Εκλογές; Μπα… δαγκώστε τα τέτοια σας και κάνετε υπομονή…

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί παραλήρημα…

Δεκαετίες τώρα η χώρα ζει σε ένα μπασταρδεμένο καθεστώς, μια ερμαφρόδιτη πολιτικοοικονομική κατάσταση, κάτι δηλαδή μεταξύ καπιταλιστικού παραδείσου και πρώιμης σοβιετίας. Με τα καλά και των δυο συστημάτων, συν ως μπόνους την ατιμωρησία. Μια καθαρά νεοελληνική πατέντα.

Ερμαφρόδιτη με την έννοια ότι όλοι θέλουμε τα καλούδια του καταναλωτισμού, όλοι θέλουμε την χαμηλή φορολογία, τις κουρσάρες μας, την «επιχειρηματικότητα», τα τραπεζικά δάνεια, κλπ,  αλλά συγχρόνως θέλουμε και ισχυρό κράτος πατερούλη, με δημόσια και δωρεάν νοσοκομεία, φτηνά, αν όχι τσάμπα, ΜΜΜ, και από ένα πυροσβεστικό αεροσκάφος πάνω απ το αυθαίρετό μας. Χωρίς όμως να πληρώνουμε φόρους! Αυτοί είναι για τα κορόιδα...

Παράλληλα, ειδικά τα τελευταία μαύρα χρόνια των μνημονίων, το νέο αφήγημα που κυκλοφορεί και κυριαρχεί παντού, έχοντας εν μέρει αντικαταστήσει εκείνο που ήθελε τους «κακοί ξένοι τοκογλύφοι» να μας έχουν βάλει στο μάτι, είναι ότι για όλα τελικά τα δεινά μας φταίνε οι αργόσχολοι δημόσιοι υπάλληλοι, και μερικώς οι συνταξιούχοι, με όλους αυτούς που το αναμεταδίδουν να ξεχνάνε ότι τα χρόνια της ευμάρειας όποιος ήταν πλούσιος στην Ελλάδα, όσο βαθιά κι αν ήταν ενταγμένος στον «καλό» ιδιωτικό τομέα, ήταν πλούσιος διότι πολύ απλά σπάνια έκοβε αποδείξεις, σχεδόν ποτέ δεν πλήρωνε εισφορές, κλπ. Οι δε δημόσιοι υπάλληλοι ήταν εκείνα τα κακόμοιρα ανθρωπάκια με τις τρεις και εξήντα, που τους λυπόμαστε, και άμα λάχει τους πατούσαμε με το Χάμερ μας… Και όλα αυτά με την ανοχή της επίσημης πολιτείας, που δεν έδινε και τόση σημασία στα φορολογικά έσοδα, αρκεί να κυκλοφορεί το (μαύρο) χρήμα, και αρκεί οι ξένοι βελανιδοφάγοι να συνεχίζουν να μας δανείζουν αβέρτα.

Όσο για τους σούπερ πλούσιους, και καλά επιχειρηματίες,  την ΛΜΑΤ (κατά την 17Ν), π.χ. τους εργολάβους, τους καναλάρχες, και άλλους τέτοιους αετονύχηδες, τους καθ ημάς robber barons,  και αυτοί στο «κακό» και απαξιωμένο  κράτος όφειλαν εν πολλοίς τα πλούτη τους, αφού η συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν κρατικοδίαιτοι, με «επιχειρήσεις» βασισμένες σε προμήθειες του δημοσίου και σε δημόσια έργα, αμφότερα πάντα με τραπεζικό δανεισμό, με εγγύηση του… δημοσίου. Γι αυτό και μόλις κλήθηκαν να πλΕρώσουν τα χρωστούμενα, κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα... ενώ αποδείχτηκε ότι όλος ο πλούτος που κυκλοφορούσε δεν ήταν παρά μια σαπουνόφουσκα, αφού ακόμη κι εκείνοι με τις βίλες και τα θηριώδη τζιπ, οι Καγιενίστας, στο τέλος τέλος κάτω από 5.000 εισόδημα το χρόνο δήλωναν, και πολλά βάζω. Γι αυτό τώρα δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ούτε ένα φιατάκι. 

Και εν πάση περιπτώσει, ναι συμφωνώ ότι όντως φταίνε σε μεγάλο βαθμό οι δημόσιοι υπάλληλοι, ο γιγαντωμένος και αναποτελεσματικός δημόσιος τομέας, η διαφθορά, η σπατάλη, οι μίζες, κ.ο.κ. Μη βάζουμε όμως τους πάντες στον ίδιο ντορβά. Ξέρω ότι ο μέσος πολίτης που βρίζει το δημόσιο έχει κυρίως υπόψη του τους χρυσοκάνθαρους συνδικαλιστές και μη των ΔΕΚΟ, τους μιζαδόρους φακελάκηδες, και τους διάφορους αργόμισθους σε δεκάδες περιττές υπΕρεσίες, κλπ. Χώρια τους πάμπολλους βαριεστημένους που πιάσανε τον παππά απ’ τα τέτοια, επειδή τους δόθηκε καρέκλα και σφραγίδα. Δεν είναι όμως όλοι έτσι, ούτε είναι όλο το δημόσιο τέτοιο. Δημόσιοι υπάλληλοι είναι και οι αστυνομικοί, και οι δάσκαλοι, και οι γιατροί και οι νοσηλευτές των νοσοκομείων, και πάει λέγοντας. Όπως δημόσιοι υπάλληλοι είναι κι εκείνοι που θα μας βγάλουν από τα ερείπια αν γίνει σεισμός, που θα πολεμήσουν στα βουνά αν κάνουν ντου οι Τούρκοι, κ.ο.κ.

Και εν πάση περιπτώσει, δεν έχω ακούσει κανέναν λάβρο εχθρό του δημοσίου, που εύκολα κατακεραυνώνει τους τεμπέληδες αεριτζήδες στην πολεοδομία ή στον Δήμο (και καλά κάνει),  να μιλάει με το ίδιο πάθος για τις 10.000 περίπου των ιερέων που πληρώνει από τη τσέπη του ο φορολογούμενος… και εδώ δηλαδή δυο μέτρα και δυο σταθμά. Από την μία θέλουμε φιλελεύθερη αγορά, ιδιωτική πρωτοβουλία, κι από την άλλη όλα αυτά να γίνονται μέσα σε θεοκρατικά (και σοσιαλιστικά) πλαίσια. Μια οικονομία, μια κοινωνία, ένα σύστημα, ένα πολίτευμα, τόσο μπερδεμένα, τόσο πολτοποιημένα, που αμφιβάλλω αν προβλέπονται ή περιγράφονται πουθενά στην παγκόσμια βιβλιογραφία της πολιτικής επιστήμης, ή της πολιτικής οικονομίας.

Μέσα λοιπόν σε όλο αυτό το στρεβλό σύστημα που μας ταλαιπωρεί δεκαετίες τώρα, ήρθε και έσκασε η κρίση, που αποτέλεσε μια ευκαιρία για πραγματικές αλλαγές και ουσιαστικές δομικές μεταρρυθμίσεις. Τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Και ενώ στο παρελθόν, στην εποχή της επίπλαστης ευμάρειας,  είχαμε φαινόμενα όπως εκείνο της αποπομπής του Γιαννίτση από τον Σημίτη επειδή είχε πει κάποιες αλήθειες για το χάλι του ασφαλιστικού, μας παρουσιάστηκε αίφνης η μοναδική ευκαιρία να ανασκουμπωθούμε και να αλλάξουμε τα πάντα όλα, για το καλό μας. Έστω υπό επιτήρηση. Διότι, αν έχω καταλάβει καλά, πρώτα χρεοκοπήσαμε και μετά ήρθε το μνημόνιο για να μας διατηρήσει τεχνηέντως εν ζωή, και όχι το ανάποδο,  και δεύτερον, το μνημόνιο απαιτούσε θεσμικές μεταρρυθμίσεις και όχι φορολογική αφαίμαξη και οικονομικό στραγγαλισμό.

Επειδή όμως είμαστε αυτοί που είμαστε, και επειδή στο τέλος της ημέρας όλοι κοιτάμε την συντεχνιακή μας βολή, οι μεταρρυθμίσεις μπήκαν στις καλένδες, κι αυτό που ακολούθησε ήταν η φορολογική μας λεηλασία, οι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, η ανεργία, και στο βάθος το όραμα του Αλέξη….  η βενεζουελοποίησή μας. Πάθαμε δηλαδή συριζίαση.

Και όλα αυτά χωρίς να μειωθούν τα διόδια, ή έστω να αφοπλιστεί η αστυνομία, όπως υπόσχονταν το λαοπρόβλητο τσίρκο. Το οποίο τσίρκο παρεμπιπτόντως τσίμπησε αμέσως αμέσως μιάμιση δημοσκοπική μονάδα, μόλις ο Τσίπρας ανακοίνωσε πως θα μοιράσει κάποια ψίχουλα σε κάποιες «ευπαθείς» ομάδες. Τέτοιοι είμαστε. Δεν πάει να καεί το πελεκούδι… ο κώλος μας να είναι καλά και για τα άλλα βλέπουμε.

Και σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι της υπονόμευσης του μέλλοντος της χώρας, η κυβέρνηση των συριζανέλ αποδείχτηκε μαέστρος. Μια κυβέρνηση σαμποτέρ, που για μένα είναι ίσως η χειρότερη από συστάσεως του ελληνικού κράτους, τι λέω, από την εποχή του χαλκού… η οποία πλατσουρίζει αμέριμνη, κοροϊδεύοντας ασύστολα, και όμως χειροκροτούμενη ακόμη... αποδεικνύοντας ότι ο λαός αξίζει τους ηγέτες που έχει.

Μια κυβέρνηση που παίζει χωρίς αντίπαλο. Και δεν αναφέρομαι στην αντιπολίτευση, αλλά στον λαό, που αν δεν την χειροκροτεί, απλά  μουδιασμένος κοιτάει τις προσδοκίες του να πνίγονται, με τον κάθε κωλοτούμπα συριζαίο να συναγωνίζεται τον άλλο, για το ποιος θα εκστομίσει την μεγαλύτερη παπάρα, και για το ποιος θα καρφώσει το επόμενο καρφί στο φέρετρό μας, χωρίς καμιά αντίδραση. Για παράδειγμα, φαντάζεστε κάποιον νεοδημοκράτη πολιτικό να έλεγε ότι δεν τρέχει τίποτα κι αν χάσουμε 2-3 νησιά μας; Θα τον ψάχναμε να τον μαζέψουμε με το κουταλάκι. Σήμερα όμως που το λέει κοτζάμ υφυπουργός Παιδείας, ψηφισμένος με το κόμμα των αιλλυναράδων παρακαλώ, πραγματικά δεν τρέχει τίποτα.  Είναι απλά μια «αριστοτελική υπερβολή», όπως λέει. Έχουμε πάθει ανοσία στην βλακεία, και στην προδοσία.

Δεν ξέρω αν θα γλιτώσουμε ποτέ από αυτό το κακό που μας βρήκε. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι συγκεκριμένοι που μας κυβερνούν σήμερα δύσκολα θα παρατήσουν την εξουσία, και όλα τα προνόμιά της, διότι αν δεν απατώμαι, μετά από αυτό το πείραμα της Πρώτη Φορά Αριστεράς, για να ξαναδούν αυτοί οι ιδεοληπτικοί σαρδανάπαλοι εξουσία θα πρέπει να μεσολαβήσουν καμιά τριανταριά χρόνια, και λίγα βάζω. Τόση ήταν η ανεπάρκεια και η καταστροφή που έχουν προκαλέσει σε δυο μόλις χρόνια.

Οπότε, γιατί να πάνε σε εκλογές; Για να χαθεί ο μπουλκουμές; Εξάλλου πόσο χειρότερα μπορεί να τα κάνουν; Και γιατί παρακαλώ να επιστρέψουν ξανά μανά στα πεζοδρόμια και στις καγκελόπορτες με τις ντουντούκες στο στόμα; Γιατί να ξαναρχίσει στα καλά καθούμενα ο Καρανίκας να πλένει ποτήρια σε μπαρ, όταν έχει γευτεί την μαγεία του Μαξίμου και του Κολωνακίου; Γιατί να επιστρέψει η Νοτοπούλου στην «οργανική» της θέση, αυτήν της καθαρίστριας του Δήμου, όταν τώρα πρωθυπουργεύει ως αντ’ αυτού; Πλάκα κάνετε; Άλλωστε, ο πάνσοφος λαός δεν ξεχνάει τον «φασίστα» Σαμαρά, που μας χαράτσωνε από βίτσιο, και που έβαλε στη φυλακή τα λαϊκά παιδιά τους χρυσαυγίτες, οι οποίοι τώρα κοντεύουν να γίνουν άτυπη συνιστώσα του σύριζα. Συνηγορεί κι ο Μπαλαούρας, επικροτεί κι ο Παρασκευόπουλος. Για τον Πάντζα δεν ξέρω, αφού τελικά αυτός με τη σιωπή του αποδεικνύεται ο πιο σοβαρός εκεί μέσα.

Για αυτό φίλοι μου, προσδεθείτε, δαγκώστε τα τέτοια σας, σφίξτε τα χείλη σας, και συνεχίστε να υπομένετε τα χάλια στα οποία μας έφερε το 36% του ηρωικού λαού μας… διότι αν δεν κάνω λάθος, θα τους τρώμε στη μάπα για άλλα δυο χρόνια τουλάχιστον. Μας κατσικώθηκαν για τα καλά. Το ride συνεχίζεται σε αυτό το τρενάκι του τρόμου στο οποίο βρεθήκαμε στα καλά καθούμενα. Μέχρι να διοριστεί σύμβουλος κι ο τελευταίος ράπερ αφισοκολλητής, και μέχρι να εξασφαλιστεί επαγγελματικά και ο τελευταίος γκόμενος της Σβίγκου. Ή έστω μέχρι να γίνει η Μπέτυ ομότιμη καθηγήτρια…

Όλα τα άλλα είναι να’ χαμε να λέμε… για να περνάει η ώρα. Και αν δεν θέλετε να περνάει έτσι η ώρα σας, πάρτε το βιβλίο του Δρα Μπαρουφάκη, ή εκείνο της Κατάντιας Βαλαβάναινας για να απασχολείστε παραγωγικά, όσο μετράτε τις μέρες και τις ώρες για να ξεκουμπιστούν…

Strange Attractor