Σοσιαλκρατισμός!

Οι κυβερνώντες νεοκομμουνιστές προβάλλουν ένα ευλογοφανές επιχείρημα: δεν ευθυνόμασθε εμείς, ισχυρίζονται, για τα δεινά της χώρας, ευθύνονται αυτοί που κυβερνούν εδώ και σαράντα χρόνια, εμείς κυβερνούμε για λιγότερο από δύο χρόνια.

Οι ίδιοι, όμως, παραλείπουν να προσδιορίσουν ποιές συγκεκριμένες πολιτικές από το 1974 και μετά συνέβαλαν αποφασιστικά ώστε το ελληνικό κράτος τον Μάϊο 2010 να περιέλθει ουσιαστικά σε κατάσταση πτωχεύσεως (για έβδομη φορά από συστάσεώς του)...

Η απάντηση είναι ότι το παναρμόδιο, μεγαλομανές και αναποτελεσματικό κράτος διόγκωσε, με διαρκή αλόγιστο δανεισμό, το δημόσιο χρέος σε επίπεδο μη διαχειρίσιμο. Αδυνατώντας να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις του, στις αρχές του 2010, προκάλεσε καταβαράθρωση της αξιοπιστίας της ελληνικής οικονομίας, ασφυξία των τραπεζών, μείωση της περιουσίας των ήδη προβληματικών ασφαλιστικών ταμείων, ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των Ελλήνων, συνέπειες που όλοι βιώνουμε ήδη επί επταετία με απρόβλεπτες μελλοντικές εξελίξεις.

Ο αλόγιστος δανεισμός πραγματοποιήθηκε προκειμένου να διορισθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι (είναι χαρακτηριστικό ότι ο αριθμός τους, από 112.986 το 1974, αυξήθηκε σε 768.009 το 2010), να δοθούν εκατοντάδες χιλιάδες πρόωρες συντάξεις, να συνταξιοδοτηθούν 300.000 ‘’αντιστασιακοί’’, να κατασπαταληθούν δεκάδες δις ευρώ σε επιδοτήσεις ανύπαρκτων αγροτικών δραστηριοτήτων.

Υπόβαθρο των εξελίξεων αυτών είναι η επικρατήσασα σε όλα τα κόμματα, καθ’ όλη την κρινόμενη περίοδο, ιδεολογία του σοσιαλκρατισμού, της αντίληψης δηλ. ότι το κράτος μπορεί και πρέπει να αναλαμβάνει κάθε αρμοδιότητα και να λύνει οποιοδήποτε πρόβλημα, περιορίζοντας αντιστοίχως την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ταυτόχρονα αναπτύχθηκε ένας αφόρητος κομματισμός, με δημιουργία μίας νομενκλατούρας στελεχών, παιδιών του κομματικού σωλήνα, η ανέλιξη των οποίων βασίσθηκε όχι σε αξιοκρατικά κριτήρια αλλά στον κομματικό πατριωτισμό και δη στην νομιμοφροσύνη στο πρόσωπο του αρχηγού. Ιδιαίτερα επιβλαβής υπήρξε – και συνεχίζεται – ο ρόλος του κομματικού συνδικαλισμού στην δημόσια διοίκηση, στις ΔΕΚΟ, στο λεγόμενο ‘’φοιτητικό κίνημα’’.

Σε όλες τις παραπάνω εκφάνσεις κρατισμού και κομματισμού πάντοτε πρωτοστατούσε η αριστερά, αγωνιζόμενη λυσσωδώς για να ματαιωθεί κάθε αναγκαία μεταρρύθμιση. Η ιστορική ευθύνη της για την πορεία του τόπου είναι αναμφισβήτητη. Ήδη κατά το διάστημα των 22 τελευταίων μηνών, κατά το οποίο ασκεί κυβερνητικά καθήκοντα, αναγκάσθηκε να προσγειωθεί ανώμαλα στην πραγματικότητα. Τέρμα, πλέον, η ανέξοδος πλειοδοσία παροχών, τα σχισίματα των μνημονίων ‘’με ένα άρθρο, έναν νόμο’’, η απλοϊκή πεποίθηση ότι ο πολιτικός βολονταρισμός με όργανο το κράτος μπορεί να επιλύει κάθε πρόβλημα.

Η ελληνική οικονομία σήμερα μπορεί να παρομοιασθεί με έναν κολυμβητή που προσπαθεί να κολυμβήσει στην θάλασσα έχοντας δεμένο στο πόδι του ένα τεράστιο βαρίδι. Το βαρίδι αυτό είναι ο σοσιαλκρατισμός που πιέζει προς τον βυθό μέσω υπέρμετρης φορολογίας, αφόρητης γραφειοκρατίας, πρόκλησης αβεβαιοτήτων, αποθάρρυνσης επενδύσεων, βραδύτητας στην απονομή δικαιοσύνης κλπ. Ο κολυμβητής δεν θα μπορέσει να κρατηθεί στην επιφάνεια εάν δεν απαλλαγεί εγκαίρως από το βαρίδι αυτό.

Κώστας Χριστίδης

New Deal