Γιατί διαφωνώ με τον Θοδωρή Τσεκούρα...

Μια απάντηση στο viral άρθρο «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η βλακεία μένει» του γνωστού διαφημιστή στο Andro. Πολλοί το χαρακτήρισαν ως το καλύτερο κείμενο που γράφτηκε τελευταία για την κρίση. Ο δημοσιογράφος Γιάννης Παλιούρης ανήκει στη «σιωπηρή μειοψηφία» που νιώθει αδικημένη.

Όλο το άρθρο του Θόδωρου Τσεκούρα μπορεί να συμπυκνωθεί σε μία και μόνο φράση: «όλοι ίδιοι είμαστε». Και σ’ αυτή ακριβώς τη φράση συμπυκνώνεται με τη σειρά της η αυτοϋπονόμευση της εξόδου από τον βούρκο στον οποίο τσαλαβουτάμε…

Ο κ. Τσεκούρας περιγράφει -σωστά έως ένα σημείο- μια χωρά τσίρκο (Τσινετσιτά τη χαρακτηρίζει ο ίδιος) όπου όλοι υποκρινόμαστε έναν ρόλο με βάση τις ιδεολογικές μας καταβολές. Ευτυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς, όμως, οι κομπάρσοι αυτού του παράλογου σκηνικού, που ο Θεός να κάνει χώρα, είναι συντριπτικά περισσότεροι.

Εμπειρικά έχω καταλήξει ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των 3/10. Είναι ένα ποσοστό που διαπερνά κάθετα και οριζόντια την ελληνική κοινωνία. Τα 3/10 των οδηγών θα κάνουν το τετράγωνο για να βρουν θέση στάθμευσης αντί να κλείσουν τη λεωφόρο προκειμένου να αγοράσουν πάστες. Τα 3/10 των κληρωτών κάνουν τη θητεία τους στα σύνορα. Τα 3/10 των ΔΥ σκίζονται στη δουλειά. Τα 3/10 των ΙΥ, επαγγελματιών και επιχειρηματιών είναι πραγματικά παραγωγικοί. Τα 3/10 των ηθοποιών κάνουν καριέρα λόγω υποκριτικών ικανοτήτων και όχι λόγω PR, κοιλιακών και κρεβατιού. Και ούτω καθεξής.

Το πρόβλημα είναι τα υπόλοιπα 7/10. Πραγματικά παράσιτα, απομυζούν συστηματικά το μέλλον των επόμενων γενεών. Αγοράζουν πλασματικά (!) ένσημα για να βγουν στα 55 στη σύνταξη. Περιμένουν φωτογραφικές προκηρύξεις διαγωνισμών για να κάνουν τη μπίζνα τους με το Δημόσιο. Παρκάρουν πάνω στις ράμπες διέλευσης αναπήρων. Βάζουν λυτούς και δεμένους για να πάρουν μια μεταθεσούλα – τα χρυσούλια μου – κοντά στη σπανακόπιτα της μαμάς. Και ούτω καθεξής.

Στην Ελλάδα πάντα υπήρχαν φωνές που προειδοποιούσαν για τον ηθικό εκμαυλισμό της κοινωνίας, την πραγματική αιτία που μας οδήγησε στη σημερινή κρίση. Ποιος θυμάται τα γραπτά του Γιάννη Μαρίνου στον Οικονομικό Ταχυδρόμο τη δεκαετία του ’80 και του ’90; Ποιος θυμάται την προσπάθεια του Στέφανου Μάνου ως Υπουργού Οικονομίας να κάνει πιο ανταγωνιστική την ελληνική οικονομία; Ποιος θυμάται τις αγωνιώδεις προειδοποιήσεις του Τάσου Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό Σύστημα;

Επί 30 χρόνια -τουλάχιστον τόσα έχω εγώ σαν εικόνα, λόγω ηλικίας- τα 3/10 με υπερπροσπάθεια κουβαλάνε στην πλάτη τους τα υπόλοιπα 7/10, τα οποία μάλιστα επιβεβαιώνοντας τον μύθο τους σκορπιού και του βάτραχου, σκοτώνουν συστηματικά τον «αγωγιάτη» μόλις τούς περάσει στην απέναντι όχθη.

Ο κ. Τσεκούρας δεν κάνει αυτό τον διαχωρισμό. Και είναι λάθος. Λάθος που κάναμε και με τους πολιτικούς. Λάθος που πληρώσαμε ακριβά, αφού τη στιγμή που χρειάστηκαν εφεδρείες είχε εδραιωθεί η αντίληψη ότι «όλοι ίδιοι είναι» και κατρακυλήσαμε στην αγκαλιά των χειρότερων λαϊκιστών από καταβολής σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Ναι, εδώ και έξι χρόνια ο δρόμος όχι μόνο στένεψε αλλά έγινε και επικίνδυνα κατηφορικός. Αλλά δεν μαλώνουμε όλοι για την προτεραιότητα. Τα 3/10 συνεχίζουμε σχεδόν ιδεοψυχαναγκαστικά να βγάζουμε τις πέτρες που βρίσκονται μπροστά μας. Και τα υπόλοιπα 7/10 συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: να μας πετροβολούν. Ας μας το αναγνωρίσει τουλάχιστον ο κ. Τσεκούρας.

Γιάννης Παλιούρης

Andro.gr