Cascadia: Μια αποσχιστική ουτοπία…

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο τάραξε τα νερά, και ανακάτεψε γερά την τράπουλα. Ειδικά στην Αμερική, όπου πολλοί, μα πάρα πολλοί, ακόμη να το χωνέψουν.

Σύμφωνα όμως με πολλούς ειδικούς, οι εξελίξεις έχουν ως εξής: Αν κάποιος Αμερικανός δεν μπορεί να ζήσει στη χώρα του με τον Τραμπ πρόεδρο, τότε έχει δυο επιλογές: Ή την κάνει κατά τον παγωμένο Καναδά μεριά, ή περιμένει να «απελευθερωθεί» η δυτική ακτή της αμερικανικής ηπείρου, εκεί όπου πάντα λάμπει ο ήλιος, και για κάποιους έχει ήδη όνομα… λέγεται Cascadia…

Εδώ δεν μιλάμε για ένα αμερικανικό αντίστοιχο του Brexit, ένα Califexit δηλαδή. Ούτε μιλάμε για την ίδρυση ενός νέου κράτους, π.χ. την δημοκρατία της Cascadia. Μιλάμε όμως για μια ημιαυτόνομη περιοχή της Βορείου Αμερικής, κάτι δηλαδή σαν την Καταλονία της Ισπανίας, ή την Σκοτία της Βρετανίας.

Μιλάμε για μια νέα χώρα, με πληθυσμό περίπου 15 εκατομμυρίων, που θα αποτελείται από την καναδική British Columbia, τις αμερικανικές πολιτείες Washington και Oregon, και τμήμα της βόρειας Καλιφόρνιας. Μάλιστα, όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί της Cascadia, μια τέτοια χώρα, σε αντίθεση με άλλες που αποσχίστηκαν στο παρελθόν, έχει πραγματικές δυνατότητες και προοπτικές επιτυχίας.

Ένας από αυτούς που θέλουν αλλαγές στα σύνορα είναι και ο Tim Draper, γνωστός επιχειρηματίας και επενδυτής της Silicon Valley, που όπως λέει «όποια αλλαγή θα είναι προς το καλύτερο… δεν εκπλήσσομαι που οι άνθρωποι άρχισαν ήδη να ζητούν καινοτομίες στη διακυβέρνησή τους».

Μπορεί η Cascadia να συμπεριλαμβάνει στα εδάφη της καναδική επαρχία, αμερικανικές πολιτείες, και άλλες ασύμβατες γεωγραφικές οντότητες, όμως οι υποστηρικτές της λένε πως θα είναι ουσιαστικά ενωμένη από μια αίσθηση γειτνίασης, καθώς και από ζητήματα που σήμερα οι κυβερνώντες παραμελούν, και που έχουν να κάνουν με το περιβάλλον αλλά και με την υψηλή τεχνολογία που πλέον κυριαρχεί στην Ασία και στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Το κίνημα γι’ αυτή τη φανταστική χώρα προϋπήρχε της 8^ης Νοεμβρίου, λέει ο 29χρονος Alexander Baretich, ιδρυτής του FreeCascadia.org. Προσθέτει όμως πως η εκλογή του Τραμπ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης.

Σύμφωνα με έναν άλλο οπαδό της Cascadia, τον Brandon Letsinger, ιδρυτή της οργάνωσης Cascadia Now της πόλης Seattle, το κίνημα απέκτησε τώρα, εξαιτίας του Τραμπ, μια νέα ορμή, με πάρα πολλούς ενδιαφερόμενους να ψάχνουν για πληροφορίες, αλλά και με πάρα πολλούς άλλους οι οποίοι προσφέρουν χρηματικές δωρεές. Ήδη βρίσκεται στα σκαριά μια πολιτική κίνηση, που δεν είναι μόνο διαδικτυακή, αλλά που βασίζεται σε σχεδιαζόμενες δράσεις μέσω διαδηλώσεων, εκδηλώσεων, συλλογής υπογραφών και χρημάτων, ακόμη και προετοιμασίας νομοσχεδίων.

«Το κίνημα υλοποιείται τώρα, από στόμα σε στόμα. Είναι σαν ιός…» λέει ο Baretich, ο οποίος είναι προσεκτικός και αποφεύγει να πει την λέξη «απόσχιση», αναλύοντας ότι η δική τους πρόταση είναι μελετημένη και δεν έχει να κάνει με παρορμητισμό και αυθορμητισμό, όπως εκείνη η αντίστοιχη πρόταση του Califexit.

Μπορεί σε 50 χρόνια από σήμερα όλα αυτά να μοιάζουν με σαχλαμάρες κάποιων ονειροπόλων, όμως το σχέδιό τους μοιάζει εφικτό,  και αν γίνονταν ίσως και να πετύχαινε. Η περιοχή για την οποία μιλάνε διαθέτει στα εδάφη της μερικές από τις πιο ισχυρές εταιρίες τεχνολογίας σε παγκόσμιο επίπεδο, π.χ. Microsoft, Amazon,  Boeing, κ.ά. Η ρευστότητά της θα την καθιστούσε αμέσως αμέσως την 19η πιο πλούσια χώρα του κόσμου, με ένα ΑΕΠ ίσο με αυτό της Τουρκίας, γύρω δηλαδή στα $675 δισεκατομμύρια!

Εν τω μεταξύ, η Cascadia ήδη προχωρά στη δημιουργία μιας δικής της ειδικής κουλτούρας σε 45 πόλεις, με μια δική της σημαία, ένα δικό της νόμισμα (Dougie), και ένα κύπελλο ποδοσφαίρου, καθώς και μια δική της μπίρα με το όνομα Secession (απόσχιση). Το περιοδικό ΤΙΜΕ μάλιστα χαρακτήρισε την Cascadia ως ένα από τα 10 πιο πολλά υποσχόμενα κράτη του κόσμου, μαζί με το Θιβέτ, την Σκοτία, και την χώρα των Βάσκων.

Αν ποτέ αυτονομηθεί, η Cascadia θα δώσει μεγάλη σημασία στην προστασία του περιβάλλοντος, και πιθανώς θα είναι μια από τις πιο φιλελεύθερες χώρες του πλανήτη, αν και ακόμη δεν έχει ξεκαθαρισθεί αν η βασική της καλλιέργεια θα είναι η κάνναβη.

Πέρα όμως από την πλάκα, το όραμα της Cascadia βασίζεται στην άποψη ότι οι κάτοικοι της δυτικής ακτής των ΗΠΑ και του Καναδά έχουν πιο πολλά κοινά μεταξύ τους απ ότι με τους υπόλοιπους κατοίκους των δυο αυτών γειτονικών κρατών. Όπως λέει ο Letsinger: «στο φινάλε, οι πολίτες μας θα έχουν πολύ καλύτερη πολιτική εκπροσώπηση απ ότι σήμερα», ενώ ο Baretich συμπληρώνει πως η Αμερική έχει καταντήσει πολύ διαιρεμένη πλέον, ώστε να κυβερνάται αποτελεσματικά από ένα μόνο πλαίσιο νόμων και ιδανικών.

Ακόμη και παλιότερα, το 1813, ο ίδιος ο Thomas Jefferson είχε οραματιστεί μια ανεξάρτητη Δημοκρατία του Ειρηνικού στην εν λόγω περιοχή, όταν ακόμη τα συγκεκριμένα εδάφη ανήκαν στους Γάλλους και στους Ισπανούς. Το όραμα αυτό παραμένει ζωντανό μέχρι σήμερα, με έναν από τους οραματιστές, τον Dan Clarkson να λέει ότι «δεν μιλάμε ούτε για απομόνωση, ούτε για διαχωρισμό… μιλάμε για ένταξη και δικτύωση».

Ότι και να λένε όμως αυτοί οι «οραματιστές», τα εμπόδια είναι πολλά. Και όπως τονίζουν οι νομομαθείς, πέραν του ότι κάτι τέτοιο είναι αντιπατριωτικό, είναι και αντισυνταγματικό. Ο συνταγματολόγος καθηγητής του Χάρβαρντ Laurence Tribe υπογραμμίζει ότι αυτού του είδους τα ζητήματα, λύθηκαν οριστικά με τον εμφύλιο πόλεμο. Η ένωση των πολιτειών σφραγίστηκε και υπογράφτηκε με αίμα, λέει. Κάτι ανάλογο μας είπε για το θέμα και ο καθηγητής νομικής του πανεπιστημίου Μπέρκλει, David Carrillo. 

Πέραν όμως των νομικών παραμέτρων που καθιστούν το όλο επιχείρημα παράνομο, υπάρχει κι ένα ακόμη πρόβλημα: Η έλλειψη ή η απουσία «τρελαμένων» πολιτικών που θα στήριζαν μια τυχόν απόπειρα απόσχισης ή  αυτονόμηση της περιοχής, όπως και η έλλειψη ισχυρών οικονομικά επιχειρηματιών που θα χρηματοδοτούσαν το διασυνοριακό αυτό  εγχείρημα. Να μη ξεχνάμε επίσης ότι παρόμοιες αποσχιστικές κινήσεις σε άλλες χώρες, όπως π.χ. στην Κίνα, στο Πακιστάν, στην Ινδία, και στην Ταϊβάν, προκάλεσαν έντονη και αιματηρή βία.

«Αυτά όλα τα εμπόδια τα γνωρίζουμε πολύ καλά», λέει ο κοινωνιολόγος David McCloskey, που πρώτος, πριν από 40 χρόνια,  ονόμασε την περιοχή Cascadia για να περιγράψει τους καταρράκτες του ποταμού Columbia. «Χρειάζεται τεράστια και πολύχρονη προσπάθεια για να πετύχει», λέει, συμπληρώνοντας πολύ συνοπτικά ότι το όλο ζήτημα είναι «σύνθετο».

Βέβαια, ότι και να λέμε, κανείς δεν γνωρίζει πως μπορεί να εξελιχτεί το μέλλον. Εδώ κανείς δεν κατάλαβε ότι ο Τραμπ θα έμπαινε στον Λευκό Οίκο… Πάντως, ακόμη κι αν πρόκειται για μια ακόμη ανεδαφική ουτοπία, δεν παύει να προσφέρει μια πολύτιμη ελπίδα σε κάποιους πολίτες που δυστυχούν και ανησυχούν  μέσα στην βαθιά πολιτική αβεβαιότητα που ζουν…

Ozy

Απόδοση: S.A.