The Vault...

From the movie Snowtown

Γιατί η κοινωνία δεν αντιδρά;

Ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν είχε άδικο όταν είπε ότι οι Ελληνες παρακολουθούν το Προσφυγικό από την τηλεόραση. Μπορεί αρκετοί να θύμωσαν με τη δήλωση, αλλά το δάχτυλο τους είναι μικρό για να κρυφτούν από πίσω.

Μεγάλες περιοχές της χώρας δεν έχουν καταλάβει τίποτα από το δράμα των προσφύγων. Δεν αισθάνονται την ένταση των καταυλισμών, ούτε μυρίζουν τα χημικά της καταστολής. Η συμπαράσταση προς τους πρόσφυγες εξαντλείται κυρίως σε ατομικές ενέργειες ή σε συλλογικές πρωτοβουλίες περιορισμένου εύρους…

Ο απίθανος κ.Τόσκας…

Στον απίθανο κήπο της ελληνικής πολιτικής ζωής φύονται διάφορα εξωτικά είδη – έχουμε δει τόσα που, ότι άλλο και να δούμε, δεν μας κάνει εντύπωση. Αυτός είναι ένας γενικός και αδήριτος κανόνας που, όμως, όπως όλοι οι κανόνες, έχει κι αυτός τις εξαιρέσεις του. Εν προκειμένω, ακούει στο όνομα Τόσκας.

Ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ένα δείγμα «αριστεροστραταίου» στην Αστυνομία έχει προδήλως επιλέξει την οδό της πρόκλησης της κοινωνίας ως εφαλτήριο καριέρας. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η σειρά δηλώσεών του, ειδικά σε σχέση με το προσφυγικό, η οποία συστηματικά προκαλεί και υποτιμά τη νοημοσύνη των ελλήνων πολιτών…

Οι αιχμάλωτοι της ηδονής της εξουσίας…

Ξέρουμε ότι υπάρχουν υπουργοί που πονούν για την πολιτική που εφαρμόζουν. Και πιο πολύ από όλα δεν πονούν για τους φόρους που βάζουν, για τα εισοδήματα που αφαιρούν, για τις θέσεις εργασίας που χάνονται. Πονούν για τις ιδιωτικοποιήσεις. Είναι σαν να τους κόβεις ένα κομμάτι από το κορμί τους. Δρίτσας και Σπίρτζης για καιρό κλαίνε και οδύρονται για την παραχώρηση του λιμανιού του Πειραιά και των περιφερικών αεροδρομίων.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Από παλιά οι υπουργοί ήταν καλοί και πονετικοί άνθρωποι. Η χαρά τους ήταν να ξοδεύουν, να διορίζουν και να μοιράζουν επιδοτήσεις. Μόλις τελείωσαν τα δανεικά, με τα οποία χρηματοδοτούσαν τη γενναιοδωρία τους, άρχισε η κλάψα. Το καθήκον των υπουργών δεν ήταν να επιδεικνύουν τα συναισθήματά τους, ήταν να βρουν τις περικοπές εκείνες που δίκαια και αποτελεσματικά θα μείωναν τα ελλείμματα. Ελάχιστοι το έκαναν…

Το λιμάνι της πλάκας…

Φτου να πάρει η ευχή… Στην περίπτωσή μου ταιριάζει το παρά της αειμνήστου Μαλβίνας ρηθέν: «Γαμώ την ατυχία μου». Την ώρα που όλα είναι για να κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια, εγώ κρατώ τη μέση μου από τους πόνους. Διότι τώρα πια, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν έχει νόημα να οργίζεσαι. Μόνο να ξεκαρδίζεσαι. Εστω και αν το τρανταχτό γέλιο προκαλεί σπασμούς «γαμώ την ατυχία μου».

Ως καρικατούρα Λεωνίδα, ο πρόεδρος του τότε αντιπολιτευομένου ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, είχε εκστομίσει τη φράση «Μολών λαβέ», για το λιμάνι του Πειραιά. Τόσο ανένδοτος ήταν στη γραμμή «τα λιμάνια και τα αεροδρόμια δεν πωλούνται». Και τώρα υπογράφει την πώληση στην Cosco, με τελετή που γίνεται σε… στενό κύκλο στο Μαξίμου και όχι στο Ζάππειο όπως σχεδιαζόταν. Γιατί; Διότι στο Ζάππειο έπρεπε να παρίσταται και ο «αρμόδιος» υπουργός. Οπότε βρέθηκε η λύση να γίνει η τελετή στον πιο στενό κύκλο, σαν τον πολιτικό γάμο ζευγαριού που επείγεται να νομιμοποιήσει τη σχέση του, σε πείσμα των διαφωνούντων από το σόι…

Το τέλειο ντεκόρ για τη Λαγκάρντ…

Ηλικιωμένος άνθρωπος είναι και, επίσης, προφανώς κουρασμένος από τη ζωή, όπως καταλαβαίνω από το συνήθως νυσταλέο ύφος και τη μονίμως τρεμάμενη φωνή. Γιατί λοιπόν δεν πάει στο σπίτι του ο Θ. Δρίτσας, αλλά επιμένει να ταλαιπωρείται και να ταλαιπωρεί την κυβέρνηση;

Το ερώτημα του ετέθη από δημοσιογράφο με τη λεπτότητα που χαρακτηρίζει ειδικά τους Ελληνες εκπροσώπους του είδους: τον ρώτησαν, δηλαδή, αν του πέρασε ποτέ από το μυαλό (σαν τρελή σκέψη, που την κάνει κάποιος για πλάκα – όχι, προς Θεού, στα σοβαρά...) να παραιτηθεί. «Δίνουμε καθημερινά μάχες με την ιστορία μας, με τις απόψεις μας και με την προοπτική μας», ήταν η απάντηση του υπουργού. Και, φυσικά, τις χάνουμε όλες τις μάχες, γι’ αυτό και παραμένουμε υπουργάρες, προσθέτω εγώ για να πω ευθέως ό,τι ο υπουργός παιδεύεται να πει με περικοκλάδες...