Στην καρέκλα του οδοντογιατρού…

Τους τρεις τελευταίους μήνες υπολογίστηκε ότι πάνω από 30.000 μπλοκάκια κατατέθηκαν στην Εφορία. Σχεδόν όλα ανήκαν σε εργαζομένους που τα χρησιμοποιούσαν σπάνια ή καθόλου και οι οποίοι θέλησαν να αποφύγουν τις ασφαλιστικές επιβαρύνσεις που ισχύουν από φέτος.

Αυτά τα 30.000 άτομα είτε θα σταματήσουν να δουλεύουν αν οι εταιρείες που τους έδιναν την περιστασιακή δουλειά ήταν μεγάλες, είτε θα συνεχίσουν να δουλεύουν αν μπορούν να πληρώνονται με μαύρα ή θα πάψουν να ψάχνουν για δουλειά αποφασίζοντας ότι κανείς δεν πρόκειται να τα προσλάβει με ασφάλιση. Μια πρόχειρη απόφαση θα στοιχίσει στο Δημόσιο πάνω από 100 εκατ. ευρώ από φόρους που δεν πρόκειται να εισπραχτούν λόγω της μη κατανόησης της κυβέρνησης για τους νόμους της πραγματικής αγοράς…

Οταν 4,7 εκατομμύρια Ελληνες, δηλαδή ο ένας στους δύο, χρωστάνε φόρους η ευθύνη μπορεί να είναι του πολίτη που αρνείται να πληρώσει αλλά είναι και της κυβέρνησης που επιβάλλει φόρους που είναι αδύνατον να πληρωθούν. Την αδυναμία των πολιτών να πληρώσουν φόρους η κυβέρνηση προσπαθεί να την καλύψει βάζοντας ακόμα περισσότερους φόρους, με την ελπίδα ότι κάποιοι θα έχουν να τους πληρώσουν, ενώ οι υπόλοιποι προστίθενται στον κύκλο των καταραμένων. Αυτό που δεν καταλαβαίνει η κυβέρνηση είναι ότι ο πολίτης που δεν μπορεί να πληρώσει τον νέο φόρο σταματάει να πληρώνει και τον παλιό που με τις προηγούμενες συνθήκες θα πλήρωνε. Το μόνο που κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ήταν να μετατρέψει το κίνημα «Δεν πληρώνω» σε κίνημα «Δεν μπορώ να πληρώσω». Η λύση λοιπόν μπορεί να είναι μόνο μία: Συρρίκνωση του κράτους στα απολύτως απαραίτητα.
Κάθε γραφείο πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, κάθε περιττό υπουργείο, όπως το Μακεδονίας-Θράκης, κάθε σύμβουλος, κάθε μετακλητός, κάθε σύμβουλος μετακλητού πρέπει να πάψει να υπάρχει όταν η Ν.Δ. αναλάβει την κυβέρνηση. Κάθε απόσπαση πρέπει να επανεξεταστεί αν εξυπηρετεί πραγματικές ανάγκες. Αν δεν εξυπηρετεί, αλλά ο αποσπασμένος είναι μόνιμος, το κράτος θα πρέπει να του βρει κάτι ουσιαστικό να κάνει. Από τις ανύπαρκτες θέσεις του Δημοσίου που διαιωνίζονται καλύτερο είναι να δοθούν επιδόματα ανεργίας και οι θέσεις αυτές να καταργηθούν.
Για κάποιο διάστημα, δύο χρόνια ας πούμε, το κράτος θα πρέπει να λειτουργεί με τα απολύτως απαραίτητα. Καθετί που χρησιμοποιείται ή αγοράζεται θα πρέπει να εξετάζεται από μηδενική βάση αν εξυπηρετεί πραγματική ανάγκη. Κάθε έξοδο, κάθε ευρώ που δίνεται θα πρέπει να μπορεί να ελεγχθεί σε πραγματικό χρόνο και σε απλά ελληνικά μέσω μιας ιστοσελίδας.

Ο κάφρος που θα καίει το τρόλεϊ ή θα καταστρέφει το μηχάνημα της ακύρωσης του εισιτηρίου στο μετρό θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως σαμποτέρ μιας εθνικής προσπάθειας και να πληρώνει στο διπλό αυτό που κατέστρεψε ή να παρέχει πραγματική κοινωνική εργασία. Συντάξεις για δύο χρόνια να δίνονται μόνο για ιατρικούς λόγους.
Λένε ότι ο πονόδοντος είναι πολύ χειρότερος από κάθε πόνο που θα προκαλέσει ο οδοντίατρος. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε στην εξουσία υποσχόμενος ότι θα θεραπεύσει τον πονόδοντο με μαντζούνια. Το μόνο που κατάφερε όμως ήταν να επιμηκύνει το μαρτύριο. Είναι καιρός οι πολίτες να αποφασίσουν ότι είτε θέλουν, είτε όχι, πρέπει να κάτσουμε στην πολυθρόνα του οδοντογιατρού.
Η δραχμή
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας μετά το δημοψήφισμα να άκουσε πέντε λόγια σοβαρά και να φοβήθηκε, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιδέα της δραχμής. Παρότι η ιδέα του εθνικού νομίσματος είναι ελκυστική, ο Αλέξης Τσίπρας τη φοβάται. Ο λόγος είναι ότι η σημερινή ζωή είναι πολύπλοκη και προσαρμοσμένη στη δυνατότητα να βρίσκεις φθηνά εισαγόμενα είδη. Παράδειγμα οι μοτοσικλέτες. Πριν από 30 χρόνια αν έσπαγε κάτι στη μηχανή και ήθελες ανταλλακτικό, έπρεπε να περιμένεις ένα-δυο μήνες την αντιπροσωπία να το εισαγάγει, αφού δεν υπήρχε στοκ, ή να βρεις έναν μάστορα που να ξέρει να κάνει πατέντες. Δηλαδή να μετατρέπει το ανταλλακτικό ενός άλλου μοντέλου ή μιας άλλης μάρκας ώστε να κάνει στη δική σου μηχανή.

Οι ελεύθερες εισαγωγές εξαφάνισαν τον μάστορα που ήξερε από πατέντες, όπως οι φθηνές γυναικείες κάλτσες είχαν καταργήσει τη μανταρίστρα και τα φθηνά κατσαρόλια τον γανωτή. Επειδή αυτά δεν ήταν επαγγέλματα σχολών αλλά τέχνες που τις μάθαινε ο νέος από τον παλιό, η σειρά έχει διακοπεί. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που θα χαλάει και θα θέλει εισαγόμενο ανταλλακτικό, με μια αδύναμη δραχμή θα μένει χαλασμένο. Και επειδή τα τελευταία 30 χρόνια στη ζωή μας προστέθηκαν άπειρα αντικείμενα που είναι εισαγόμενα, η εμπειρία της δραχμής θα ήταν ιδιαίτερα τραυματική. 

Αντώνης Πανούτσος

Πρώτο Θέμα