Πολύ γελάσαμε με τη φράση του Τσίπρα "δεν
θέλω τα κάλαντα του ευρώ, θέλω τα παραδοσιακά" την παραμονή των
Χριστουγέννων όταν οι μαθητές Μουσικού Σχολείου της Αθήνας ξεκίνησαν να λένε το
Jingle Bells. Αλλά γιατί γελάμε αλήθεια;
Ίσως γιατί δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε,
χρονιάρες μέρες, να δούμε τι κρύβει αυτή η φράση του. Ίσως γιατί θέλουμε να
ξορκίσουμε το κακό. Αυτό δηλαδή που στήνει μεθοδικά ο Τσίπρας και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Το νέο δίλημμα με το οποίο, είτε μέσω εκλογών είτε μέσω δημοψηφίσματος, θα
σύρει τη χώρα στην ολοκληρωτική καταστροφή και τους πολίτες σε έναν τεχνητό νέο
διχασμό...
Ο κ. Τσίπρας δεν είπε: δεν θέλω τα "ξένα
κάλαντα", που τέλος πάντων θα είχε ένα κάποιο νόημα μέσα στη θλιβερή
αμηχανία του. Είπε όμως "δεν θέλω τα κάλαντα του ευρώ" και συμπλήρωσε
πως θέλει "τα κάλαντα τα παραδοσιακά", τα δικά μας! Κάπως έτσι χτίζει
το διχαστικό αφήγημά του. Από τη μια το "ευρώ" που δεν είναι δικό
μας, ούτε αυτό ούτε τα κάλαντα του. Και από την άλλη τα "δικά μας",
τα παραδοσιακά, της παλιάς καλής Ελλάδας, της δικής μας Ελλάδας. Της Ελλάδας
της δραχμής; Ναι ίσως. Τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να εννοεί; Του δολαρίου ή της
στερλίνας;
Αυτό δεν ήταν και το πνεύμα του πρωτοσέλιδου,
προ ημερών, της κομματικής εφημερίδα τους; "Με την Ελλάδα ή με το
Σόιμπλε;" έγραψαν. Εύκολο το διχαστικό δίλημμα.
Και κάπως έτσι, υπαινικτικά αλλά υποδόρια,
περνάνε το μήνυμά τους σε όσους θέλουν να τους ακούν ακόμα. Και θα συνεχίσουν
να το κάνουν. Όπως και το καλοκαίρι 2015 που πάλι γελάγαμε (παγωμένα βέβαια)
όταν ο Βαρουφάκης είχε πει το περίφημο "θαστε μαζί μας όμως και μετά τη
ρήξη;" Ήξερε αυτός τι έλεγε, όπως φάνηκε εκ των υστέρων.
Κάνουνε λάθος όσοι νομίζουν ότι ο Τσίπρας είναι
χαμηλής νοημοσύνης που δεν μπορεί να σταθεί σε διεθνή fora και συναντήσεις, που
κάνει διαρκώς λάθη και γενικά δεν ξέρει τι του γίνεται. Απλώς ο Τσίπρας και η
παρέα του έχουν άλλες προτεραιότητες και άλλα ενδιαφέροντα. Διόλου δεν τους
απασχολεί η χώρα και η εναρμόνιση με διεθνείς πρακτικές. Άλλα πράγματα τους
απασχολούν από αυτά που απασχολούσαν τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και το
δείχνουν.
Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο το πως θα
δημιουργήσουν την κρίσιμη μάζα που κουρασμένη πια από τα επτά χρόνια αδιέξοδων
προσπαθειών ("αδιέξοδων" με ευθύνη βέβαια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ως
αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση), κραδαίνοντας την ελληνική σημαία θα πουν το
νέο "μολών λαβέ", διεκδικώντας την επιστροφή στην παλιά καλή Ελλάδα
δίχως τρόικες και εταίρους, μη καταλαβαίνοντας βέβαια πως αυτή η επιστροφή θα
είναι η επιστροφή προς το πουθενά. Το αγαπημένο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ
"Κούγκι" που δεν κατάφεραν να το κάνουν το 2015 αλλά τώρα δουλεύοντας
πιο μεθοδικά θεωρούν πως θα το καταφέρουν.
Και αυτό γιατί; Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος
να παραμείνουν στην εξουσία. Γιατί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ξέρουν πολύ καλά πως δεν
μπορούν να "κυβερνάνε" για πάντα σε μια δημοκρατία, και οπωσδήποτε
δεν μπορούν να "κυβερνάνε" για πολύ καιρό ακόμα σε μια δημοκρατική
και δικαιοκρατική χώρα με Σύνταγμα, θεσμούς, δικαιοσύνη και μέσα ενημέρωσης. Με
ενεργούς πολίτες που ενημερώνονται και γνωρίζουν πολύ καλά το κακό που έχει
συμβεί στον τόπο τα τελευταία δύο χρόνια. Με μια κοινωνία ενωμένη που δεν
αντέχει άλλο αυτή τη μιζέρια, τον εμπαιγμό, την κατρακύλα. Και μια κοινωνία
ενωμένη είναι μια κοινωνία που δεν μπορεί να ποδηγετήσει ο κ. Τσίπρας και η
παρέα του. Γιαυτό και, κατά τη γνώμη τους, πρέπει επειγόντως να διχαστεί και να
φανατιστεί σε ένα νέο ηρωικοφανές δίλημμα.
Γιαυτό και παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται.
Γιαυτο και παριστάνουν τους υποχωρητικούς. Για να μπορούν να πουν μετά: ορίστε,
κάναμε ότι μπορούσαμε αλλά δεν πάει άλλο. Όλο αυτό βέβαια είναι ένα σχήμα, η
δική τους Βάρκιζα απλώς για να αυξήσουν το ακροατήριο τους. Το όπλο είναι παρά
πόδας.
Λυπάμαι που αντί για ένα κείμενο για τα
Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά γράφω αυτό το κείμενο. Αλλά αν θέλουμε
πράγματι να μπορούμε να ευχόμαστε "καλά Χριστούγεννα" και τα επόμενα
χρόνια, αν θέλουμε να έχουμε πράγματι μια καλή επόμενη χρονιά πρέπει να τους
σταματήσουμε. Όσο είναι καιρός. Και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας και
υποχρέωσή μας απέναντι στις επόμενες γενιές.
Καλές γιορτές.
Αφροδίτη Αλ Σάλεχ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου