Αντισταθείτε στους «ψεκασμένους»!

Τον Δεκέμβριο του 2015, στη Νορβηγία, το κράτος αφαίρεσε την επιμέλεια για ένα διάστημα, και των πέντε παιδιών μιας οικογένειας ρουμάνων μεταναστών με την κατηγορία ότι τους έκαναν «κατήχηση». Το ζευγάρι είχε κατηγορηθεί για «ριζοσπαστισμό», ύστερα από καταγγελία της διεύθυνσης του σχολείου, επειδή μεγάλωνε τα παιδιά του με τις χριστιανικές πεποιθήσεις, που το κράτος θεώρησε ακραίες! Στην Γερμανία, απολύθηκε εκπαιδευτικός για ρητορική μίσους εναντίον των Εβραίων. Αλλά και στην Ισπανία, στην περιοχή της Σεβίλλης, γιατρός παύτηκε από τα καθήκοντά του σε δημόσιο νοσοκομείο επειδή συμμετείχε σε μυστικιστικές οργανώσεις.

Στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά και η ανοχή του κράτους και της Πρόνοιας είναι μεγάλη, απέναντι στις «ιδιαίτερες» συμπεριφορές συμπολιτών μας. Βέβαια, η κοινωνία δεν είναι ίδια με αυτή της Νορβηγίας. Και μόνο η διαδεδομένη αντίληψη ότι μας «ψεκάζουν», συνιστά μια πράξη ομολογίας! Και ταυτόχρονα, δημιουργεί ένα καλό άλλοθι για απεριόριστο «αυτοψεκασμό», χωρίς να αισθάνεται κανείς τύψεις για τις συμπεριφορές του. «Δεν φταίω εγώ που δεν είμαι καλά, αφού με ψεκάζουν!»…

Η νοθευμένη παράδοση, η κατηχητική Εκκλησία, το «θρυλούμενο» έθνος, η σοσιαλιστική ουτοπία και η μονοδιάστατη ερμηνεία του κόσμου δημιουργούν την πρώτη ύλη των μύθων γύρω από τους οποίους συσπειρώνονται οι συμπολίτες μας που ανακαλύπτουν τη μεγάλη «αλήθεια». Αυτήν που οι υπόλοιποι αδυνατούν, ως θύματα, να γνωρίσουν και πρέπει να την μάθουν οπωσδήποτε από τους «μυημένους».

Τους συναντάς παντού και με απίστευτες ιδιότητες. Θεούσες δασκάλες στα σχολεία, «αντιεξουσιαστές» καθηγητές στα πανεπιστήμια, «συνέλληνες» διευθυντές κλινικών σε νοσοκομεία, πολιτικοί, τακτικοί πελάτες σε ξεματιάστρες και μέντιουμ. Και ένα σωρό άλλοι καθημερινοί άνθρωποι που είναι έτοιμοι να σε κατακεραυνώσουν, όταν τους θίξεις τα «ιερά και όσια» της μεγάλης «αλήθειας» τους.

Όλα αυτά θα ήταν απλώς η γραφική παθογένεια μιας «ανατολίτικης» κοινωνίας αν δεν έπαιρναν τη μορφή εγκληματικών οργανώσεων. Αν δηλαδή είχαμε μόνο το κάψιμο βιβλίων του Ανδρουλάκη από παραθρησκευτικές οργανώσεις, θα τα θεωρούσαμε φυσικές εξάρσεις του περιθωρίου. Η επικινδυνότητα όμως έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή την τελευταία δεκαετία, όταν έχουμε πλέον τα πρώτα θύματα. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, οι νεκροί της Μαρφίν, η δολοφονία του Φύσσα, οι δύο νεκροί της Χρυσής Αυγής και λίγες μέρες πριν, η δολοφονία της ψυχιάτρου στη Λαμία από πρωτοπαλίκαρο του Αρτέμη Σώρρα! 

Προσέξτε όμως την εξοργιστική ανοχή της πολιτείας. Η Δικαιοσύνη -στην πραγματικότητα μόνο ο εισαγγελέας Ντογιάκος- έσπευσε να κηρύξει εγκληματική οργάνωση τη Χρυσή Αυγή, μετά την δολοφονία του Φύσσα και αφού πρώτα είχε νομιμοποιηθεί πλήρως στις συνειδήσεις των Ελλήνων, ως κόμμα. Ο Σώρρας επίσης, που θέλει να χαρίσει τα χρέη των Ελλήνων, οργανώνει πυρήνες σε όλη την Ελλάδα και δεν τον εμποδίζει κανείς.

Πέρα όμως από τις αριστερές και δεξιές οργανώσεις που επαγγέλλονται τη βία ή ακόμα και την κατάλυση του πολιτεύματος, η καθημερινότητα είναι ακόμα πιο ζοφερή. Θολωμένοι άνθρωποι μπορούν ανενόχλητοι να κάνουν κατήχηση, να στρατολογούν συναδέλφους σε υπηρεσίες ή να αγορεύουν στα κανάλια, υποστηρίζοντας ακραίες συμπεριφορές (ο Παπαδάκης δεν έβγαζε τον Σώρρα στις εκπομπές του;).

Kάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι η Δημοκρατία δεν είναι τόσο αυτοδύναμη ώστε να μην προστατεύεται από τους θεσμούς της. Και οι «ψεκασμένοι» δεν είναι απλώς, οι «χαριτωμένοι» που προκαλούν γέλιο. Αρχίζουν και γίνονται επικίνδυνοι πια σε εποχές κρίσης και μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων.

Το ξέρω πως μπορεί, σε πολλούς χώρους, να είναι και οι περισσότεροι αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έχουν το δικαίωμα να βρίσκονται υπεράνω του νόμου και του Συντάγματος. Η πολιτεία έχει χρέος να σταματάει γρήγορα αυτό που εξελίσσεται ως καρκίνωμα στο υπογάστριό της. Έχουμε όμως και οι υπόλοιποι ευθύνη, όταν απλώς γελάμε πίσω από την πλάτη τους, χωρίς αντιδράσεις.

Οι «ψεκασμένοι» δεν είναι μόνο αστείες καρικατούρες αυταρχισμού. Ενίοτε γίνονται και δολοφόνοι. Και το μόνο μέσο αντίστασης είναι η νομιμότητα. Όχι μόνο από το κράτος δικαίου αλλά και από μας τους ίδιους στην καθημερινότητα.

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon