Φόβος για το σήμερα και το αύριο…

 Π​​ριν από επτά χρόνια η χώρα θύμιζε κάτι τύπους που βγαίνουν από ολονύχτια χαρτοπαιξία κατά τα ξημερώματα. Η γραβάτα τους είναι λυμένη, η όλη εμφάνιση τσαλακωμένη, το κεφάλι σκυφτό και το βλέμμα τους σαρώνει το πεζοδρόμιο. Ολη νύχτα έπαιζαν, κάπνιζαν και έπιναν. Τα έχασαν όλα και το μόνο που σκέφτονται είναι πού θα βρουν χρήματα για να ρεφάρουν. Δανείζονται, βάζουν ενέχυρο το χρυσό τους ρολόι και τους τίτλους εκείνης της γκαρσονιέρας που αγόρασαν κάποτε και τώρα έμεινε ξενοίκιαστη.

Πριν επτά χρόνια, όταν ο τότε πρωθυπουργός ανακοίνωσε την πτώχευση που την είπαμε κρίση για να την εξορκίσουμε, όπως λέμε επάρατος νόσος, η χώρα πίστευε πως αν της δώσουν τα χρήματα που έλειπαν απ’ τα ταμεία της σε ένα, άντε δύο χρόνια το πολύ, όλα θα γίνουν όπως ήσαν πριν. Οπως στα «années folles» πίστευαν πως δεν πρόκειται να ξαναγίνει πόλεμος…

Τα χρόνια περνούσαν, η χώρα αγανακτούσε, πάθαινε κατάθλιψη, θύμωνε, καταριόταν την Ευρώπη, ψήφιζε άλλους στις εκλογές, όμως η άτιμη η κρίση όχι μόνον δεν έλεγε να φύγει αλλά απλωνόταν με την άνεσή της. Ηρθαν και τα παιδιά με το ηθικό πλεονέκτημα που υποσχέθηκαν ελπίδα γιατί θα τα άλλαζαν όλα, και την Ελλάδα, και την Ευρώπη, και τον κόσμο. Επτά χρόνια μετά η πτώχευση έχει γίνει καθεστώς και η ελπίδα συρρικνώθηκε σε μάχες οπισθοφυλακής για το ύψος του αφορολόγητου και τη μείωση των συντάξεων. Και το πιο δημοκρατικά μοιρασμένο αγαθό είναι ο φόβος. Ο φόβος για το σήμερα και για το αύριο.

Φοβάσαι μην χρειαστεί να νοσηλευτείς. Αν δεν έχεις δουλειά, φοβάσαι ότι δεν πρόκειται να ξαναβρείς. Αν έχεις δουλειά, φοβάσαι μην την χάσεις. Κι αν πάλι δεν τη χάσεις, φοβάσαι μήπως χρειαστεί να δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι.

Φοβάσαι για όσα χρήματα σου έχουν απομείνει στην τράπεζα.

Φοβάσαι την κατάσχεση.

Φοβάσαι το ευρώ επειδή ξέρεις ότι για να το κρατήσεις θα απαιτηθούν κι άλλα ευρώ που δεν τα έχεις.

Φοβάσαι τη δραχμή επειδή έχεις προεξοφλήσει την ανύπαρκτη αξία της.

Φοβάσαι την Ευρώπη αλλά φοβάσαι και το μέλλον που σε περιμένει αν βγεις απ’ την Ευρώπη.

Φοβάσαι τον Σόιμπλε, όπως φοβάσαι και τους δικούς σου που διαπραγματεύονται μαζί του.

Φοβάσαι το ΔΝΤ.

Φοβάσαι τις αερομαχίες στο Αιγαίο γιατί δεν έχεις εμπιστοσύνη στον Ερντογάν. Φοβάσαι τους μετανάστες που περιφέρονται στους δρόμους της πόλης σου χωρίς ταυτότητα, χωρίς δουλειά, χωρίς προορισμό.

Φοβάσαι την αδράνεια της αστυνομίας, όπως φοβάσαι την εγκληματικότητα. Φοβάσαι την εξαθλίωση και την ανικανότητα που σε κυβερνάει.

Τον κατάλογο νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να τον εμπλουτίσει.

Δυστυχώς τα καταφέραμε. Το αίσθημα που κυβερνάει τον συλλογικό μας εαυτό, το περίφημο «εμείς» μας, είναι ο φόβος. Και δεν χρειάζεται να πω το κοινότοπο ότι ο φόβος παραλύει. Σαν εκείνους τους γέροντες που, όπως λέει ο Ηρόδοτος, «υπ’ ασθενίης βίου» κλείστηκαν στην Ακρόπολη περιμένοντας τον Ξέρξη.

Τις βούλεται αγορεύειν; Ποιος θα μας πει ότι ο χρησμός με τα ξύλινα τείχη εννοούσε τον στόλο;

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή