Ζητείται ένας άγνωστος, να σώσει την Ελλάδα...

Ζητείται ένας άγνωστος, για να σώσει τη χώρα. Αυτό είναι το μήνυμα της αντισυστημικής ψήφου που έχει ήδη εξαπλωθεί σχεδόν σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Υποψηφιότητες που στην αρχή οι άνθρωποι του κατεστημένου  αδιαφορούν γι αυτές, μετά τις κοροϊδεύουν, μετά επιχειρούν να υποβαθμίσουν την παρουσία τους και, εν τέλει, ηττώνται από αυτές, συναντούμε πια σχεδόν παντού.

Χθες το βράδυ, όταν άνοιξαν οι κάλπες των εσωκομματικών εκλογών του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, άλλος ένας «άγνωστος», με την έννοια του ότι δεν ήταν «σταρ» του κόμματός του, ο πρώην υπουργός Παιδείας Μπενουά Αμόν κέρδισε τη μάχη και πιθανώς το χρίσμα, αφού το φαβορί που έμεινε έξω, ο Αρνό Μοντεμπούρ, δήλωσε αμέσως ότι θα στηρίξει τον Αμόν στο δεύτερο γύρο, ελαχιστοποιώντας με αυτό τον τρόπο τα περιθώρια νίκης του πρώην πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς, που πέρασε δεύτερος και καταϊδρωμένος στον επόμενο και τελικό γύρο...

Είχε προηγηθεί στους Γάλλους γκολικούς ο Φρανσουά Φιγιόν, επίσης αουτσάιντερ, τον οποίο περιγελούσαν τα «φαβορί» Σαρκοζί και Ζιπέ. Ο πρώτος αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο κι ο Ζιπε στον δεύτερο. Το ίδιο φαίνεται ότι συμβαίνει με τα «φαβορί» των Σοσιαλιστών: Ο Μοντεμπούρ αποκλείεται στον πρώτο γύρο, ο Βαλς στον δεύτερο. 

Αλλά, δεν είναι μόνο οι Γάλλοι. Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί την πιο χαρακτηριστική περίπτωση αντισυστημικού υποψηφίου που ανατρέπει όλα τα δεδομένα και κερδίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Το ίδιο θα λέγαμε για το AfD στη Γερμανία, τους «πεντάστερους» του Γκρίλο στην Ιταλία, την παραλίγο εκλογή ενός νεοναζί στην θέση του Προέδρου της Αυστρίας, τους Λεπέν, και παλαιότερα τους μακαρίτες Πίμ Φόρτουιν στην Ολλανδία, Γεργκ Χάιντερ στην Αυστρία κλπ... 

Υπάρχουν πολλών ειδών αντισυστημικοί. Αυτοί που έρχονται από το πουθενά και γεμίζουν ελπίδα τους λαούς (όπως ο Τραμπ, ο Φιγιόν, ίσως ο Μακρόν και ο Αμόν), αλλά και οι επικίνδυνοι και ασόβαροι, όπως η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, ή ο Φάραντζ στη Βρετανία. 

Σε εκείνες τις χώρες που  η αντισυστημική ψήφος συνδέεται με άγνωστα στο ευρύ κοινό πρόσωπα, φαίνεται ότι ανανεώνεται εντυπωσιακά και ο πολιτικός διάλογος, ο οποίος εμπλουτίζεται με επιχειρήματα και δίνει πραγματική υπόσταση στις προσδοκίες των πολιτών. Αντίθετα, στις χώρες που η αντισυστημική ψήφος εκτρέπεται σε επικίνδυνους και γελωτοποιούς, οι κοινωνίες δεν έχουν βρει τον «άγνωστο» που θα τους εμπνεύσει να ακουμπήσουν επάνω τους, και προτιμούν τους ακραίους και τους Δελαπατρίδηδες, αντί να ξαναξοδέψουν την ψήφο τους στο πολιτικό τους κατεστημένο, που δεν θέλουν πια να το βλέπουν. 

Η δική μας χώρα έχει βασανιστεί περισσότερο από κάθε άλλη με μνημόνια, αδιέξοδες προσπάθειες εξόδου από την κρίση, αδικίες και συνεχή μείωση του βιοτικού μας επιπέδου. Κι όμως, γυρίζουμε σαν τους μαζοχιστές γύρω- γύρω από τα ίδια κόμματα, από τα ίδια πρόσωπα, από τις ίδιες πρακτικές που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Οι Νεοδημοκράτες έκαναν πράγματι μια πολιτική ανατροπή εκλέγοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ώστε αυτός με τη σειρά του να αλλάξει εκ βάθρων μια Νέα Δημοκρατία που δεν μπορούσε καλά- καλά ούτε εσωκομματικές εκλογές να διοργανώσει. 

Αλλά η Νέα Δημοκρατία δεν άλλαξε σε βαθμό που να εμπνεύσει πραγματικά την ελληνική κοινωνία. Οι αλλαγές που επέφερε ο κ. Μητσοτάκης αρκούν, βέβαια, για να επαναφέρουν τμήμα της οργανωμένης βάσης της ΝΔ στα κομματικά γραφεία, αλλά όχι για να «σπάσουν τη θολή γραμμή των οριζόντων», όπως λέει το τραγούδι. Μια ανατρεπτική πολιτική πρόταση που να συνεγείρει τους πολίτες, δεν βλέπουμε. Μια ριζοσπαστική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, επίσης δεν έχουμε διαπιστώσει. 

Αλλά και το ΠΑΣΟΚ που επιχειρεί μαι θαρραλέα προσπάθεια ποιτικής ανάκαμψης, τη βασίζει πάνω στα χιλιοφθαρμένα υλικά του παρελθόντος. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Ο νέος και άφθαρτος λχ. Χρηστίδης, που είναι εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, ή ο Ανδρουλάκης, ή άλλα νέα στελέχη που προωθεί η Γεννηματά, πώς να ενσαρκώσουν την επόμενη σελίδα του ΠΑΣΟΚ, όταν τους παίρνει τη θέση στο κάδρο της επανεκκίνησης ο Λαλιώτης, ο Κακλαμάνης, ο Παπανδρέου; 

Στη χώρα που περισσότερο από κάθε άλλη χρειάζεται έναν «άγνωστο» να πάρει επάνω του την υπόθεση της ειρηνικής επανάστασης, όπως ο Τραμπ στις ΗΠΑ, η Μέι στη Βρετανία, ο Φιγιόν στη Γαλλία, σε αυτή τη δική μας χώρα, κινούμαστε σαν υπνωτισμένοι γύρω από τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια σύμβολα, τις ίδιες πρακτικές, που μας έφεραν μπροστά στον γκρεμό. 

Καλά το λέει ο Μουλόπουλος (για τον ΔΟΛ): «Κανείς δεν σώζεται με το ζόρι». Εάν αναζητούμε λύσεις στις ίδιες καταστάσεις που δημιούργησαν και γιγάντωσαν το πρόβλημα, τότε δεν φταίνε άλλοι λαοί για τα δικά μας αδιέξοδα. 

Διαμαντής Σεϊτανίδης

Politically