Αχ τι μας (σας) έχει κάνει αυτός ο Τένεσι
Ουίλιαμς και οι αλλοπαρμένες ηρωίδες του από τα τρίσβαθα του αμερικανικού
Νότου. Από τα νιάτα μας παραδοθήκαμε σε εκείνο το «Δεν θέλω ρεαλισμό, μόνο
μαγεία» και νομίζαμε ότι κάναμε και την υπέρβαση τρομάρα μας. Και με τη σειρά
τους, στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι επόμενες γενιές. Αλλά η Μπλανς Ντιμπουά το
εκστόμισε στη Νέα Ορλεάνη προς το τέλος της δεκαετίας του 1940. Την οποία
χωρίζει μία άβυσσος από τη σύγχρονη Ελλάδα.
Ας φάνε τώρα μαγεία (το κακό είναι πως από το
ίδιο μενού τρώμε όλοι) όσοι μαγεύτηκαν από τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα του
Αλέξη Τσίπρα όταν, παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, μόνο στυτικά
προβλήματα δεν υποσχέθηκε ότι θα λύσει. Κατά τα άλλα, τι Μνημόνια θα έσκιζε με
έναν νόμο, ένα άρθρο και ένα χρατς, τι μισθούς θα ανέβαζε, τι 13ες συντάξεις θα
σκόρπιζε ανέμελα. Γιατί αυτός είναι μάγκας και οι δανειστές μόλις τον έβλεπαν
θα πάθαιναν Μπλανς Ντιμπουά και δεν θα ήθελαν οικονομικό ρεαλισμό αλλά μόνο
συριζαϊκή μαγεία…
Συγγνώμη κιόλας, αλλά ο συμπαθέστατος κατά τα
άλλα Γρηγόρης Βαλτινός (το πιο
πρόσφατο κρούσμα της συριζαϊκής απομάγευσης) άνθρωπος, που έχει κάνει τα
κουμάντα του στη ζωή, γιατί πίστεψε τον κύριο Τσίπρα; Τι φαντάστηκε ότι είχε ο
άπειρος Πρωθυπουργός ώστε θα του έκαναν οι δανειστές τα χατίρια που δεν έκαναν
στους προηγούμενους; Με τι θα τους εκβίαζε; Με γυμνές φωτογραφίες του Σόιμπλε;
Α ναι, ξέρω. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
«Πίστευα διαχρονικά σε αυτή την ελπίδα» είπε σε συνέντευξή του ο
ηθοποιός. «Πίστευα ότι μια προοδευτική κυβέρνηση θα είναι πιο δίκαιη με τους
ανθρώπους, πιο έντιμη. Ο κ. Τσίπρας είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης που έχω
συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Κι όλα αυτά για να πάρει την εξουσία. Για να κάνει
τι; Αυτό που έκανε είναι χειρότερο κι από αυτό που υπήρχε (…) Οι καλλιτέχνες
πάντα ήταν προοδευτικοί, ήταν με το μέρος των αριστερών πολιτικών και τώρα
φτάσαμε σε μια αισθητική σιχαμάρας».
Δηλαδή οι προοδευτικοί καλλιτέχνες είχαν βρει
πολύ προοδευτική εκείνη την κορόνα στην προεκλογική του ομιλία στη Ρόδο «Ιδού
η Ρόδος, σε λίγο έρχεται και το πήδημα»; Πολύ αριστερά τα καραγκιοζιλίκια
του κυρίου Βαρουφάκη; Περίμεναν τους τραμπουκισμούς του κυρίου Πολάκη για να
διαπιστώσουν αυτήν την αισθητική σιχαμάρας; Δεν τους είχε έρθει δημοκρατική
αναγούλα με τις τσιρίδες της Ζωής Κωνσταντοπούλου; Με τις προγραφές και τη
δολοφονία χαρακτήρων αριστερών διανοούμενων όταν τόλμησαν να εκφράσουν αντίθετη
άποψη στο δημοψήφισμα; Ούτε με τα σφιχταγκαλιάσματα Τσίπρα – Καμμένου μετά τις
εκλογές του περσινού Σεπτεμβρίου;
Τι θέλουν να μας πουν οι απατημένοι καλλιτέχνες;
Ο κύριος Βαλτινός τώρα, η κυρία Ελισσάβετ Κωνσταντινίδη παλαιότερα, ο κύριος
Δρογώσης πέρυσι, η πασιονάρια του αγώνα ενάντια στους Σαμαροβενιζέλους κυρία
Αλεξίου και οι λοιποί ανανήψαντες από το κώμα (και το κόμμα) της πολιτικής
αυταπάτης; Ότι οι άλλοι -εμείς- που την είχαμε ψυλλιαστεί από την αρχή
είμαστε λιγότερο προοδευτικοί; Λιγότερο ευαίσθητοι; Ή λιγότερο Μπλανς
Ντιμπουά;
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Πρώτα απ όλα, αν είναι να
παίζουμε την ηρωίδα του «Λεωφορείου ο Πόθος», να μάθουμε ολόκληρο τον ρόλο.
Διότι η ίδια λέει επίσης ότι «Πάντα στηριζόμουν στην καλοσύνη των ξένων». Την
επιτομή δηλαδή, στις παρούσες συνθήκες, του ρεαλισμού. Πέραν τούτου όμως, αυτό
το ντελίριο λαϊκισμού το οποίο παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, είναι πολύ
χοντρό για να μην το πάρει χαμπάρι ένας στοιχειωδώς έξυπνος και πολιτικά
ευαίσθητος άνθρωπος. Ιδιαίτερα αν έχει συμπληρώσει τα 25 του χρόνια.
Και για να τελειώνουμε, ο άκρατος λαϊκισμός δεν
έχει θύματα. Εχει μόνο συνενόχους.
Η Likeίστρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου