Πού χάθηκαν όλοι εκείνοι οι «ευαίσθητοι» άνθρωποι;

Αναζητώ τους παλιούς Ρηγάδες συμφοιτητές μου από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Συμφωνούσαμε, διαφωνούσαμε, αλλά δεν αισθανόμασταν ότι ανήκουμε σε διαφορετικά ημισφαίρια. Τους συμφοιτητές μου που στριμωχνόμασταν στο πάνω διάζωμα του μεγάλου αμφιθεάτρου της Νομικής για να ακούσουμε τον Αριστόβουλο Μάνεση, τον Δημήτρη Τσάτσο, τον Γιώργο Παπαδημητρίου και τον Αντώνη Μανιτάκη -επιμελητή τότε στην έδρα του Συνταγματικού- για τη διάκριση των εξουσιών, τις ατομικές ελευθερίες, το κράτος δικαίου.

Τους συμφοιτητές μου που κάθε φθινόπωρο, επιστρέφοντας από τα Ιντερρέιλ, στήναμε κουβέντα στο γρασίδι μπροστά στη Θεολογική και συμφωνούσαμε πόσο μας γοήτευε η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης και πόσο το τείχος του Βερολίνου μας είχε φανεί γροθιά στο στομάχι. Τους συμφοιτητές μου που μας προκαλούσαν μιλώντας για το «δημαγωγό Αντρέα», τους «πρασινοφρουρούς», την κατάληψη του κράτους, τον Κατσιφάρα και τον Κουλούρη -και, μεταξύ μας, δίκιο είχαν!

Αναζητώ αγαπημένους συναδέλφους μου στη δημοσιογραφία που σιχαίνονταν τον αυριανισμό. Τους συναδέλφους μου που ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένοι με την ΕΡΤ γιατί η εξέλιξή της από κρατική σε δημόσια τηλεόραση ήταν απελπιστικά αργή, γιατί δεν είχε προδιαγραφές αξιοπιστίας ΒΒC, γιατί κάθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση άλλαζαν μέχρι και οι προϊστάμενοι στη δισκοθήκη και πάντα έρχονταν κάποιοι ουρανοκατέβατοι για να κάνουν αυτό που υποτίθεται ότι δεν μπορούσε να κάνει το προσωπικό που υπήρχε.

Τους συναδέλφους μου που στενοχωριόνταν κάθε φορά που έκλεινε μια εφημερίδα. Τους συναδέλφους μου που ανησυχούσαν για τη «διαπλοκή» εργολαβικών και μιντιακών συμφερόντων.

Που συμφωνούσαμε ότι κάθε πρόσληψη σε δημοσιογραφικό φορέα του δημοσίου έπρεπε να γίνεται με διαφάνεια και όχι με τηλεφώνημα από τα γραφεία του κόμματος.

Που ήταν απόλυτοι στην άποψη ότι η δημοσιογραφία πρέπει να σέβεται τα προσωπικά δεδομένα και κάθε μορφή φυσικής, ανθρώπινης μειονεξίας. Και, βεβαίως, ότι δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι η αναπαραγωγή της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Πού χάθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που τότε έβλεπα με σεβασμό; Τους συναντώ σήμερα και δεν τους αναγνωρίζω. Λες και με τη γεμάτη Σελήνη που έφερε την αριστερά στην εξουσία έγιναν λυκάνθρωποι, έτοιμοι να δαγκώσουν όποιον διαφωνεί με τις νέες ιδέες τους.

Που δηλώνουν «έχουμε την κυβέρνηση, αλλά ακόμη όχι την εξουσία».

Που δεν βρίσκουν τίποτε περίεργο στη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ.

Που κάνουν like στους τσαμπουκάδες του Πολάκη.

Που χασκογελάνε όταν η «Αυγή» δημοσιεύει σκίτσα που χλευάζουν την αναπηρία του Σόιμπλε.

Που πανηγυρίζουν επειδή το καθεστώς θέλει τέσσερα μόνο τηλεοπτικά κανάλια («δεν χρειαζόμαστε περισσότερα») και θα χάσουν τη δουλειά τους δύο χιλιάδες άνθρωποι («παράπλευρες απώλειες»).

Που δεν ντρέπονται να χαίρονται επειδή κλείνουν τα «Νέα», το «Βήμα» και το «Μέγκα».

Που θεωρούν θεμιτό τον εκβιασμό δικαστών, τη χειραγώγηση της δικαιοσύνης, τον πόλεμο κατά των ανεξάρτητων αρχών.

Που κάνουν πως δεν βλέπουν τη νέα διαπλοκή, ακριβώς με τις ίδιες γωνίες του τριγώνου που κάποτε κατήγγελλαν – πολιτική, δημόσια έργα, ΜΜΕ.

Που απολαμβάνουν την ΕΡΤ της Γιάμαλη και καταπίνουν τη μετατροπή του ΑΠΕ σε ITAR – TASS (πράγμα όχι απροσδόκητο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Κυρίτσης θεωρεί τιμητικό να συγκρίνεται η «Αυγή» με την «Πράβδα»).

Αλλά είναι πράγματι νέες οι ιδέες τους; Ή, μήπως, είναι οι παλιές που κρύβονταν κάτω από το λούστρο και χρειαζόταν μια ευκαιρία για να εκδηλωθούν; Και ποιο από τα δύο είναι χειρότερο; Ομολογώ, δεν ξέρω!

Μάκης Βοϊτσίδης

Μακεδονία