Εξουσιαστική ξεφτίλα…

Ο Γιάννης Μηλιός φρόντισε να επιβεβαιώσει εκείνους που υποστήριζαν ότι η παραίτησή του από τη θέση του επικεφαλής του τμήματος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ οφειλόταν κυρίως στο ότι χολώθηκε από την τοποθέτηση του Μπαρουφάκη ως υπουργού Οικονομικών της πρώτης συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θέση την οποία ήθελε ο ίδιος. «Από το πουθενά» βρέθηκε διορισμένος πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών, σε αντικατάσταση της προέδρου που είχε διορίσει ο Μπαλτάς.

Εκείνοι που θεωρούσαν ότι ο Μηλιός προστάτευσε την προσωπική του αξιοπρέπεια, όχι τόσο με την κριτική του στην πολιτική που ακολούθησε η συγκυβέρνηση (η οποία ήταν σε ένα αφηρημένο θεωρητικό επίπεδο) όσο με τη δημόσια απουσία του και κυρίως με την απουσία του από το κυβερνητικό σχήμα, θα πρέπει ν' αρχίσουν να σκέφτονται ότι ο Μηλιός δεν μπήκε στην κυβέρνηση επειδή δεν του προτάθηκε και όχι επειδή αρνήθηκε…

Δεν μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι δέχτηκε να διοριστεί πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών την περίοδο της πτώσης και όχι της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και να τον συνοδεύουν τα ρεπορτάζ για τη στενή φιλία και την εξ αγχιστείας συγγένειά του με τον καλλιτεχνική διευθυντή Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, τον οποίο πρόσφατα «ξεμπρόστιασε» ο πρώην υπουργός Αριστείδης Μπαλτάς, κατηγορώντας τον ότι μιλούσε μόνο για λεφτά (τα προσωπικά του λεφτά) και ότι με το διοικητικό συμβούλιο συγκρούστηκε επειδή δεν ήθελε έλεγχο στα προσωπικά του έξοδα για ταξίδια, κινητό κτλ. Αντε να πείσει τον κάθε «κακόπιστο» ότι δε διορίστηκε στο συγκεκριμένο πόστο για να χτίσει ένα φέουδο παρέα με τον Θεοδωρόπουλο.
Και γιατί ο Τσίπρας να τοποθετήσει επικεφαλής ενός μεγάλου κρατικού οργανισμού κάποιον που όχι μόνο δεν έβαλε πλάτη για να στηρίξει την κυβέρνησή του, αλλά υπήρξε και κριτικός στην οικονομική πολιτική; Γιατί σ' αυτή τη φάση ο Τσίπρας με τον Παππά και την υπόλοιπη παρέα έχουν ανάγκη από «αριστερές» ενισχύσεις. Τοποθετώντας τον στην προεδρία του Φεστιβάλ, καθιστούν τον Μηλιό συνυπεύθυνο για τη μνημονιακή πολιτική της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οχι μόνο στον τομέα του Πολιτισμού, αλλά συνολικά. Ενα στέλεχος σαν τον Μηλιό δεν μπορεί να βγει και να πει «εμένα με ενδιαφέρει μόνο ο πολιτισμός». Θέλει δε θέλει, ως πρώην επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται να νομιμοποιήσει τη μνημονιακή  πολιτική της συγκυβέρνησης.
Κι επειδή ο Μηλιός ούτε βλάκας είναι ούτε πρωτάρης στην πολιτική, φρόντισε με την πρώτη δήλωσή του (φλύαρη, καταπώς το συνηθίζουν οι ευρωαναθεωρητές αυτού του τύπου) να ξεκαθαρίσει τη συνυπευθυνότητά του στη μνημονιακή πολιτική. Ο άνθρωπος που μόλις στις 11 του περασμένου Οκτώβρη δήλωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε Μνημόνιο στις 20 Φλεβάρη του 2015, που δήλωνε ότι οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ «ηττήθηκαν», που δήλωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση επέλεξε να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, μόλις διορίστηκε πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών, ενάμιση μήνα μετά από τις προηγούμενες δηλώσεις του, είχε το θράσος να γράψει:  «Το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου πρέπει να γίνει ορόσημο του σύγχρονου πολιτισμού. Να ανοίξει τις πόρτες του στην κοινωνία, να πλησιάσει τους πολλούς και τις πολλές, να περπατήσει στις διεθνείς λεωφόρους, να λειτουργήσει ως πεδίο δημιουργικότητας αλλά και ανατρεπτικής σκέψης. Είναι η ώρα να προχωρήσουμε με συλλογική δουλειά, με ηρεμία και σταθερά βήματα, με σχέδιο και προσανατολισμό, με έμπνευση και καινοτομία για να φέρουμε το Φεστιβάλ στη θέση που του αξίζει. Είναι η ώρα να κάνουμε πολλά βήματα εμπρός. Εχοντας αυτές τις σκέψεις στο νου, και σε μια περίοδο της ζωής μου που δεν συμμετέχω στην κεντρική πολιτική και σε κομματικούς σχηματισμούς, αποδέχτηκα με χαρά να βοηθήσω από τη θέση του Προέδρου στην προσπάθεια του Φεστιβάλ και του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του».

 
Η μόνη αλήθεια που υπάρχει σ' αυτό το κείμενο είναι η υπαινικτική αναφορά στην κολεγιά με τον Θεοδωρόπουλο. Ολα τα υπόλοιπα είναι αισχρή κοροϊδία, φτύσιμο στα μούτρα όσων γνωρίζουν ότι Φεστιβάλ υψηλού επιπέδου δε γίνεται χωρίς λεφτά. Και λεφτά δεν υπάρχουν. Μπορεί να υπάρχουν για τα ταξίδια του Θεοδωρόπουλου (θα του κάνει, άραγε, παρέα και ο Μηλιός από τώρα και μετά;), για φιέστες και «κινητά», όμως για να γίνει μια πολιτική -έστω στο υψηλό κοσμοπολίτικο επίπεδο του Λούκου- δεν υπάρχουν.
Υπάρχουν κλίκες, όμως, όπως υπήρχαν πάντοτε στον εγχώριο καλλιτεχνικό χώρο. Οποιος έχει το πεπόνι και το μαχαίρι μπορεί να βολέψει διάφορες τέτοιες κλίκες και να εξασφαλίσει την ένοχη σιωπή τους, αν όχι τους γλοιώδεις επαίνους τους.

Οπως έγραψε ειρωνικά το λαφαζανικό iskra.gr, που προφανώς του τα 'χει φυλαγμένα από τα παλιά, ο Μηλιός «έκανε μια ευφυή κίνηση, αφού επί τέλους οι υποτελείς τάξεις αποκτούν ερείσματα στους ιδεολογικούς – πολιτιστικούς μηχανισμούς του κράτους»! Επιτυχημένο, χωρίς αμφιβολία. Ο Μηλιός δεν έχει καμιά επαφή με τις κλίκες του καλλιτεχνικού χώρου. Εχει, όμως, ο Θεοδωρόπουλος (πετυχημένος ως θεατρικός μάνατζερ), όπως έχει και η Κονιόρδου. Ο Μηλιός, ως καλός λογιστής, θα κρατάει τα βιβλία και, ως καλός παπαρολόγος, θα διανθίζει ιδεολογικά την οικοδόμηση του φέουδου.

Κόντρα/Εξέγερση