Πραγματικό ναυάγιο πολιτικής…

Τι σημαίνει ναυάγιο πολιτικής στην Ελλάδα του 2017; Οι αριστεροί θα αναφερθείτε με κάποια συστολή πλέον στην πασοκονεοδημοκρατία. Οι υπόλοιποι θα αναφερθείτε μετά μανίας στον ΣΥΡΙΖΑ.

Εγώ, θεωρώντας τον εαυτό μου λογικό, άρα όχι συριζαίο, όχι χρυσαυγίτη, όχι αντιευρωπαϊστή, και επιπλέον ως κάτοικος ενός πανέμορφου πλην πολύπαθου μικρομεγάλου νησιού της Δωδεκανήσου θα σας πω ευθαρσώς: Στον όρο πολιτικό ναυάγιο, πολιτική ανικανότητα, πολιτική ανεπάρκεια, το λεξικό πρέπει να έχει τη φωτογραφία του πλέον γελοίου πολιτικάντη των ΜΚΟ...

Ναυάγιο = Γιάννης Μουζάλας…

Τι ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η προσφυγική κρίση; Ήταν αντίβαρο στη λιτότητα. Μοχλός για να θέσει σε κίνηση την «πολιτική» διαπραγμάτευση του μνημονίου.

Ηταν ασύμμετρη απειλή κατά των δανειστών – που κινδύνευαν να τους πλημμυρίσουμε με τζιχαντιστές. Ευκαιρία να επαναβεβαιώσει η χώρα τη γεωπολιτική μοναδικότητά της.

Ηταν στίβος ανθρωπισμού. Πεδίο για να δικαιωθούν οι άσημοι ακτιβιστές και πάρκο ανθρώπινης δυστυχίας για να φωτογραφηθούν οι διάσημοι.

Ηταν ακόμη και μέσο τουριστικής προβολής του φιλόξενου και φιλεύσπλαχνου εθνικού χαρακτήρα.

Ηταν όλα αυτά, εκτός από επιχειρησιακό πρόβλημα. Αυτή την αφ’ υψηλού αντιμετώπιση του προσφυγικού αντανακλούσε εξαρχής και ο τρόπος που πολιτευόταν ο αρμόδιος υπουργός.

Ακτιβιστής ο ίδιος, προτού τον στρατολογήσει ως ειδήμονα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Μουζάλας διάλεγε εξαρχής την οπτική γωνία του παρατηρητή, που ακτινογραφεί, αντί να λύνει το πρόβλημα.

Έφταιγαν η έλλειψη πόρων, η έλλειψη προσωπικού, η απροθυμία της Ευρώπης... Έφταιγαν η τοπική αυτοδιοίκηση, οι «αλληλέγγυοι», οι ΜΚΟ... Στη θέση του υπουργού, η κυβέρνηση είχε έναν πολύ καταρτισμένο σχολιαστή που βραχυκυκλωνόταν πολιτικά και από την εισπήδηση του υπουργού Άμυνας στο χαρτοφυλάκιό του.

Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που καταγράφει η έρευνα του Guardian: η πιο ακριβή ανθρωπιστική κρίση, με το 70% των 800 εκατομμυρίων δολαρίων που δαπανήθηκαν για την αντιμετώπισή της να έχουν σκορπιστεί άγνωστο πού.

Πρόκειται για μια εθνική αποτυχία, που όμως έχει την εξής ιδιομορφία: δεν γίνεται αισθητή στο εσωτερικό. Ο αντίκτυπός της περιορίζεται στη Λέσβο, τη Λέρο, την Κω, τη Χίο και τη Σάμο (και λιγότερο σε μερικά νησιά ακόμη) όπως επίσης και στους 5-10 καταυλισμούς/αποθήκες ανά την επικράτεια όπου έχουν απωθηθεί οι 60.000 ναυαγισμένοι στην Ελλάδα μετανάστες και, αντανακλαστικά, στις περιβάλλουσες τοπικές κοινωνίες.

Η απόσταση που μπορεί να διατηρεί ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής από το πρόβλημα είναι ανάλογη της απόστασης που έχει η κοινή γνώμη από αυτό. Ο,τι δεν έχει πολιτικό κόστος, δεν υπάρχει.

Χρησιμοποιώντας τούτα τα λόγια δεν θέλω να εξωραΐσω τίποτε... Η χώρα μας επέτρεψε σε ανθρώπους να βρεθούν στα χέρια δουλεμπόρων, παιδιά να κοιμηθούν στις λάσπες, ενδεείς συνανθρώπους που βρίσκονταν σε κατάσταση αίτησης ασύλου να διάγουν μέσα στα σκατά, τους βιασμούς και την εκμετάλλευση κυκλωμάτων, σύμφωνα με το ρεπορτάζ. Το ρεπορτάζ μας λέει επίσης πως έφηβοι εκπορνεύονται για ποσά που δεν ξεπερνούν το κέρμα.

Αυτό δεν είναι μία απλή εθνική αποτυχία, όπως για παράδειγμα είναι η μη αξιοποίηση του Ελληνικού, η χαμηλή τιμή πώλησης του ΟΣΕ, το χαμηλό επίπεδο κοινωνικής και λοιπής μόρφωσης των ξεναγών στην Ακρόπολη ή η καταπάτηση της υπέροχης δημόσιας έκτασης στην Ηλεία.

Η περιφρόνηση των ανθρώπινων αξιών που βρίσκονται πάνω και από το ίδιο το κράτος, είναι το κυλώνειο άγος της εποχής μας.

Ιωάννης Τοπαλίδης

Δάνεισε τα Μετάξια στον Άνεμο