Αλέξης: Ο σαμποτέρ της Δημοκρατίας…

Νωρίς σήμερα το πρωί, καβάλα στη μηχανή μου, ντυμένος σαν αστακός λόγω της παγωνιάς, βρέθηκα για επαγγελματικό λόγο κάπου στην Άνω Κυψέλη, σε έναν λόφο που στρατηγικά δεσπόζει στην περιοχή, ενώ από κάτω η πολύβουη Αθήνα απλωνόταν νωχελικά στα πόδια του. Δεξιά, μια κλούβα των ΜΑΤ μού έκλεινε τον δρόμο. Αποφάσισα να πάω ευθεία και να κάνω τον κύκλο ώστε κάποια στιγμή να φθάσω στην επαγγελματική μου συνάντηση…

Κι άλλη κλούβα μπροστά μου! ”Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ, στις αετοφωλιές απέναντι από τα Τουρκοβούνια;” σκέφτηκα. Έβγαλα το κράνος μου και πλησίασα τα νέα παιδιά των ΜΑΤ, που μέσα στο αγιάζι, κουκουλωμένα με τα μαύρα τους σκουφιά, με κοίταζαν διερευνητικά καθώς πλησίαζα για να ρωτήσω τι συμβαίνει… και τότε κατάλαβα! Βρισκόμουν μια αναπνοή από το κάστρο του άρχοντα αυτής της χώρας! Βρισκόμουν λίγο πριν από την κατοικία του Αλέξη του Τσίπρα, σε μια κατά τ’ άλλα λαϊκή γειτονιά, αλλά με τη δυνατότητα της απόλυτης φύλαξης και του εύκολου ελέγχου…

Ένας κάτοικος της περιοχής, ακούγοντας τη στιχομυθία μου με τους αστυνομικούς, με πλησίασε καθώς ανέβαινα πάλι στη μηχανή… "Δεν είναι δα και τόσο ταπεινό το σπιτάκι του πρωθυπουργού μας…" μου είπε. "Μην ακούτε τις μπούρδες… Είναι  115 πάνω και 115 κάτω, δηλαδή 230 τ.μ. στο σύνολό του… Το αγόρασε κοψοχρονιά στο όνομα της αδελφής του από έναν χρυσοχόο που αυτοκτόνησε, μέσω των κορακιών των πλειστηριασμών… Το αγόρασε για ένα κομμάτι ψωμί από την οικογένεια του χρεοκοπημένου επιχειρηματία. Βρήκαν τη συγκεκριμένη οικογένεια σε ανάγκη και της το άρπαξαν για ψίχουλα…".

Δεν ήθελα να συνεχίσω τη συζήτηση, μιας και δεν γνώριζα την υπόθεση, αλλά και για να πω την αλήθεια, είτε έμενε σε ενοίκιο όπως ισχυρίζεται, είτε το πήρε από την οικογένεια του επιχειρηματία αντί πινακίου φακής, καρφί δεν μου καιγόταν. Τον άνθρωπο αυτόν, ούτως ή άλλως, ποτέ δεν τον συμπάθησα, διότι στη ζωή μου είχα μάθει να οσμίζομαι τους "παραμυθάδες” και τους "αριβίστες”, όποιον μανδύα και αν πρόβαραν, ακόμα και αν άνθρωποι, όπως αυτός ο συγκεκριμένος -ο πρωθυπουργός της χώρας-, έχουν την ευφυΐα να αντιλαμβάνονται την ποιοτική διάσταση των ποσοτικών δεδομένων, χτίζοντας όμως πολιτικούς κλαυσίγελους και κοινωνικά εκτρώματα, προχωρώντας στον δρόμο που οι ίδιοι σχεδίασαν, αφήνοντας πίσω τους την οσμή μιας πρωτόγνωρης για τον τόπο δυστυχίας, που μάλλον δεν τους στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά τους προς την απόλυτη βενεζουελοποίηση της χώρας. Το πέρασμα του πρωθυπουργού από τις σταλινικές ομάδες διαφώτισης του έχει προσφέρει ένα χρήσιμο εργαλείο… αυτό του συνωμοτισμού.

Ηγείται ενός συνονθυλεύματος αριστερίστικων πολιτικών ομάδων, ορισμένες από τις οποίες είναι τόσο σταλινικές και αναρχοαυτόνομες, που έχουν παρασημοφορηθεί από το Κεντρικό Συμβούλιο της Πλατείας των Εξαρχείων για τις δολιοφθορές στη Δημοκρατία, μέσα από την καλλιέργεια της αγανάκτησης, των εμπρησμών των μέσων μαζικής μεταφοράς, των καταστροφών σε δημόσια κτίρια και σε περιουσίες απλών καθημερινών ανθρώπων, αλλά και για το πλιάτσικο που επιδίδονται, για την αυτοχρηματοδότηση της διατεταγμένης αποστολής τους. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως η πολύπαθη Αθήνα διανύει ίσως την πιο ήρεμή της περίοδο, μετά την υφαρπαγή της εξουσίας από το αρνητικής πολιτικής αισθητικής συνονθύλευμα που βρίσκεται στην εξουσία, σαν η αύξηση της φτώχειας να ήταν αυτό που αποζητούσαν οι "παλλόμενες πλατείες” για να σταματήσουν να εκρήγνυνται στον παλμό μιας εξυπηρετικής, για την προσχεδιασμένη αγανάκτηση, κραυγής. Ήταν όλα αποτέλεσμα μιας κουλτούρας δολιοφθοράς απέναντι στη συντεταγμένη αστική Δημοκρατία. Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια τεχνογνωσία ανατροπής, βγαλμένη μέσα από τα σταλινικά εγχειρίδια της ποδηγέτησης, της εξαπάτησης και του ελέγχου των μαζών και του όχλου, που λίγο έλειψε να μπουκάρει στη Βουλή το 2014, μιας μεθόδου που έγινε γι’ αυτόν τον άνθρωπο και τους συντρόφους του τρόπος σκέψης και μοχλός επικράτησης. Γιατί το σχέδιό του απλά ήταν να μπει ο ίδιος στο κάδρο, που ο ίδιος θα πούλαγε στους αφελείς ως δήθεν σχέδιο… να γίνει δηλαδή ο ίδιος… σχέδιο, που υλοποιούνταν και μετεξελισσόταν σε μέθοδο και τεχνική υπονόμευσης κάθε οικονομικής μεταρρύθμισης, σαμποτάροντας συνειδητά και συστηματικά κάθε προσπάθεια εφαρμογής οποιουδήποτε σχεδίου σταθεροποίησης, που θα οδηγούσε την οικονομία και τη ζωή των πολιτών στην επανάκτηση μιας υποτυπώδους έστω ομαλότητας… 

Ο Αλέξης ο Τσίπρας διακρίνεται από μια σκληρή κομμουνιστική συγκρότηση και μια επίκτητη αντιπαλότητα απέναντι σε όλ’ αυτά που είναι γνωστά σε όλους ως "Δύση” και "Δυτικός Τρόπος”, αλλά και γενικά στην Ενωμένη Ευρώπη, που όμως δεν προσφέρουν λόγο ύπαρξης σε ανθρώπους όπως ο ίδιος και οι όμοιοί του. Γνωρίζει πως, σε εποχές ευημερίας και ασφάλειας, η κοινωνία η ίδια θα τον ξέβραζε στα αζήτητα, ως γραφικό, ενοχλητικό, αλλά και επικίνδυνο για τη Δημοκρατία. Απεχθάνεται μετά βδελυγμίας τη φυσιογνωμία οποιασδήποτε αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου, κι ενώ δεν έχει τολμήσει ποτέ να το δηλώσει δημόσια, φροντίζει να το τονίζει όποτε του δίνεται η ευκαιρία με τις πράξεις του.

Ο στρουθοκαμηλισμός αυτού του έστω προσωρινού πρωθυπουργού είναι παροιμιώδης και σίγουρα θα αποτελέσει στο μέλλον αντικείμενο έρευνας ειδικών στις εμμονές επιστημόνων. Ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία αυτής της χώρας, έναν σχεδόν αιώνα μετά από το τέλος του Εμφυλίου, δείχνει με κάθε δυνατό τρόπο τον θαυμασμό του στον αιμοσταγή κομμουνιστή ηγέτη του Εμφυλίου, που αιματοκύλησε τη χώρα κατασφάζοντας ολόκληρους πληθυσμούς χωρικών, σαν να θέλει να είναι κληρονόμος της παρακαταθήκης και του τρόπου σκέψης ενός ανθρώπου που επεχείρησε να επιβάλει ένα σύστημα ανελέητα σκληρού κομμουνισμού στη χώρα, αλλά απέτυχε και βρέθηκε να ζει μισότρελος στη Σιβηρία, όπου και κατέληξε, και έμεινε στο σεντούκι της λήθης, μέχρι που μπήκε στο μυαλό του πρωθυπουργού, εγκαταστάθηκε και έχει σκοπό να μείνει για να τελειώσει την παρτίδα.

Ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει σε εκείνους, που νοητικά συνεχίζουν τον Εμφύλιο αρνούμενοι να θάψουν τα καριοφίλια και τα κονσερβοκούτια. Οι ιδεολογίες αυτές, ακριβώς όπως και οι επικίνδυνες αιρέσεις, μετεξελίσσονται μέσα στον χρόνο και μεταδίδονται όπως τα παράσιτα που αναζητούν νέα θύματα να κατοικήσουν, με σκοπό τον πολλαπλασιασμό τους. Βέβαια, κάπου εδώ, τα άκρα συναντήθηκαν και έγινε επιτακτική η ανάγκη αναζήτησης ειδικών στην γκεμπελική προπαγάνδα και οι οποίοι εύκολα βρέθηκαν, δημιουργώντας έτσι τον σταλινικό πυρήνα της σκληρότερης γκεμπελικής γραμμής κρούσης. 

Η μέθοδος όμως του Αλέξη του Τσίπρα και των... Αποστόλων του, που έχουν ως πρότυπα τον Τσάβες, τον Κάστρο και τον Μαδούρο, απαιτεί σκληρή πειθαρχία και από τους ιθαγενείς και από τα ΜΜΕ, που όμως είχε απέναντί του! Έστρεψε, λοιπόν, πρωταρχικά τα πυρά του προς την κατεύθυνση των ενοχλητικών τηλεοπτικών καναλιών και, για να πούμε την αλήθεια, σχεδόν τα κατάφερε. Αποδυνάμωσε ένα megaλο κανάλι, αποδιοργάνωσε τα υπόλοιπα, έστω και προσωρινά και για ένα μικρό διάστημα αλώνιζε στο… "παπικό” τοπίο… αλλά σύντομα έφαγε τα μούτρα του με την απόφαση του ΣτΕ. Αμέσως μετά στράφηκε κατά του έντυπου Τύπου… Προσεταιρίστηκε την εφημερίδα γνωστού εργολάβου δημοσίων έργων, που πουλάει και τη μάνα του για μερικά έργα… σε εποχές ξηρασίας, και επιτέθηκε στον ΔΟΛ, τον οποίο κατάφερε να πλήξει, αλλά την ξαναπάτησε…! "Βήμα" και "Νέα" συνεχίζουν να κυκλοφορούν, στέλνοντάς του χαιρετίσματα, μέσω ρεπορτάζ και αρθρογραφίας…

Ο Αλέξης αφιερώνει ώρες συζητήσεων με τους σοφούς υπερήλικες του κόμματος και τα "πουλέν” του, σχετικά με τις θέσεις σήμερα των πολεμίων της Ευρώπης και αν θα μπορέσει ακόμα να τους αφήσει να νομίζουν ότι αποκαθιστούν τη Δημοκρατία σ’ αυτήν τη χώρα. Πώς οι ψηφοφόροι και με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε υποχείρια ψευδών ειδήσεων, επιτηδευμένων πολιτικών αναλύσεων και της συναισθηματικής λοβοτομής στην οποία υπεβλήθησαν;

Ο βιρτουόζος του τυχοδιωκτισμού Αλέξης Τσίπρας δεν επιθυμεί πολλά, είναι σχετικά λιτοδίαιτος πολιτικά. Στο κάτω κάτω, στο χάος και στην παρανομία μέσα γεννήθηκε πολιτικά και από το χάος και την παραβατικότητα των καταλήψεων και του μίσους για τη συντεταγμένη πολιτεία γαλουχήθηκε. Δεν θα τον ενοχλούσε διόλου να επιστρέψει στο χάος, με τη μόνη διαφορά πως το χάος αυτό που στοχεύει για να παραμείνει στο κάδρο, θα το έχει δημιουργήσει ο ίδιος προς χάριν της δικής του πολιτικής επιβίωσης. Το μόνο που έχει ως στόχο ο επικίνδυνος αυτός πολιτικός τυχοδιώκτης είναι να αυξήσει τα ποσοστά των πολεμίων της αστικής Δημοκρατίας εντός των τειχών και να συμβάλει στην περαιτέρω αύξηση των ευρωσκεπτικιστών στην Ευρώπη. Να εξασφαλίζει, δηλαδή, πως η κρίσιμη αυτή μάζα, όσο κι αν δεν τον αποδέχεται πλέον, όσο κι αν πλέον τον θεωρεί "παιδί του συστήματος”, δεν έχει ακόμα φτάσει στο κόμβο της οριστικής απόρριψης των δικών του ψεύτικων διλημμάτων.

Συνεχίζεται…

Θοδωρής Γιάνναρος

Capital.gr