Η σημασία της σημερινής επετείου…

Το 1973 ήμουν μικρό παιδάκι. Θυμάμαι όμως πολύ καλά πως είχαμε χούντα. Και όταν λέμε χούντα, εννοούμε κανονική χούντα και όχι τη «χούντα του ΠΑΣΟΚ», ή τη «χούντα των ΜΜΕ», κλπ.

Μας κυβερνούσαν κάτι ημιμαθείς τύποι με φτηνιάρικα κοστούμια και με μαύρα γυαλιά, κάτι σαν τους σοπράνος στη τηλεόραση δηλαδή, και με νοημοσύνη τσιμεντόλιθου. Αν ήσουν στρατιωτικός, ακόμη και μόνιμος ανθυπασπιστής,  έκανες κουμάντο στη γειτονιά σου. Αν ήσουν χωροφύλακας, ή ασφαλίτης, ήταν η καλύτερή σου. Έμπαινες σε καφενείο, και βαρούσαν προσοχές. Αν ήσουν συνταγματάρχης, μπορεί να γινόσουν και υπουργός. Ποιος ξέρει;

Καιρός να θάψουμε το πτώμα…

Το πρώτο βασικό μάθημα που «λάβαμε» σαν νέα γενιά είναι ότι  τη στρατιωτική δικτατορία την έριξε το κίνημα του Πολυτεχνείου και όχι τα βίαια γεγονότα στην Κύπρο.  Όπως το σκληρό μετεμφυλιακό κράτος χρειαζόταν το αφήγημα του «αντι – κομμουνισμού», έτσι και το μεταπολιτευτικό κράτος χρειαζόταν τον ιδρυτικό μύθο του «Πολυτεχνείου».  

Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι το μετεμφυλιακό κράτος δεν αντιμετώπισε μία υπαρκτή κομμουνιστική απειλή ούτε ότι το μεταπολιτευτικό σύστημα δεν απειλείτο από μία αντι – δημοκρατική εκτράχυνση. Το πρόβλημα και με τα δύο αυτά σαθρά συστήματα έγκειται στο ότι καπηλεύτηκαν τα, από τα κάτω αιτήματα του έθνους, και τα χρησιμοποίησαν προς όφελός τους για να παραμένουν στην εξουσία...

"Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες…"

Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».
Ανήκω – θέλοντας και μη - σε εκείνη της γενιά.
Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…

Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπεροβολήν…

Αμερικανοί πράκτορες στοχοποίησαν τον Αλέξη!

Πολλά ακούστηκαν κι ακόμη πιο πολλά γράφτηκαν για την «περίεργη» συμπεριφορά του πρωθυπουργού μας, όταν συνάντησε τον απερχόμενο πλανητάρχη. Πολλά μάλιστα από τα γραφόμενα ήταν εμφανώς κατευθυνόμενα, από αργυρώνητους κήνσορες, οι οποίοι έχουν θέσει ως σκοπό της ζωή τους την κατασυκοφάντηση της Πρώτη Φορά Αριστεράς.

Και ποιος είναι ο πιο λογικός στόχος για όλους εκείνους που ονειρεύονται ολιγαρχία; Ο Αλέξης. Το σύμβολο δηλαδή της σύγχρονης δημοκρατίας, αυτός ο άφθαρτος σαραντάρης, για τον οποίο μιλάει όλος ο πλανήτης (και η Αντζι Σαμίου), και ο οποίος αποτελεί την μοναδική ελπίδα, τον μοναδικό φάρο για να ορθοποδήσει η χώρα, και να αφήσει πίσω της το σάπιο μεταπολιτευτικό … φαγοπότι…

Ο Σύριζα γιορτάζει το Πολυτεχνείο σκύβοντας στον Ομπάμα...

Στις 17 Νοεμβρίου 1973 πραγματοποιήθηκε μια φοιτητική εξέγερση στην Αθήνα, –μάλιστα ενάντια στην θέληση των μεγαλύτερων αριστερών αντιδικτατορικών οργανώσεων–, εξέγερση που προέτασσε την ανατροπή της δικτατορίας, την δημοκρατία και την εθνική απελευθέρωση της χώρας. Η δικτατορία την κατέστειλε αιματηρά, και ανατράπηκε μόνο όταν συντελέστηκε η εθνική καταστροφή της κυπριακής εισβολής και κατοχής.

Σήμερα το κόμμα που διεκδικεί τις δάφνες του Πολυτεχνείου βρίσκεται στην κυβέρνηση. Και γιορτάζει την επέτειο… υποδεχόμενη τον Ομπάμα: Που έρχεται στην χώρα μας για να… «κλειδώσει» την συναίνεση μιας ανίκανης και ενδοτικής ελληνικής ηγεσίας στο ολοκληρωτικό ξεπούλημα της Κύπρου, και σε μια νέα διευθέτηση που απαιτεί ο δικτάτορας Ερντογάν για την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης, και την προώθηση του τουρκικού επεκτατισμού στην χώρα μας.

Ο Αλέξης κι ο Πρόεδρος Ομπάμα…

Αλγεινή εντύπωση έκανε στη (προ)χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα, η στάση, η ένδυση και η εν γένει κακή συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος μιλούσε στον επίσημο προσκεκλημένο της χώρας στον ενικό (!!), λες και γνωρίζονταν από την εποχή των καταλήψεων. Κι όχι μόνο. Μόλις κάθισαν να συζητήσουν, ο Αλέξης Τσίπρας καθόταν λες και βρισκόταν σε κάποιον καφενέ (οι φωτό αδιάψευστος μάρτυρας) και συνομιλούσε με τον μπάρμπα Γεράσιμο τον υδραυλικό….

Τους χαρακτηρισμούς δεν θα τους κάνω εγώ. Μπορείτε κι εσείς…

Αλλά, όπως και να το κάνουμε, όποια αντισυμβατικότητα και αν θέλει να επιδεικνύει ο πρωθυπουργός, υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς. Τόσο στη ζωή όσο και στην πολιτική.  Κυρίως για να δείχνεις ότι τιμάς και σέβεσαι τον καλεσμένο σου…