Μια χώρα χοιροστάσιο...

Για αρχή να ζητήσω συγνώμη από τα συμπαθέστατα και νοστιμότατα τετράποδα αλλά έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπων «γουρούνια» και ειλικρινά δεν βρίσκω καταλληλότερη λέξη για να τους περιγράψω. Το «καθάρματα» θα ήταν επίσης ακριβές, αλλά δυστυχώς είναι βαρύγδουπο σαν διάλογος από σίριαλ του Φώσκολου, οπότε θα επιμείνω στον χαρακτηρισμό «γουρούνια».

Νομίζω ταιριάζει γάντι στους ανθρώπους εκείνους για τους οποίους ακούω άλλους ανθρώπους να αναρωτιούνται «μα γιατί το κάνουν;». Όπου αυτό «που κάνουν» είναι από το «σπάω μαγαζιά, πεζοδρόμια και αυτοκίνητα για να διασκεδάσω την ανία μου», μέχρι το «παρκάρω όπου γουστάρω και γράφω όποιον νομίζει πως ο κόσμος δεν είναι μόνο για την πάρτη μου στα ωραία μου @ρχίδι@»...

Αυτό το «μα γιατί το κάνουν;» είναι ο λόγος που γράφω για τα απεχθή δίποδα που χαρακτηρίζονται ως συμπαθή και νόστιμα τετράποδα. Επειδή έχω βαρεθεί να ακούω συμπολίτες να αναρωτιούνται και (ακόμα χειρότερα) να αναλύουν τις αιτίες που τα γουρούνια φέρονται σαν γουρούνια, ενώ στην πραγματικότητα η απάντηση είναι μια και εξαιρετικά απλή: Γιατί μπορούν.

Προφανώς οι λόγοι που κάνουν κάποιον να θέλει να φέρεται σαν γουρούνι είναι ψυχολογικοί, κοινωνικοί, οικονομικοί ή ένα ωραίο μιξ από όλα τα παραπάνω. Ο λόγος, όμως, που καταφέρνει τελικά να μετατρέψει την επιθυμία και την παρόρμησή του σε πράξη είναι απλώς και μόνο η απουσία οποιουδήποτε εμποδίου.  

Ο χουλιγκάνος που καταστρέφει προκειμένου να εκτονώσει τα απωθημένα του το κάνει επειδή κανείς δεν τον εμποδίζει. Αυτός που βγάζει εκτός λειτουργίας το πεζοδρόμιο για να παρκάρει το αυτοκίνητό του το κάνει επειδή ξέρει πως θα το βρει εκεί που το άφησε. Αυτός που στο μπαρ φυσάει στη μούρη σου τον καπνό από την πουράκλα του το κάνει επειδή ξέρει πως κανείς δεν θα κλείσει το μαγαζί που του το επιτρέπει. Αυτός που αντιλαμβάνεται κάθε δημόσιο χώρο ως την προσωπική του χωματερή το κάνει γιατί ξέρει πως στην ωραία μας χώρα δεν τιμωρούνται ούτε αυτοί που λειτουργούν τις κανονικές παράνομες χωματερές. Αυτός που αντιλαμβάνεται κάθε τοίχο ως χώρο έκφρασης των ψυχολογικών του αδιεξόδων το κάνει επειδή ξέρει πως στη χειρότερη απλώς θα γίνει θέμα κάποιου ψευτοψαγμένου ρεπορτάζ για την «τέχνη του δρόμου». Αυτός που... (συμπληρώστε άλλη αντικοινωνική συμπεριφορά της απαρέσκειας σας) το κάνει επειδή έχει τη σιωπηλή αλλά σαφέστατη άδεια να το κάνει.

Και την άδεια την παίρνει από αυτούς που δουλειά τους είναι να εμποδίσουν τη δράση των γουρουνιών. Την παίρνει από τους συμπολίτες που εκλέγονται για να μοιάζει η καθημερινότητα λιγότερο με χοιροστάσιο, αλλά είναι πολύ απασχολημένοι με τις δικές τους γουρουνιές και δεν προλαβαίνουν να εμποδίζουν τις γουρουνιές των άλλων. Και κάπως έτσι εμφανίζεται μια ευθύνη μεγαλύτερη από του γουρουνιού. Η ευθύνη του κτηνοτρόφου.    

Το 2008 η Αθήνα δεν κόντεψε να καεί ολόκληρη μόνο και μόνο επειδή κάποιοι έφηβοι δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν την οργή τους. Κόντεψε να καεί επειδή ο Παπάκης ο Παυλόπουλος σκέφτηκε ότι περισσότερο συνέφερε την κυβέρνησή του να επιτρέψει σε όσους γούσταραν να κάψουν να το κάνουν, παρά να προσπαθήσει να τους εμποδίσει. Η δυνατότητα να κινηθεί ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα οπουδήποτε στην Ελλάδα δεν απουσιάζει απλώς και μόνο επειδή κάποιοι δεν έχουν κυκλοφοριακή (ή οποιαδήποτε άλλη) αγωγή, αλλά επειδή ο σύντροφος Τόσκας, όπως και οι προκάτοχοι του, κρίνει ότι αυτός που θα φάει το πρόστιμο θα δυσαρεστηθεί περισσότερο με την κυβέρνηση από ότι αυτός που δεν θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει το πεζοδρόμιο. Καταλαβαίνουν οι Τόσκες αυτού του κόσμου πως όλοι μας έχουμε την τάση να τα βάζουμε περισσότερο με τα γουρούνια και λιγότερο με τους εκτροφείς τους.

Και κάπως έτσι μια χώρα μετατρέπεται σε χοιροστάσιο. Και είναι κρίμα. Κυρίως επειδή οι συμπολίτες-γουρούνια είναι πολύ λιγότεροι από τους υπόλοιπους. Είναι πολύ λιγότεροι οι άνθρωποι που έχουν στύση με την καταστροφή από αυτούς που θα ήθελαν να την αποφύγουν σαν αφροδίσιο. Είναι πολύ λιγότεροι αυτοί που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν το κέντρο στο οποίο ο υπόλοιπος κόσμος θα πρέπει να υποκύψει. Αλλά είναι ανεμπόδιστοι. Και αυτό το ανεμπόδιστο είναι που καμιά φορά με κάνει να αναρωτιέμαι μήπως τα γουρούνια δεν είναι μόνο αυτά που χέζουν όπου βρουν αλλά και αυτά που ανέχονται να κοιμούνται στα σκατά. Και μπράβοϊνκ οϊνκ οϊνκ...

Μάνος Βουλαρίνος

Athens Voice