Η παρακαταθήκη του Ομπάμα, και το μαύρο μας το χάλι…

Σε γενικές γραμμές δεν συνηθίζω να πολυδίνω σημασία στις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, αν και (να τα λέμε αυτά) δεν έχω πειστεί ότι πήγαμε στο φεγγάρι. Έλα όμως που καμιά φορά ακόμη και οι πιο απίθανες τέτοιες θεωρίες επιβεβαιώνονται με το πέρασμα του χρόνου. Γι αυτό και εγώ, τώρα που ολοκληρώθηκε η προεδρική θητεία του Ομπάμα, και τα ηνία του Λευκού Οίκου (ίσως και του πλανήτη) ανέλαβε ο Ντόναλντ, αρχίζω και αναθεωρώ ορισμένα πράγματα.

Σαν χθες θυμάμαι, το 2008, τότε που εξελέγη ο Ομπάμα, διάφορους «περίεργους» να τον χαρακτηρίζουν κρυφομουσουλμάνο, να τον αποκαλούν Χουσεΐν, και να προειδοποιούν για παγκόσμιες ανακατατάξεις εις βάρος της καθεστηκυίας τάξης και υπέρ του Ισλαμισμού. Λόγια που από το ένα αυτί μου έμπαιναν, κι από το άλλο έβγαιναν…

Ναι αλλά… Σήμερα, κοιτώντας προς τα πίσω, και «αναλύοντας» την θητεία του, τι βλέπουμε; Ότι η Αμερική, η οποία εξέθρεψε την «Αραβική Άνοιξη», κατάφερε με τις παρεμβάσεις της να αλλάξει όλο το πολιτικό σκηνικό στη Μέση Ανατολή, και στη Βόρειο Αφρική. Κάθε δηλαδή κοσμικό καθεστώς που υπήρχε στα μουσουλμανικά κράτη, αντικαταστάθηκε τα τελευταία χρόνια από μια ισλαμογενή κυβέρνηση, που απώτερο στόχο έχει την διάδοση του νόμου της Σαρίας και την ίδρυση ενός παγκόσμιου Ισλαμικού χαλιφάτου.

Σε όλες τις χώρες της περιοχής, με την ανάμιξη των ΗΠΑ, τα κοσμικά καθεστώτα, όσο σκληρά και αντιδημοκρατικά και αν ήταν, ανατράπηκαν και αντικαταστάθηκαν  από κυβερνήσεις με ισλαμικό προσανατολισμό. Στο όνομα της δημοκρατίας. Μέσα σε 8 μόλις χρόνια. Όπως και να το κάνουμε είναι ένα «επίτευγμα».

Όπως και να το δούμε, όσο και επιφυλακτικοί και να είμαστε, η αλήθεια δεν παύει να είναι ότι επί Ομπάμα η Αμερική (και η ΕΕ που σέρνεται στο άρμα της), προώθησε και ενεπλάκη σε στρατιωτικές αντιπαραθέσεις υποστηρίζοντας σε κάθε περίπτωση τους απανταχού Ισλαμιστές, είτε μετριοπαθείς, είτε ακραίους, και είτε ξεκάθαρα τζιχαντιστές. Αυτό το είδαμε στο Αφγανιστάν, στο Ουζμπεκιστάν, στην Τσετσενία, στα Βαλκάνια, στο Πακιστάν, στο Μαλί, στην Λιβύη, κλπ κλπ. Ακόμη και στο ζήτημα των Ουιγούρων της Κίνας, η Αμερική πήρε το μέρος των φανατικών Ισλαμιστών. Σήμερα, κάτι ανάλογο βλέπουμε στη Συρία.

Και αφού συνέβησαν όλα αυτά, ο Ομπάμα αποχωρεί ως «πετυχημένος», δίνοντας την σκυτάλη στον Τραμπ, ο οποίος εκπροσωπεί κάτι το εντελώς διαφορετικό, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή για τις ΗΠΑ που στρέφονται πλέον προς τα μέσα, ενδοσκοπώντας, και φλερτάροντας με τον απομονωτισμό.

Και αυτό τις βολεύει οικονομικά, αφού εδώ και χρόνια το πετρέλαιο της Μ. Ανατολής δεν παίζει και τόσο σημαντικό ρόλο για αυτές. Οι τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου και η πετυχημένη εκμετάλλευση των σχιστόλιθων στα εδάφη τους, όπως και το άφθονο πετρέλαιο από τους αμμόλοφους του Καναδά, τις δίνουν ανάσα και περιθώρια απεμπλοκής από τον ρόλο του χωροφύλακα της Μ. Ανατολής. Γι αυτό και οι ΗΠΑ, με τον Τραμπ στο τιμόνι, θα νοιάζονται όλο και λιγότερο για τα τεκταινόμενα στην Μ. Ανατολή, στην Μεσόγειο, αλλά και στην ίδια την Ευρώπη. Πρόκειται δηλαδή για το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αποστασιοποίησης.

Αυτή νέα στάση της Αμερικής, η οποία ξελάσπωνε την Δύση από το 1914 και εντεύθεν, θέτει την Ευρώπη σε κίνδυνο. Μια Ευρώπη, που κλονισμένη τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά, και που γονατίζει από τις δυσμενείς εξελίξεις στο μεταναστευτικό ζήτημα, και από την οικιοθελή αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, στρέφεται τώρα αναγκαστικά προς την Γερμανία για ηγεσία και καθοδήγηση, μόνο που αυτή όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά δεν νομίζω και να θέλει να παίξει αυτόν τον ρόλο.

Το καζάνι βράζει στην περιοχή μας. Και αν αναλογιστούμε το μέλει γενέσθαι με όλους τους Μουσουλμάνους «πρόσφυγες πολέμου» που ήδη βρίσκονται στη χώρα μας (και στην Ευρώπη), χώρια όλους εκείνους που τώρα απειλεί να μας στείλει ο θυμωμένος και εξαπατημένος, από τον Αλέξη, Ερντογάν, μάλλον πάμε για δυστοπικές καταστάσεις. Με τον φόβο η ισλαμική φονταμενταλιστική τρομοκρατία να κτυπήσει και την δική μας πόρτα, άσχετα αν εμάς μας κυβερνούν σαλεμένοι φιλοϊσλαμιστές αριστεροί ιδεοληπτικοί, που αγνοούν βασικά πράγματα. Όπως π.χ. όλοι εκείνοι οι ανισόρροποι συριζαίοι (βλ. κυρά Τασία) που στον θρησκευτικό αντιδυτικισμό των τζιχαντιστών βλέπουν αντικαπιταλιστικά στοιχεία και επαναστατικό ζήλο! Αγνοώντας ότι για τους ακραίους εξτρεμιστές Ισλαμιστές οι κομμουνιστές είναι οι πιο μισητοί απ όλους τους κοσμικούς, επειδή είναι άθεοι.

Το μόνο που μας διασώζει μέχρι στιγμής είναι ότι παραδοσιακά οι φονταμενταλιστές Μουσουλμάνοι σφάζονται περισσότερο μεταξύ τους, παρά με τους Χριστιανούς. Κι αυτό διότι στην κοσμοθεωρία τους ο Νο 1 εχθρός τους είναι οι αποστάτες Μουσουλμάνοι, δηλαδή οι μετριοπαθείς, που δεν φανατίζονται. Στη συνέχεια, ο αμέσως επόμενος εχθρός τους είναι οι κοσμικοί Μουσουλμάνοι, όπως ήταν τα καθεστώτα της Αιγύπτου, της Συρίας, της Αλγερίας, κλπ. Μετά είναι οι άθεοι, οι ειδωλολάτρες, και οι πολυθεϊστές. Στους τελευταίους συγκαταλέγουν και τους Σιίτες, οι οποίοι αναγνωρίζουν ως θεότητες κάποιους ιμάμηδες, και ιδρύουν ιερά τεμένη.

Τελευταίος εχθρός των φανατικών είναι οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι, οι οποίοι σύμφωνα με τον Μωάμεθ είναι «λαοί της Βίβλου»,  και αναφέρονται στο Κοράνι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας έχουν στην μπούκα, απλά δεν είμαστε η πρώτη προτεραιότητά τους. Μόλις δηλαδή καθιερωθούν για τα καλά στις χώρες τους οι φανατικοί Σουνίτες, οι μαχητές του ΙΣΙΣ,  και οι διάφοροι Τζιχαντιστές, τότε θα ασχοληθούν και με εμάς. Βέβαια τότε θα είναι πολύ αργά για να αντιδράσουμε. Το Λονδονιστάν θα ασχολείται με τα δικά του, και οι Αμερικανοί κάθε άλλο παρά να μας σώσουν θα σκέφτονται… Όσο για την Γερμανία, το πολύ πολύ να μας βάλει να φορολογήσουμε κι άλλο τους πολίτες, ή να κόψουμε περαιτέρω τις συντάξεις. Και σε όλο αυτό το σκοτεινό περιβάλλον, θα αναδεικνύονται εδώ κι εκεί σε ολόκληρη την Ευρώπη νέα ακροδεξιά, αντιδημοκρατικά, νεοναζιστικά καθεστώτα, που τρέφονται από την αναστάτωση και την αβεβαιότητα, και που ποιος ξέρει σε τι νέες περιπέτειες θα μας οδηγήσουν…

Και όλα αυτά χάρη στον «χαρισματικό» Ομπάμα, και εν μέρει στην «ανθρωπίστρια» κυρά Τασία, τον ποιητή Κουράκη, τον αδαή Αλέξη,  και τις ΜΚΟ τους…

Strange Attractor