Όλοι μαζί αλλά οι καταθέσεις τους χώρια…

Ποτέ δεν ζήλεψα κάποιον γιατί έχει φράγκα από την δουλειά του, την οικογένεια του ή από κωλοφαρδία. Μπράβο του και σ’ ανώτερα και να τα ξοδεύει γλεντώντας τα, ώστε να κυκλοφορεί το χρήμα, να δουλεύει κόσμος και να τα φχαριστιέται κι ο ίδιος, διότι η βόλτα στην οδό Αναπαύσεως καραδοκεί ανά πάσα στιγμή και στο τέλος, η μόνη βεβαιότητα, είναι πως ό,τι κι αν κάνεις, όσα κι αν αγοράσεις ή χτίσεις, στο τέλος σε περιμένουν μόνον μερικές φτυαριές χώμα, πάρτι με σκουλήκια και η υστεροφημία σου, αν έχεις.

Μάλιστα θαυμάζω αυτούς που είναι πλούσιοι αλλά ταυτόχρονα έχουν παιδεία, αγάπη για την Πατρίδα και προσπαθούν να της προσφέρουν. Αστοί με εθνική συνείδηση και αίσθημα καθήκοντος προς το κοινωνικό σύνολο. Σπάνιο είδος πια. Αυτοί έχτιζαν πανεπιστήμια, σχολεία, κρήνες, αγόραζαν θωρηκτά και όπλα για τις εθνικές εξορμήσεις…

Έχουν αντικατασταθεί από χαλιαμάγκουρες, που αγοράζουν πίνακες και φωνάζουν ο ένας στον άλλο στην βίλα τους στην Μύκονο για να πουλήσουν μούρη κοιτώντας τους με το double black στο χέρι. Συνήθως σκυλάδες και με κότερα, που τα μετράνε κι αυτά, όπως οι γυμνασιόπαιδες κάτι άλλο. Η δε πηγή του πλούτου είναι ο μπαμπάς, που κι αυτός πιο πίσω του, ως πηγή του πλούτου του, έχει κάποιον που δεν τον φαντάζεσαι Έλληνα μου μνημονιακέ και ζοχαδιασμένε: εσένα. Είχαν ένα πελάτη, τον λαό, δια του κρατικού προϋπολογισμού, οπότε με έργα και προμήθειες, εσύ τους τα ακούμπησες και πιάστηκαν. Τους λίγους αληθινούς εθνοαστούς τους ξεχωρίζεις από το καθαρό τους βλέμμα, την αληθινή ποιότητα των λόγων και των πράξεων και την απουσία επιτήδευσης. Κάποτε στέλνανε τα παιδιά τους στην Ευελπίδων, όπως οι Μελάδες τον Παύλο, για να έχουν την τιμή να πολεμήσουν για την Ελλάδα και να ελευθερώσουν σκλαβωμένους Έλληνες. Σήμερα τα στέλνουν σε άντρα γενιτσαρικής εκπαίδευσης κι ύστερα στην Εσπερία για να γυρίσουν να κουμαντάρουν τους σύγχρονους κολλήγους.

Από την άλλη υπάρχει η πολιτική τάξη. Έχω γράψει πως με κάποιες εξαιρέσεις έχουν αναπτύξει πλέον συμφέροντα τα οποία είναι ξεχωριστά και αντίθετα με αυτά του λαού. Ε, λοιπόν έκανα λάθος. Δεν είναι απλά άλλη μια τάξη με δικά της συμφέροντα. Αυτοί οι πολιτικοί, μαζί με τους νταβαντζήδες της διαπλοκής, μεγαλοκατσαπλιάδες που υποδύονται τους αστούς, τελικά είναι άλλο Έθνος. Είναι πιο Τούρκοι κι από τους Τούρκους. Εάν μπορούν να κερδίσουν από το χαντάκωμα της χώρας, ξεσκίζοντας τους πολλούς, τους είναι αδιάφορο. Εάν η χώρα θα έφτανε ξανά με σύνορα ως την Λαμία χωρίς να κινδυνεύσουν τα προνόμια τους κι η διαδοχή τους στην εξουσία, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα.

Η δημοσίευση των πόθεν έσχες έδειξε για άλλη μια φορά, πως αντιλαμβάνονται μερικοί από αυτούς το παράδειγμα ηγεσίας: το έχουν γραμμένο στα Sebagos τους.

Μετά την παταγώδη αποτυχία της τυχοδιωκτικής διαπραγμάτευσης, που σε μια κανονική χώρα θα είχε στείλει στα κελιά όλους τους συμμετέχοντες με βαριές ποινές κάθειρξης, οδηγηθήκαμε στα capital controls, ενώ ξαναέρχεται η συζήτηση και ο κίνδυνος για κούρεμα καταθέσεων. Υπάρχουν ακόμη συμπολίτες μας που έχουν στην άκρη κάποιες οικονομίες για τα γηρατειά ή τα παιδιά τους, το εφάπαξ ή το τίμημα από ένα σπίτι ή χωράφι που πούλησαν, την αποζημίωση που εισέπραξαν από κάποιο ατύχημα. Όλοι αυτοί λοιπόν, που έχουν τα λεφτά τους στην Πατρίδα, όπως και οι επιχειρήσεις που δεν μας έχουν ακόμη κουνήσει το μαντήλι, υφίστανται τους τραπεζικούς περιορισμούς και τον κίνδυνο από ο μοι γένοιτο ατύχημα ή σπρώξιμο από τον Σόϊμπλε, που είναι φίλος μας και θέλει το καλό μας, όπως θα έλεγε κι ο Δήμος Σταρένιος.

Κι όμως, ενώ κυνηγάμε τα αληθινά χειροπιαστά ευρώ με το ντουφέκι, υπάρχουν συντρόφια ή τάχα μου φιλελεύθεροι που έχουν ποσά σε τράπεζες του εξωτερικού, που ο μέσος Έλληνας θα τα έβλεπε μόνον εάν κέρδιζε τζακ ποτ στο Τζόκερ. Πιθανότατα τα απέκτησαν νομίμως αλλιώς θα τα έκρυβαν. Με την ευχή μου του στο επόμενο πόθεν έσχες να δηλώσουν τα διπλάσια και στο μεθεπόμενο τα δεκαπλάσια. Άμα τα δουλέψανε, τα κληρονομήσανε, τους τα χάρισε η θειά τους από το Σικάγο ή κερδίσανε, διότι τελικά ο Αστραχάν δεν ήταν ελέφας ή μουλάρι αλλά αλογάρα αστραπή σαν τον Man O’ War, πάω πάσο που τα έχουν, μπράβο τους κι είναι αξιέπαινοι συγχαρητηρίων, που λέει κι ο μεγάλος Αλέφαντος.

Όμως, όταν όλοι εμείς έχουμε γονατίσει, όταν η οικονομία κι όλη η χώρα κινδυνεύει από την έλλειψη χρήματος, όταν υποτίθεται πως πρέπει εν μέσω capital controls να πείσουμε κάποιους να φέρουν ζωντανό χρήμα να το επενδύσουν στην Ελλάδα, αυτοί που κυβερνούν, αυτοί που τους πληρώνει ο λαός χιλιάδες ευρώ το μήνα συν πόσα προνόμια, ενώ συμπολίτες μας δουλεύουν για 200 ευρώ το μήνα ή είναι άνεργοι κι αποχαιρετούν τα παιδιά τους για την ξενητειά, δεν μπορούν να μας γράφουν όλους στους δίδυμους αδένες τους και να παριστάνουν τους εθνοπατέρες.

Δικαίωμα τους να έχουν τα νόμιμα λεφτά τους έξω. Όταν είναι απλοί πολίτες. Όταν όμως διεκδικούν ρόλο ταγού, οφείλουν η πρώτη τους πράξη με την υποψηφιότητα τους ή την ανάληψη κυβερνητικού καθήκοντος, να είναι η εντολή στον τραπεζίτη τους να εμβάσει όλα τους τα χρήματα σε ελληνική τράπεζα. Για να μοιραστούν τους κινδύνους και τους περιορισμούς αυτών που κυβερνούν από κάτω τους.

Αλλιώς δεν έχουν θέση στην δημόσια ζωή. Είναι απόβλητοι.

Ο ηγέτης οφείλει να είναι προκινδυνεύων, πιο μπροστά κι από τις πρώτες ασπίδες της φάλαγγας. Μόνος. Και να κινδυνεύει να χάσει περισσότερα. Αλλιώς δεν είναι ηγέτης και να πάει να...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Antinews