Η Χρεοκρατία των Παραισθήσεων…

Η ελληνική κοινωνία από το 2010 πάσχει από αντιληπτική διαταραχή σχετικά με τα προβλήματά της. Πλανάται ως προς την πηγή των δεινών που την ταλανίζουν, θεωρώντας το βάρος του χρέους μήτρα όλων των κακών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναρριχήθηκε στην εξουσία επενδύοντας σε αυτή την παραίσθηση. Από ντοκιμαντέρ που έστρωναν το δρόμο, περάσαμε σε πύρινο προεκλογικό λόγο για ονομαστική διαγραφή, επανεκλογή με ατζέντα την απομείωσή του με τεχνικές μεθόδους, το χρέος είναι το μόνιμο παραισθησιογόνο πλαστής ελπίδας των Ελλήνων.

Ένα ακριβό πρόζακ που σύντομα θα τελειώσει η επήρειά του.

Η αυτοκρατορία των σαθρών θεμελίων θα καταρρεύσει. Όχι από μια ήττα, όπως συμβαίνει με τις αληθινές αυτοκρατορίες, αλλά με μια νίκη. Παράδοξα, όπως ακριβώς αρμόζει σε ένα διεστραμμένο βασίλειο, αυτό της Χρεοκρατίας...

Ας μεταφερθούμε νοητικά στο κοντινό ή έστω στο απώτερο μέλλον. Ο Αλέξης Τσίπρας σε μια εξέδρα, η Ρένα Δούρου, ο Πάνος Καμμένος και η λοιπή κομπανία ένθεν κακείθεν του ιστορικού τηλεοπτικού πλάνου, κόσμος να χορεύει υπό τυμπανοκρουσίες και να επευφημεί: «Διάγραψέ το, το τιμημένο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω».

Ο Πρωθυπουργός θα ξεκινήσει μια ιστορική ομιλία, ή έτσι τουλάχιστον θα την παρουσιάσει «Φίλοι, σύντροφοι και συμπολίτες… το χρέος μειώθηκε 5, 10 ή 15 μονάδες». Χαράς ευαγγέλια. Ο Αλέξης Τσίπρας με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο θα καταφέρει για λίγες μέρες να μετενσαρκώσει μια τεχνική απόφαση των εταίρων μας σε αφήγημα επικράτησης Βυζαντινού Αυτοκράτορα επί Ούννων πολιορκητών. Όμως ο λυτρωτής, ο χρεοκτόνος σύντομα θα πρέπει να αντιμετωπίσει το παραληρούν πλήθος. Μην τάξεις στον Άγιο κερί και στο παιδί κουλούρι λένε, και κάτι παραπάνω θα ξέρουν.   

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε λέγοντας πως δεν διαγράφει το χρέος για το καλό μας, λέει σκωπτικά ότι το χρέος δεν είναι μια θηλειά στο λαιμό μας που μας σφίγγει σήμερα και εξαιτίας του οποίου υποφέρουμε. Το χρέος είναι πράγματι ένα βαρίδι στο δημοσιονομικό προφίλ της χώρας, καλό είναι να μειωθεί, θα έχει θετικές επιπτώσεις. Μαγική αναλαμπή όμως μην περιμένετε. Οι παθογένειες της Ελλάδας παραμένουν με ή χωρίς χρέος. Το ασφαλιστικό, το οποίο υποτίθεται μεταρρυθμίστηκε, παραμένει βραχνάς – με το 2018 να μοιάζει κοντινό για μας αλλά πλέον μακρινό για τον αρχιτέκτονα Κατρούγκαλο που το έσπρωξε με χάρη από τις πλάτες του. Μετά λοιπόν το κλείσιμο του προγράμματος ή και λίγο νωρίτερα στο καλύτερο σενάριο, οι εταίροι, όπως είχαν δεσμευθεί, θα απομειώσουν το χρέος της Ελλάδας. Όχι με διαγραφή αλλά με επιμήκυνση του χρόνου λήξεως των ομολόγων, μείωση επιτοκίων και λοιπές λογιστικές τεχνικές. Και έτσι ο Αλέξης Τσίπρας θα την πατήσει όπως όλοι οι τζογαδόροι. Θα έχει ποντάρει όλα τα λεφτά σε ένα στοίχημα χαμηλής απόδοσης. Θα το κερδίσει αλλά θα δει ότι τα κέρδη είναι πενιχρά. Η απόγνωση θα καταλάβει τα πλήθη με την ταχύτητα που διασπείρεται το ψεύδος. Κανείς μισθός δεν θα αυξηθεί, τα προβλήματα θα παραμείνουν.

Η αντίδραση του λαού στην έλλειψη προοπτικής είναι αβέβαιη. Θα στραφεί σε ριζοσπαστικές λύσεις των άκρων; Θα αποσυρθεί στο μελαγχολικό περιθώριο των αδιάφορων, αμέτοχων πολιτών που πολλαπλασιάζονται ευθέως ανάλογα προς τις πλάνες που διαψεύονται;

Το σίγουρο είναι ότι η χρεολαγνεία αργά η γρήγορα θα κορεστεί. Η Χρεοκρατία θα απομυθοποιηθεί διαλυόμενη. Η μόνη ελπίδα που θα επιβεβαιωθεί θα είναι η διστακτικά δειλή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων «Πόσο όμορφα θα ήταν αν κάτι εδωπέρα έβγαζε νόημα, έτσι για αλλαγή».

Η λογική θα επανέλθει ως πικρή διαπίστωση. Όπως συμβαίνει στη ζωή, σε αντίθεση με τα πολιτικά παραμύθια.

Μιχάλης Ροδόπουλος

The Books' Journal