Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στη ΝΔ
υπάρχει μια μακροχρόνια «αρρώστια»: Όποιος αρχηγός εκλεγεί
(με τις πιο ανοικτές και δημοκρατικές διαδικασίες πια)… υπονομεύεται από την
πρώτη στιγμή! Όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν πει…
Υπονομεύεται εσωτερικά, άλλοτε με ανοικτή
αμφισβήτηση, άλλοτε με πιο ύπουλο και υπόγειο «ροκάνισμα». Κι υπονομεύεται όχι
από τη βάση της παράταξης που είναι το πιο υγιές κομμάτι της Ελληνικής
κοινωνίας. Υπονομεύεται συνήθως από το στελεχικό δυναμικό, που είναι χωρισμένο
σε παραδοσιακά «οικογενειακά φέουδα». Τα περιβόητα «τζάκια»! Που στηρίζουν τον
εκάστοτε αρχηγό, μόνον ανόρεχτα και «συμβατικά», μέχρι να …σκοντάψει! Κι ύστερα
τον υπονομεύουν για να φέρουν τον «δικό» τους. Κι ύστερα θα συσπειρωθούν όλα τα
αντίθετα «φέουδα» - όλα τα άλλα «τζάκια» - απέναντί στο νέο αρχηγό, μέχρι να
σκοντάψει κι αυτός…
Η συγκρότηση της ΝΔ σε «συνομοσπονδία
οικογενειακών φέουδων», οδηγεί αργά ή γρήγορα σε υπονόμευση του εκάστοτε
αρχηγού, για να πάρει στη συνέχεια σειρά ο επόμενος «γόνος»… Αυτή την εσωτερική
υπονόμευση την υπέστησαν, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, με τον ένα ή τον άλλο
τρόπο, ουσιαστικά όλοι οι αρχηγοί της ΝΔ μετά τον ιστορικό ιδρυτή της: Την
υπέστη και ο Γεώργιος Ράλλης, και ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Κώστας Μητσοτάκης,
και ο Μιλτιάδης Έβερτ, και ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς. Και τώρα
την υφίσταται (κατά κάποιο τρόπο) και ο Κυριάκος Μητσοτάκης... Όμως, ως εδώ!
Η περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά είναι εντελώς ξεχωριστή.
Και στην περίπτωση του Κυριάκου
Μητσοτάκη πρέπει να τελειώσει οριστικά αυτή η «εκφυλιστική νόσος» της Νέας
Δημοκρατίας. Οριστικά! Εξηγούμαι:
Ο Αντώνης Σαμαράς, αν και υπέστη εσωτερική
υπονόμευση εξ αρχής, αν και ανέλαβε την αρχηγία στις πιο δύσκολες συνθήκες και
για την παράταξη, και για την χώρα, παρ’ όλα αυτά πέτυχε πέντε πράγματα αληθινά
απροσδόκητα:
* Πρώτον, κατάφερε μετά από στρατηγική ήττα να
επαναφέρει την παράταξη στην διακυβέρνηση μέσα σε δυόμιση χρόνια! Αυτό δεν είχε
ξαναγίνει ποτέ στο παρελθόν! Συνήθως όταν έχανε η παράταξη με πάνω από 10
ποσοστιαίες μονάδες έκανε τουλάχιστον δέκα χρόνια για να επιστρέψει…
* Δεύτερον, κατάφερε να διαλύσει το πάλαι ποτέ,
κραταιό ΠΑΣΟΚ! Το οποίο μέσα σε 2,5 χρόνια το «κατέβασε» από το 44,3%
(Οκτώβριος 2009) στο 13,5% (άνοιξη του 2012). Κι ύστερα το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε
γύρω στο 5% (Ιανουάριος 2015)!
(Γι’ αυτό και οι παλαιοί ΠΑΣΟΚοι ποτέ δεν
συγχώρεσαν στο Σαμαρά τα «Ζάππεια». Γιατί με την πολιτική των «Ζαππείων»
διέλυσε το ΠΑΣΟΚ και κράτησε όρθια τη ΝΔ. Κι όπως αποδείχθηκε, και τη χώρα…)
* Τρίτον, σε μια χρονική περίοδο (2012-15), όταν
ΟΛΑ τα κόμματα της μεταπολίτευσης διαλύθηκαν ή συρρικνώθηκαν - και που ακόμα
όλα τα νεοπαγή κόμματα εξαφανίστηκαν επίσης - ο Σαμαράς κατάφερε να κρατήσει τη
ΝΔ κόμμα εξουσίας.
Πράγματι, από τον καιρό που ο Σαμαράς ανέλαβε
την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ όπως είπαμε διαλύθηκε, το ΚΚΕ (που παλαιά κυμαίνονταν γύρω στο
9-10%) έχει καθηλωθεί πια γύρω στο 5-6%, το ΛΑΟΣ διαλύθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ που
εκτοξεύθηκε στο 36% ήδη σήμερα θεωρείται «άθλος» να κρατήσει τους… μιστούς
ψηφοφόρους του, οι ΑΝΕΛ που ξεκίνησαν (το Μάϊο του 2012) με κοντά στο 10%, τώρα
θα είναι «θαύμα» αν ξαναμπούν στη Βουλή, ενώ η Χ.Α. που κι αυτή προέκυψε μέσα
στην κρίση έχει ήδη φθίνουσα πορεία (σε ψήφους πέφτει σταθερά τα τελευταία
χρόνια, αν και σε ποσοστά κρατάει γύρω στο 6,5%).
Στις συνθήκες αυτές, λοιπόν, αντίθετα με όλα τα
άλλα κόμματα, η ΝΔ κρατήθηκε επί Σαμαρά γύρω στο 28-30%! Είναι το μόνο κόμμα
που έδειξε τέτοια ανθεκτικότητα. Και είναι πλέον το μόνο διαχρονικό κόμμα
εξουσίας!
Αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στο Σαμαρά.
* Τέταρτον, ο Σαμαράς είναι ο μόνος Πρωθυπουργός
που έχασε ελάχιστα από «κυβερνητική φθορά» στη διάρκεια της διακυβέρνησής του!
Μόλις 1,83%! Κι ας έκανε τη πιο σκληρή και αποφασιστική «προσαρμογή» που έγινε
ποτέ στην Ελλάδα. Ενώ σε άλλες εποχές, όταν οι κυβερνήσεις «μοίραζαν λεφτά και
προνόμια», άλλοι Πρωθυπουργοί έχαναν από 5 ως 12 μονάδες!
Για την ακρίβεια ο Σαμαράς στο λιγότερο χρόνο
έκανε τα περισσότερα κι έχασε τις λιγότερες ψήφους!
Μερικοί ανόητοι στέκουν στο 19% που πήρε ο
Σαμαράς τον Μάϊο του 2012. Ξεχνούν όμως τρία πράγματα:
1. --Πρώτον, ότι μπορεί
τότε να πήρε 19%, αλλά ήταν πρώτο κόμμα.
2. --Δεύτερον, ότι τότε το
ΠΑΣΟΚ συνετρίβη! Κι ο Σαμαράς πλήρωσε τότε το τίμημα για τη στήριξη της
κυβέρνησης Παπαδήμου με την οποία κόπηκε το ελληνικό χρέος κατά 66% του ΑΕΠ!
Πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει στην παγκόσμια ιστορία.
3. --Τρίτον, ότι ενάμιση
μήνα αργότερα ο Σαμαράς κέρδισε τις επόμενες εκλογές (Ιούνιο του 2012) με 30%!
Δηλαδή μέσα σε ενάμιση μήνα αύξησε την εκλογική δύναμη της παράταξης σε ψήφους πάνω
από 50%! Πράγμα που επίσης δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Ούτε στην Ελλάδα,
ούτε διεθνώς…
Κι έτσι κράτησε τη ΝΔ αδιαμφισβήτητο κόμμα
εξουσίας (τη στιγμή που διαλυόταν το, πάλαι ποτέ, «κραταιό» ΠΑΣΟΚ)!
Και το σπουδαιότερο: τη διατήρησε κόμμα εξουσίας
καθ, όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, αφού το Γενάρη του 2015 έχασε μόλις
1,83% και παρέμεινε στο 28%! Ποσοστό που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το βλέπει ούτε με
το κιάλι!
* Πέμπτον, ο Σαμαράς υπήρξε ο μόνος πολιτικός
αρχηγός ο οποίος κάλυψε πλήρως τον προηγούμενο αρχηγό (τον Κώστα Καραμανλή) και
στήριξε πλήρως τον επόμενο (τον Κυριάκο Μητσοτάκη):
Στήριξε πλήρως τον Κώστα Καραμανλή όσο ήταν
αρχηγός της παράταξης, τον κάλυψε ανεπιφύλακτα στις επιθέσεις που του έκανε ο
ΓΑΠ και «καθάρισε» για λογαριασμό του Κώστα Καραμανλή όλες τις «Εξεταστικές
Επιτροπές» που έστησαν ο ΓΑΠ την περίοδο 2010-2011!
Κι ύστερα, ο Σαμαράς στήριξε αποφασιστικά τον
Κυριάκο Μητσοτάκη!
Τέτοιο προηγούμενο πολιτικού ηγέτη που κάλυψε
πλήρως τον «προκάτοχό τους» και στήριξε αποφασιστικά τον «επόμενο», δεν θα
βρείτε όσο κι αν ψάξετε. Απλώς δεν υπάρχει…
Ούτε στη ΝΔ, ούτε σε άλλα κόμματα: Ενδεικτικά
αναφέρω, ότι ο ΓΑΠ διέγραψε τον Κώστα Σημίτη (από τον οποίο παρέλαβε στο
ΠΑΣΟΚ), ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν μιλιέται με το ΓΑΠ (τον οποίο διαδέχθηκε στην
αρχηγία του ΠΑΣΟΚ), ούτε έχει τις καλύτερες σχέσεις με τη Φώφη (η οποία τον
διαδέχθηκε στην αρχηγία). Ενώ ο Αλαβάνος που ανέδειξε τον Τσίπρα στο ΣΥΡΙΖΑ,
πολύ σύντομα διεγράφη από τον Τσίπρα και σήμερα είναι ο πιο σκληρός υβριστής
του!
Το προηγούμενο του Αντώνη Σαμαρά απλώς δεν
υπάρχει!
Κι αυτό είναι πολύ μεγάλη παρακαταθήκη για την
παράταξη… Πάμε τώρα στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έδειξε νωρίς-νωρίς κάποιες
αξιοσημείωτες αρετές:
--Παρά το γεγονός ότι είναι ο ίδιος «γόνος»
πολιτικής οικογένειας, πολιτεύθηκε αυτόνομα. Ως «Κυριάκος»! Όχι ως μέλος της…
«δυναστείας» Μητσοτάκη! (Χωρίς να… «αποκηρύξει» τον πατέρα του – κι αυτό τον
τιμά, ασφαλώς – έδειξε πως αναζητά το δικό του στίγμα. Κι αυτό τον τιμά ακόμα
περισσότερο…)
--Παρά το γεγονός ότι πολλά μέλη της πολιτικής
του «φαμίλιας» έκαναν από την αρχή ως το τέλος «πόλεμο φθοράς» κατά του Αντώνη
Σαμαρά, ο Κυριάκος σε όλο το διάστημα της Προεδρίας Σαμαρά ήταν άψογος! Σοβαρός
και παραταξιακός ως βουλευτής ή ως κομματικός εκπρόσωπος. Και αποτελεσματικός
ως υπουργός.
--Παρά το γεγονός ότι διατηρεί κάποια -
ξεπερασμένα πια - «κεντρογενή κολλήμματα» και κάποια «υπόλοιπα» εμμονών
«πολιτικής ορθότητας» (το περιβάλλον του περισσότερο παρά ο ίδιος, εδώ που τα
λέμε), ωστόσο βλέπει πέρα και πάνω απ’ όλα αυτά. Και μαθαίνει γρήγορα!
Το απέδειξε μόλις ανέλαβε: παραμέρισε αμέσως τις
ανοησίες περί «συναίνεσης» με το ΣΥΡΙΖΑ και υιοθέτησε την πολιτική «να φύγει ο
Τσίπρας το ταχύτερο, γιατί μόνο καταστροφή κάνει όσο μένει»… Παρά τις αρετές
του όμως, και παρά τη στήριξη που του έδωσε ο Αντώνης Σαμαράς, υπάρχει ακόμα
κάποια «υπόγεια» αμφισβήτησή του. Βέβαια, αυτή η «αμφισβήτηση» όσο πάει και
φθίνει. Αλλά υπάρχει… Κάποιοι προφανώς καιροφυλακτούν. Κάποιοι περιμένουν το
πρώτο «στραβοπάτημά» του – ή υποτιθέμενο «στραβοπάτημα» - για να του «τραβήξουν
το χαλί». Δείγμα ότι η χρόνια νόσος της παράταξης δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα.
Όμως έτσι δεν γίνεται δουλειά… Αυτή η ασθένεια
πρέπει να τελειώσει…
Υπάρχουν βέβαια, και κάποιοι που τον φθείρουν
κάνοντας το ακριβώς αντίθετο: Κολακεύοντάς τον! Η κολακεία είναι η πιο ύπουλη
υπονόμευση ενός αρχηγού, ιδιαίτερα σε συνθήκες όπου υπάρχουν ακόμα «φεουδαρχικά
κατάλοιπα».
Ακούμε διάφορα τελευταία, όπως για παράδειγμα
ότι είναι «η πρώτη φορά που η παράταξη έχει σχέδιο»… Ε, αυτό δεν είναι αλήθεια! Μεταξύ 2012 και
2014 πως έγιναν τόσα πολλά: και σε μείωση ελλειμμάτων και σε ταυτόχρονη μείωση
φόρων και με ταυτόχρονη επιστροφή στην ανάκαμψη και σε μεταρρυθμίσεις;
Χωρίς σχέδιο έγιναν όλα αυτά; Από… «τύχη»;
·
Πώς
η Ελλάδα επί διακυβέρνησης Σαμαρά βγήκε στις αγορές δύο χρόνια νωρίτερα απ’
ό,τι προέβλεπε το Πρόγραμμα;
·
Πώς
βγήκε στην ανάκαμψη ένα χρόνο νωρίτερα απ’ ότι προέβλεπε το Πρόγραμμα;
·
Πώς
έβγαινε από τα Μνημόνια ένα χρόνο και βάλε από το τέλος του Προγράμματος;
Πώς έγιναν όλα αυτά; Έτσι, χωρίς σχέδιο; Πώς
κατάφερνε και έλεγχε ο Σαμαράς τις «ροές» στα σύνορα τότε; Χωρίς σχέδιο; Μη τα
λέμε αυτά. Δεν «ανυψώνουν» τον Κυριάκο, ο οποίος στο φινάλε, ήταν κορυφαίο
στέλεχος της τότε κυβέρνησης (Σαμαρά). Απλώς
«μειώνουν» την παράταξη και το έργο της… Ίσα-ίσα τη στιγμή που δικαιώνεται
εκείνο το έργο της, ακόμα και στα μάτια όσων δεν την ψήφισαν!
Τέλος η «Συμφωνία Αλήθειας» του Κυριάκου, καλή
είναι (its good) αλλά, για να τα λέμε όλα, δεν αρκεί (not good enough)!
Όταν λέμε πως ένα δημοσιονομικό πρόγραμμα ύψους
1,5- 2 δισεκατομμυρίων μπορεί να δημιουργήσει διέξοδο Ελπίδας στην Ελλάδα της υπέρ-φορολόγησης,
ε πώς να το κάνουμε, δεν λέμε την αλήθεια!
Ο Σαμαράς το Μάϊο του 2011, στο «Ζάππειο-2»
εμφάνισε πρόγραμμα περικοπών δημόσιας σπατάλης ύψους 19 δισεκατομμυρίων! Ένα
μήνα αργότερα το ψήφισε μαζί με το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ (πρώτο Μεσοπρόθεσμο), μετά ως
πρωθυπουργός το εφάρμοσε επί 2,5 χρόνια και πάλι δεν ήταν αρκετό…
Έπρεπε να γίνουν, ταυτόχρονα, πολλά ακόμα! Όπως
και έγιναν άλλωστε, τα περισσότερα (αποκρατικοποιήσεις, μεταρρυθμίσεις κλπ)… Σήμερα,
για να ανασάνει η χώρα θέλει δραστική μείωση φόρων, αλλά και ταυτόχρονα μεγάλη
μείωση δαπανών στο δημόσιο. Κι αν δεν
υπάρξει ταυτόχρονα πρόγραμμα σοβαρής μείωσης προσωπικού στο Δημόσιο - έστω και
σταδιακά, έστω και σε βάθος 5ετίας - διέξοδος δεν υπάρχει, επαρκείς μειώσεις
φόρων και ασφαλιστικών εισφορών δεν μπορούν να γίνουν.
Ούτε μπορούν να πέσουν τα πρωτογενή πλεονάσματα
κάτω από την ετήσια καταβολή φόρων. Γιατί κάποιος πρέπει να μας δανείζει «τη
διαφορά»…
Εκτός κι αν μας μειώσουν πολύ τους τόκους,
πράγμα που δεν είναι εύκολο (γιατί πληρώνουμε ήδη πολύ χαμηλά επιτόκια)…
Ή αν μας κόψουν δραστικά χρέος (πράγμα που
επίσης δεν είναι εύκολο).
Κι αυτό θεωρώντας «δεδομένα» τα βραχυπρόθεσμα
μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. (Και κάποια από τα μεσοπρόθεσμα, που ακόμα δεν
υπάρχουν)
Συμπέρασμα: Μόνο με ανάπτυξη μπορούμε να
πιάνουμε (για μερικά χρόνια) υψηλά πλεονάσματα της τάξης του 3-3,5%. Αλλά τέτοια ανάπτυξη (μεσοσταθμικά 3%
τουλάχιστον, για μια πενταετία τουλάχιστον) είναι εφικτή,
--ΜΟΝΟΝ αν γίνουν όλες οι μεταρρυθμίσεις (που ο
ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει και δεν μπορεί να εφαρμόσει, ακόμα κι όταν τις ψηφίζει),
--ΜΟΝΟΝ αν γίνουν όλες οι αποκρατικοποιήσεις
(που ο ΣΥΡΙΖΑ τις φρενάρει)
--Κι ακόμα ΜΟΝΟΝ αν περιοριστεί δραστικά το
προσωπικό το δημοσίου!
Αυτό το τελευταίο ΜΗΝ το ξεχνάμε…
Αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια – και οφείλουμε
πια να την λέμε – ε, τότε να πούμε ολόκληρη την Αλήθεια!
Θανάσης Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου