορία προδοσίας!

Ο Ντίνος Καρύδης εξαπατήθηκε. Καμιά αμφιβολία επ’ αυτού. Αφού το παραδέχεται φόρα-παρτίδα κι ο ίδιος. Κι εξαπατήθηκε από το κόμμα της καρδιάς του· το κόμμα εκείνο που γέννησε κάποτε στην ψυχή του την ελπίδα.

Πίστεψε για τα καλά στον ΣΥΡΙΖΑ ο καλός ηθοποιός. Ποντάροντας πολλά απάνω του για το ατομικό καλό· μα συνάμα και για το συλλογικό. Αφού ο Ντίνος είναι και καλλιτέχνης και αριστερός. Ομού και ταυτοχρόνως. Κι επομένως με πολλήν έγνοια, όχι μονάχα για το σαρκίο του, μα και για το κοινωνικό σύνολο – κυρίως αυτό. Με το καθαγιασμένο «συλλογικό» να κατέχει ξέχωρη θέση στη συνείδησή του. Πέρα κι έξω από σολιψισμούς μα και φιλοτομαρισμούς...

Αγωνιστής της ζωής, μια ζωή, ο Καρύδης. Αλλά κι ένας συμπαθής άνθρωπος. Συνάμα, δε, κι ένας εργάτης της υποκριτικής – και μάλιστα ένας εργάτης ευσυνείδητος. Μολονότι σταθερά προσανατολισμένος σε δεύτερους ρόλους, ένας βαρβάτος thespian, με τεράστια καλλιτεχνικά καμπανέλια – τουλάχιστον κατά τα δικά μας γούστα. Μια παρουσία θα ’λεγε κανείς βρετανική, τόσο υποκριτικά, με το χαμηλότονο, διακριτικό παίξιμό του, όσο και φυσιογνωμικά, αφού διατηρεί, αν και με τόσες δεκαετίες στην πλάτη, ξανθοκόκκινο χρώμα σε μουστάκι και μαλλί. Ένας ηθοποιός πόχει μάθει να δίνει πάντα το δικό του χαρακτηριστικό χρώμα όπου κι αν τεχνουργεί. 

Ανακαλούμε στη μνήμη μας με νοσταλγία πώς, πριν από λίγα μόλις χρόνια, παραμέναμε ξημερώματα ξάγρυπνοι, για εβδομάδες ολόκληρες, μέρα μπαίνει-μέρα βγαίνει, μπροστά στον τηλεοπτικό μας δέκτη, προκειμένου να απολαύσουμε τον αγαπημένο Ντίνο στο Μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη που πρόβαλε σε επανάληψη το MEGA. Με τον ίδιο να μεγαλουργεί, πάντα σε δεύτερο ρόλο, δίπλα στον Ανδρέα Μπάρκουλη. Και να κλέβει την παράσταση.

Με πόσην αφοσίωση παρακολουθούσαμε τη σειρά! Προτρέποντας και τη φίλη μας, Κατερίνα, να την απολαμβάνει κάθε ξημέρωμα· καθώς και την (επίσης Κατερίνα) εξαδέλφη μας, ώστε αργότερα –ή και την επομένη–, να προβαίναμε σε σχετικές συζητήσεις επί κρίσιμων twist της πλοκής. Σύμφωνοι, επρόκειτο συνολικά για ένα συναρπαστικό σήριαλ – δεν γεννάται θέμα. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως ξενυχτούσαμε πρωτίστως για να απολαύσουμε τον Ντίνο, ο οποίος και υπεδύετο έξοχα τον βιτσιόζο Ιορδάνη, τον άνθρωπο με τη νοσηρή και ακόρεστη σεξουαλικότητα, που ήθελε να «κανονίσει» τη μακαρίτισσα –πλην όμως τόσο θελκτική– Γιούλα Γαβαλά (Ντόρα), δεδομένης όμως της μόνιμης άρνησής της να του δοθεί, εκείνος εβολεύετο με τα θέλγητρα της υπηρέτριας (Ζωής Κανελλοπούλου), εκτονώνοντας επάνω στο νεανικό, ταλαίπωρο κορμί της ένα σωρό βίτσια και ανομολόγητους πόθους.

«Πίστεψα και τους ψήφισα. Όμως, έκαναν άλλα από αυτά που μας υποσχέθηκαν…» εξομολογείται ο συμπαθέστατος εξαπατημένος. 

Κι έτσι ο Ντίνος πονεί –  και πονεί πολύ. Και ποιος, άραγε, μπορεί να τον κακοχαρακτηρίσει γι’ αυτό; Αφού τέτοιου μεγέθους εξαπάτηση, πολιτική, οικονομική και ιδεολογική, δεν χωνεύεται εύκολα. Αφελής ο Καρύδης; Δύσκολο να το πιστέψουμε. Αφού είναι επαγγελματίας καλλιτέχνης με πολλά χιλιόμετρα on the clock. Μάλλον ήθελε να εξαπατηθεί. Παρασυρόμενος κι αυτός, καλή τη πίστει, από τις εύηχες ΣΥΡΙΖΑίικες ρητορείες. Όπως και καμπόσοι άλλοι. Και πίστεψε, καταπώς φαίνεται, δυνατά· συνειδητά· απόλυτα. Γι’ αυτό απόλυτη υπήρξε κι η απογοήτευση. Βέβαια, δεν θα δώσει και λογαριασμό για την ψήφο του. Ούτε και θα απολογηθεί σε όψιμους κατηγόρους του – ειδικά σε κάτι μπουλούκους με χοντρά μπούτια, ή σε κάτι φιλελεύτερους τζιτζιφιόγκους, βιρτουόζους της τέχνης του retardare,  που εγκαλούν τον καλό ηθοποιό για την ψήφο του στον ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που οι ίδιοι, μέσα στην ολική τους χαύνωση, μέσα σε μια δυσπερίγραπτη εκμαλάκυνση, επιλέγουν με ενθουσιασμό Νέα Δημοκρατία. Με Κυριάκο ως πρόεδρο και τον προγναθικό κλόουν ως αντιπρόεδρο. Οι χαριτωμένοι «Κυριακούληδες» ας είναι φειδωλοί ως προς το σκώμμα εναντίον του έμπειρου ηθοποιού μας κι ας κοιτάξουν τα χάλια τους (και τα μπούτια τους).

Ο Καρύδης δεν το κρύβει: πίστεψε στο όμορφο ταξίδι· το αρμένισμα προς πιο δημοκρατικά, απάνεμα λιμάνια. Και η διάψευση ενός τέτοιου ονείρου είναι που τον πλήγωσε. Συν το ότι εκείνοι τους οποίους ετίμησε του πετσόκοψαν για τα καλά τη σύνταξη. Και τώρα ο ηθοποιός μας οικονομικά ζορίζεται – και ζορίζεται πολύ. Δεν του φτάνει, άραγε, του Ντίνου που το κόμμα που εψήφισε πολεμά τα συμφέροντα; Που κρατά κάμποσες μέρες, σε κάποιο παγωμένο κτήριο, χωρίς μπάνιο τους νταβατζήδες; Που ξιφουλκεί εναντίον της διαπλοκής δίνοντας μάχες σθεναρές για τη δημοκρατία; Φαίνεται πως όχι. Κι έτσι ο Καρύδης, μολονότι δεν είναι και κάνας bien-pensant (καλλιτέχνης γαρ!), μονολογεί: «Καλά όλα αυτά, αλλά έχουμε να πληρώσουμε και τα νοίκια! Πρέπει και να φάμε!» Κι έχει, ασφαλώς, δίκιο. Να γιομίζει το στομάχι είναι που προέχει. Η δημοκρατία ακολουθεί. Αυτό ισχύει για τους πάντες. Ακόμη και γι’ αθρώπους που έχουν μάθει να συλλογάνται προοδευτικά, όπως ο Καρύδης. 

Κάποιοι ειδικευμένοι «Καρυδολόγοι» ισχυρίζονται ότι η πίκρα που δοκίμασε ο Ντίνος από την προδοσία που του επεφύλαξε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση μόνο με μιαν άλλη του πίκρα μπορεί να συγκριθεί: τότε που «ξίνισε ο τραχανάς» και δεν έγινε, δυστυχώς, κατορθωτό η πολυαγαπημένη του κόρη Σμαράγδα να νυμφευθεί τον μεγάλο (όχι στο δέμας, αλλά στην αξία) μουσουργό μας Σταύρο Ξαρχάκο – αυτόν που επιθυμούσε όσο κανέναν άλλον για γαμπρό του ο ηθοποιός μας, χωρίς ποτέ να το κρύψει.
Δυσάρεστα όλα τούτα – χωρίς συζήτηση. Αλλά και μέσα στη ζωή – χωρίς αμφιβολία. Ας μην ξεχνούμε, όμως, ότι «το νόμισμα έχει δύο όψεις», «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και άλλα τέτοια θυμόσοφα. Και έτσι, ο διαψευσμένος Καρύδης, αφού γεύτηκε τις απογοητεύσεις στο τομέα τον πολιτικό και τον προσωπικό, το έστρεψε για τα καλά και πάλι στην τέχνη – το μόνο αποκούμπι που ποτέ δεν τον πρόδωσε (μαζί με την εκπομπή του Λαβίθη, στην οποίαν και τηλεφωνεί συχνά-πυκνά καταθέτοντας απόψεις και προβληματισμούς). Και ρίχτηκε με τα μούτρα στην προετοιμασία για πολύ και καλό θέατρο, αφού το σανίδι δεν ξέρει να απογοητεύει. Προετοιμαζόμενος δυνατά για το επόμενο καλλιτεχνικό του σταθμό – το «Κύκνειο Άσμα» του Τσέχωφ. Χαροποιώντας κι εμάς που πιστεύουμε πολύ όχι τόσο στην πολιτική όσο στην καλλιτεχνική ευφυΐα του Καρύδη. Κι εκεί τον θέλουμε, στην τέχνη, από δω και στο εξής να αφοσιώνεται.

Ο γλυκύτατος Ντίνος στα πολιτικά λάθεψε. Δεν είναι, όμως, και προς θάνατον. Άλλωστε, σε ό,τι αφορά τα πολιτικά ζητήματα, οι καλλιτέχνες είναι εκείνοι που περισσότερο ξαστοχούν. Δεν θα αναλύσουμε το γιατί, αν και έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν είμαστε, όμως, και για χόρταση. Ας αρκεστεί, λοιπόν, το αναγνωστικό κοινό που μας τιμά με την προσοχή του (και το οποίο τιμούμε κι εμείς με τη σειρά μας απεριόριστα) σε μια, κατά το μάλλον ή ήττον, αποφθεγματική προσέγγιση. Ο Καρύδης, πάντως, το έχει πάρει πια το μάθημά του – αυτό είναι βέβαιο. Κι έτσι βρίσκεται πλέον σε φάση απολογισμού και ενδοσκόπησης. Και γλείφει τις πληγές του. Όπως, άλλωστε, τόσοι και τόσοι διαψευσμένοι. Δείχνοντας για ένα πράγμα αποφασισμένος: ξανά να μην εξαπατηθεί. Πώς, όμως, να αποφύγει κανείς την εξαπάτηση; Πώς, δηλαδή, να αποφύγει τον ίδιο του τον εαυτό;

Βαψομαλλιάδες