Η κηδεία…

Πολέμαρχοι, τύραννοι, ηγεμόνες μικρών βασιλείων, Κινέζοι αυτοκράτορες και κατσαπλιάδες κάθε λογής ήταν συνήθειο τα πολύ παλιά χρόνια να μην κηδεύονται μόνοι, όταν πήγαιναν να συνεχίσουν αλλού το θεάρεστο έργο τους, αλλά μαζί με τις συζύγους τους, τις παλλακίδες τους, τους υπηρέτες τους και τη φρουρά τους.

Καθόλου καλό τέλος για τους πολύ κοντινούς τους ανθρώπους δηλαδή, που είτε στραγγαλίζονταν, είτε σφάζονταν, είτε απλώς θάβονταν ζωντανοί για να συντροφεύουν και να υπηρετούν τον κύριό τους και στην άλλη ζωή, παρέα με συνήθως πλούσια κτερίσματα, όπλα, κειμήλια, τελετουργικά μπιχλιμπίδια και σοφά ρητά ολόγυρα στους τοίχους του μεγάλου κιβουριού...

Αλέξης θα λέτε και θα κλαίτε…

Ξεσάλωσαν αυτό το διάστημα τα παπαγαλάκια της Συγγρού, οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι της διαπλοκής, και γενικά όλοι εκείνοι οι ανθέλληνες, που κινούμενοι στα όρια της συνταγματικής ανοχής (όπως λέει και ο Φίλης), εξαπολύουν δηλητηριώδη πυρά κατά της κυβέρνησης της Πρώτης Φοράς Αριστεράς.

Αντί λοιπόν κάποιοι αμετανόητοι σαμαροτσόγλανοι να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι η ιστορία τους έφτυσε, και ότι ο λαός τους έχει αφήσει πίσω… τι κάνουν; Συνεχίζουν να λασπολογούν, να συκοφαντούν, και να ειρωνεύονται την μοναδική κυβέρνηση στην ιστορία του τόπου που κυβερνά με πραγματικό αριστερό πρόσημο, και με επίκεντρο τον άνθρωπο. Χωρίς Μπαλτάκους, χωρίς Παπασταύρους, και χωρίς γραμμάτια που πρέπει να εξαργυρωθούν στην ολιγαρχία...

Το επίορκο σύστημα υγείας…

Γράφαμε και ξαναγράφαμε για τις πρωτοφανείς ελλείψεις υλικών στα δημόσια νοσοκομεία, αλλά τα αυτιά των αρμοδίων δεν ίδρωναν.

Ότι υπάρχουν κλινικές που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις βασικές υποχρεώσεις τους προς τους ασθενείς -ακόμη και για χαρτί υγείας ή κλινοσκεπάσματα- και για προγραμματισμένα χειρουργεία που ακυρώνονται εξαιτίας ελλείψεων σε αναλώσιμα (γάζες, αντιδραστήρια αίματος) ή σε ιατρικά υλικά (βηματοδότες, στεντ κλπ.).

Γράφαμε και ξαναγράφαμε ότι κλινικές ολόκληρες υπολειτουργούν, ότι μονάδες εντατικής θεραπείας -για τις οποίες έχουν δαπανηθεί εκατομμύρια για τον εξοπλισμό τους- μένουν κλειστές, εξαιτίας απουσίας νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού, αλλά ποιος να ντραπεί;

Τώρα και καλσόν Καλάσνικοφ…

Μέσα στο γενικό ξεπούλημα των πάντων, και σε ένα οικονομικό κλίμα που θυμίζει Βενεζουέλα, έρχεται ο Πάνος ο συγκαμένος, και προτείνει ανάπτυξη μέσω της κατασκευής των όπλων Καλάσνικοφ στην Ελλάδα.

Αν το καταφέρει μπράβο του, αλλά πολύ αμφιβάλλω διότι τα δείγματα γραφής του κάθε άλλο παρά φερεγγυότητα ή αποτελεσματικότητα δείχνουν. Χώρια η γνωστή του συνέπεια…

Ακούει ο δήμαρχος;

Εδώ και κάποιες δεκαετίες συμβαίνει ένα περίεργο πράγμα στην πολιτική σκηνή της χώρας, και πιο συγκεκριμένα στην τοπική αυτοδιοίκηση. Εκεί όπου το αξίωμα του δημάρχου έχει καταντήσει ουσιαστικά συμβολικό, άκρως επικοινωνιακό, και κυρίως ένα εφαλτήριο για γενικότερη πολιτική καριέρα ή για κάλυψη προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών.

Γι αυτό και βλέπουμε διάφορες φίρμες, ακόμη και από τον καλλιτεχνικό χώρο, να κάνουν τα πάντα για να γίνουν δήμαρχοι. Βλέπουμε π.χ. φτασμένους υπουργούς ή ακόμη και φτασμένους ηθοποιούς (και διασκεδαστές) να αποφασίζουν ξαφνικά να γίνουν δήμαρχοι, αυτό που ο λαός λέει «από δήμαρχος κλητήρας». Και όχι τόσο για να προσφέρουν στις τοπικές τους κοινωνίες, αλλά για να αποκτήσουν φωνή δυσανάλογα μεγαλύτερη από τις όποιες αυτοδιοικητικές τους αρμοδιότητες...

Μα είναι κράτος αυτό;

Tην ιστορική δεκαετία του ’60, το σύνθημα «νόμος και τάξη» στις ΗΠΑ εξέφραζε τους συντηρητικούς έως και αντιδραστικούς Αμερικανούς πολιτικούς και ψηφοφόρους.

Πενήντα και περισσότερα χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα, το ίδιο σύνθημα αποτελεί το φωναχτό ή σιωπηρό αίτημα των ανθρώπων που διαπιστώνουν καθημερινά την απουσία και κατάρρευση ενός κράτους που είτε αδυνατεί είτε δεν θέλει να εγγυηθεί στοιχειωδώς ένα αξιοπρεπές και ασφαλές περιβάλλον για να ζουν οι πολίτες του. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης, είναι αποτέλεσμα αδιαφορίας, ανικανότητας και, κυρίως, γενικευμένης παρακμής. Περί αυτού πρόκειται και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, εθελοτυφλεί…