Η μιζέρια του «κι εμένα τι με νοιάζει»…

Αν και κατά το παρελθόν είχα την τύχη να ταξιδέψω αρκετές φορές σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης για επαγγελματικούς λόγους (δηλαδή για μάξιμουμ 2-3 μέρες), εν τούτοις δεν είχα την χαρά να «γυρίσω» σαν φοιτητής (αφού τότε ήμουν αναγκασμένος να κάνω τα επαγγελματικά ταξίδια). Πρόσφατα, μπόρεσα να κάνω οδικώς τη διαδρομή Γερμανία – Ελλάδα και τούμπαλιν, ξεκινώντας και καταλήγοντας σε αεροπορικά ταξίδια από Θεσσαλονίκη προς Βρυξέλλες (και τούμπαλιν).

Συγκεκριμένα, πριν τις γιορτές πέταξα από Θεσσαλονίκη για Σαρλερουά, από όπου με παρέλαβε παλιός φίλος και πήγαμε οδικά στο Άαχεν (σύνορα Βελγίου – Γερμανίας μια ταμπέλα όλη κι όλη κάπου στον αυτοκινητόδρομο). Μετά από λίγες μέρες ξεκινήσαμε οδικώς για να έρθουμε Ελλάδα. Γερμανία και Αυστρία ήταν σαν ένα, από άποψη δρόμων και χρημάτων. Όταν φτάσαμε στην Ουγγαρία, απλά περάσαμε από ένα εγκαταλελειμμένο φυλάκιο συνόρων και πριν το καταλάβουμε ήμασταν Βουδαπέστη. Η διανυκτέρευση έγινε σε ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει φτηνότατα online και όλες μας οι συναλλαγές με ευρώ ή κάρτα...

Τα ζόρια άρχισαν όταν πλησιάσαμε τα ουγγροσερβικά σύνορα. Έξι ώρες για να τα περάσουμε. Ναι, ναι, έξι ώρες. Προφανώς λόγω παραμονής Χριστουγέννων, αλλά έξι ώρες! Είχε ήδη νυχτώσει όταν φτάσαμε, αλλά ευτυχώς τα ευρώ μας περνούσαν παντού. Το ίδιο και στα Σκόπια (ναι, τη χώρα, σιγά μην τους πω αλλιώς). Τα ευρώ περνούσαν φυσικά και στα σύνορα με την Ελλάδα, σαν «καφές» στον βαριεστημένο Σλάβο γείτονα στο φυλάκιο.

Λίγες μέρες μετά τις γιορτές το ίδιο περίπου ταξίδι, με στάση στη Βιέννη αυτή τη φορά για ψώνια (καραδοκεί πάντα η παντόφλα αν δεν τους πάρεις το κατιτίς τους) και βάφλες, με ευρώ πάντα, και επιστροφή από Σαρλερουά και πάλι. Οι πτήσεις με μια απλή ταυτότητα, οι Σέρβοι ευγενέστατοι, οι Σκοπιανοί να κάνουν κρα για φιλοδώρημα και το ευρώ μας πασπαρτού.

Γιατί σας πρήζω με τον παραπάνω… ταξιδιωτικό οδηγό; Οι τηλεπικοινωνίες είναι η αφορμή. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου, μπορούσα με ένα μικρό αντίτιμο την ημέρα να χρησιμοποιώ τα λεπτά και δεδομένα του προγράμματός μου στο κινητό. Στην Ε.Ε. βέβαια, γιατί σε Σερβία και Σκόπια το κόστος ήταν απαγορευτικό. Ακόμα και με αυτήν την ευκολία, συνολικά είχα ένα επιπρόσθετο κόστος περίπου 50 ευρώ. Το οποίο όμως δε θα έχω  από τον Ιούνιο του 2017, εάν ξανακάνω παρόμοιο ταξίδι, αφού πλέον η Ε.Ε. επέβαλε την κατάργηση των τελών περιαγωγής! Τεράστιο άνοιγμα της αγοράς και απίστευτη διευκόλυνση για τα πλέον παραγωγικά μέλη της οικονομίας μας, όσους δηλαδή έχουν έντονη εξωστρεφή δραστηριότητα σε επαγγελματικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Αλλά και για τους νέους και τον τουρισμό, αφού μειώνονται δραματικά τα κόστη (σκεφτείτε πως το κόστος επικοινωνιών μου ήταν το αντίστοιχο μιας επιπλέον διανυκτέρευσης).

Κι όμως, σε τοίχο γνωστού δημοσιογράφου στο facebook έπεσε και πάλι από σχολιαστές η κατάρα της μιζέριας που μας κατατρώει:

«Τι να τα κάνω τα ψίχουλα.»

«Πόσοι σάματις ταξιδεύουν πλέον;»

«Εδώ δεν έχουμε να φάμε.» (ΣΣ: Αλλά έχουμε λεφτά για σύνδεση στο διαδίκτυο.)

Η λογική του κι-εμένα-τι-με-νοιάζει. Η πεμπτουσία του εγωισμού, η λατρεία του μικρόκοσμού μας. Αφού δεν βλέπω ωφέλεια 2 εκατοστά μπροστά από τη μύτη μου, τότε δεπασταδιαλαποκειμεσα και τι με κόφτει. Ασχέτως αν μπορεί να έχεις εντέλει πολλαπλάσια οφέλη στο μέλλον. Να μείνει περισσότερες μέρες ένας τουρίστας εδώ. Άρα να πάρεις περισσότερα λεφτά στο rooms-to-let σου. Ή να έρθει να φάει στο εστιατόριό σου. Ή να ψωνίσει από το μαγαζί σου. Ή να κάνει τα υπόλοιπα και να αφήσει «συνάλλαγμα» (ευρώ βέβαια, αλλά λεφτά που προστίθενται στο ισοζύγιο), από τη φορολόγηση του οποίου θα πληρωθεί ο μισθός σου στην υπΕρεσία ή η σύνταξή σου ή η σύνταξη του πατέρα σου που σε συντηρεί. Και, φυσικά, ίσως να μπορέσει να βγει έξω περισσότερες φορές το παιδί σου, μπας και, σε αντίθεση με εσένα, ξεστραβωθεί. Να μείνει λίγες μέρες παραπάνω έξω και να μπορέσει να κλείσει μια συμφωνία για την start-up του. Ή να κάνει 2-3 συνεντεύξεις παραπάνω για μια δουλειά ή ένα διδακτορικό.

Όχι…. Εφόσον εγώ δεν μπορώ να πάω για ψώνια στο Μιλάνο και για καφέ ω λαι στο Παρίσι, ΔΕ-ΜΕ-ΝΟΙΑ-ΖΕΙ. Εάν φυσικά κι εμείς αρχίσουμε να λέμε ότι δε μας νοιάζει που ψωμολυσσάς, δε μας νοιάζει που το παιδί σου δεν κάνει όνειρα, δε μας νοιάζει που οι γονείς σου χάνουν την αξιοπρέπειά τους μήνα το μήνα , δε μας νοιάζει που η γυναίκα σου ή ο άντρας σου θα κλείσουν το μαγαζάκι τους για δε βγαίνει, θα είμαστε κακοί.

Αλλά, ούτως ή άλλως, δε θα λέγαμε κάτι τέτοιο. Γιατί μας νοιάζουν όλα. Το μέλλον των παιδιών μας, η αξιοπρέπεια των γονιών μας, η προοπτική της χώρας μας. Και κάθε μέρα αγωνιζόμαστε για να βγούμε από το σπιράλ θανάτου της καθημερινής μιζέριας που μας έβαλε η κρίση.

Γιατί εμάς… μας νοιάζει.

TopGunZ