Λύκος στα πρόβατα!

Την περασμένη Τρίτη το βράδυ κυκλοφόρησε ξαφνικά η φήμη ότι… «έκλεισε η συμφωνία με του θεσμούς»! Πλην, «άνθραξ ο θησαυρός»! Μοναδικό «στοιχείο» που στήριζε αυτή τη φήμη, το γεγονός ότι ΔΕΝ έφευγαν οι εκπρόσωποι των θεσμών εκείνη τη μέρα. Θα έμεναν μερικά 24ωρα ακόμα… Αλλά μέχρις εκεί.

Πέρα από ελάχιστους ειδησεογραφικούς ιστότοπους – που κι αυτοί το μάζεψαν την άλλη μέρα το πρωϊ - αυτή τη φορά οι «διαρροές» του Μαξίμου ΔΕΝ «περπάτησαν»! Επιβεβαίωση από την πλευρά των θεσμών ΔΕΝ υπήρξε!

Και το σημαντικότερο: η «διάσταση» ανάμεσα στο Μαξίμου και τον υπουργό Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτο, όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά αντίθετα επέστρεψε δριμύτερη. Και μάλιστα με πρωτοβουλία του Μαξίμου! Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει breakthrough, αληθινή «υπέρβαση αδιεξόδου» στις διαπραγματεύσεις και η κυβέρνηση να «μη μιλιέται» με το βασικό της εκπρόσωπο σε αυτές τις διαπραγματεύσεις; Περίεργα πράγματα…

Στο μεταξύ, βγήκε στο φόρα τι είχε μεσολαβήσει: Καταγράφηκε «πρόοδος» στα εύκολα! Δηλαδή σε αυτά που είχαν κλείσει ουσιαστικά (ή υπήρχε μεγάλη προσέγγιση απόψεων) από τον περασμένο Δεκέμβριο!  Αλλά στα «δύσκολα», στα πραγματικά ακανθώδη, δεν υπήρχε προσέγγιση! Το αδιέξοδο παρέμενε! Αλλά οι «διαπραγματεύσεις» συνεχίζονταν… Τότε, γιατί δόθηκε, έστω και για λίγες ώρες, έστω και χωρίς να πείσει κανένα, αυτή η – ψευδής, για μια ακόμα φορά – εικόνα ότι «έκλεισε η συμφωνία»; Και τι σημαίνει αυτό;

* Πρώτον, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει πια απόλυτη ανάγκη να δείξει ότι υπάρχει «πρόοδος», ότι αργεί μεν αλλά «προχωράει». Το έχει ανάγκη γιατί οι πιέσεις είναι τεράστιες – εσωτερικά και εξωτερικά – και γιατί η αίσθηση διαιώνισης του αδιεξόδου, προκαλεί φόβο και στις γραμμές και του πιο «σκληρού» πυρήνα της.

Ο φόβος στις περιπτώσεις αυτές είναι διαλυτικός. Και πρέπει να «διασκεδάζεται» έστω και με τεχνητές «ενέσεις». Έστω και με ψέματα… Κι αυτό ακριβώς έγινε. Φώναξαν: «έκλεισε η συμφωνία» την Τρίτη το βράδυ. Όπως ακριβώς πριν 15 μέρες είχαν φωνάξει: «Έκλεισε πολιτική συμφωνία»… Κι ας βγήκε τότε να τους διαψεύσει, ο ίδιος ο Τσακαλώτος… Μόνο που το πράγμα αρχίζει να θυμίζει την ιστορία με το ψευτοβοσκό που φώναζε κάθε τόσο: Λύκος στα πρόβατα!

* Δεύτερον, ο Τσίπρας μετά το πρωτοφανές φιάσκο να εξαγγείλει πως τάχα «ήλθε η ανάπτυξη» και να βγει τρία λεπτά αργότερα να τον… διαψεύσει πανηγυρικά η ΕΛΣΤΑΤ (!), είχε προφανώς ανάγκη κάποιο «καλό νέο». Δεν του προέκυψε! Οπότε το κατασκεύασε…  Η μάλλον, δεν το «κατασκεύασε» ακριβώς. Άλλαξε ρώτα. Άλλαξε τακτική… Μέχρι εκείνη τη στιγμή υιοθετούσε τη «γραμμή Τσακαλώτου»:  «Δεν κλείνει τίποτε, αν δεν κλείσουν όλα»! Οπότε, όσο τα «ακανθώδη» μένουν ανοικτά, δεν σημαίνει τίποτε αν έκλεισαν αυτά που ήδη ήταν, από καιρό, σχεδόν «τελειωμένα»…

Την Τρίτη το απόγευμα, ωστόσο, αναγκάστηκε να αλλάξει τακτική. --Προχωράμε βήμα-βήμα, αρχίζουμε από τα εύκολα και δίνουμε την αίσθηση ότι υπάρχει πρόοδος. Έτσι κερδίζουμε χρόνο… Τον ενδιαφέρει πολύ να ακούσει από το αποψινό EuroWorkingGroup ότι όντως «υπήρξε πρόοδος». Πράγμα που μπορεί να συμβεί. Αλλά τα ακανθώδη παραμένουν ανοικτά. Κι αν δεν κλείσουν αυτά, τότε την Δευτέρα 20 Μαρτίου, δεν θα ανοίξει ο δρόμος για τη συμφωνία.

Οπότε ξαναγυρίζουμε στο ίδιο σημείο, αλλά με μικρότερες «ψυχολογικές πιέσεις» και λιγότερο φόβο στις κυβερνητικές γραμμές! Για δέκα μέρες ακόμα…

Στην πραγματικότητα, οι θεσμοί ήλθαν στην Αθήνα, για να δώσουν στην κυβέρνηση το αναλυτικό τελεσίγραφό τους! -Αυτά είναι: υπογράψτε τα ως έχουν, γιατί άλλα δεν έχει.

Ο Τσακαλώτος, ουσιαστικά βρέθηκε τότε σε πολύ δύσκολη θέση: Δεν μπορούσε να υπογράψει αυτά που η κυβέρνησή του δεν τολμούσε να δεχθεί. Και δεν μπορούσε να διαπραγματευθεί αυτά που του τα παρουσίαζαν οι απέναντι ως αδιαπραγμάτευτο τελεσίγραφο: take it or leave it. Η κυβέρνηση Τσίπρα λοιπόν, παραμέρισε ουσιαστικά τον Τσακαλώτο κι άρχισε να δείχνει ότι «τελειώνει» τα… «τελειωμένα», ενώ το πρόβλημα υπήρχε στα άλλα, στα υπόλοιπα, στα «δύσκολα» και ακανθώδη. Δηλαδή να δείξει ότι τελειώνει τον «εξωδικαστικό συμβιβασμό» και το πρωτογενές πλεόνασμα του 2018» για τα οποία οι αποκλίσεις ήταν μικρές από πέρσι… Ενώ δεν υπάρχει προσέγγιση ακόμα, ούτε τα «πλεονάσματα» του 2016 (εδώ οι διαφορές παραμένουν τεράστιες και επηρεάζουν όλα τα επόμενα), ούτε στα εργασιακά (όπου οι θεσμοί το έχουν χοντρύνει αφόρητα για την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), ούτε στη μείωση του αφορολογήτου, ούτε στις συντάξεις. 

Και φυσικά ούτε στα περιβόητα «αντίμετρα» με τα οποία ο Τσίπρας προσπάθησε να «γλυκάνει» το πολύ πικρό χάπι όλων των προηγουμένων… Ούτε και σε αυτά τον «βοηθάνε» οι θεσμοί! Το αντίθετο… Το τελεσίγραφο λοιπόν παραμένει. Ο κυρίαρχος ρόλος του ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις, επίσης παραμένει. Και δεν είναι καθόλου «διευκολυντικό» το ΔΝΤ για την κυβέρνηση Τσίπρα (όπως υπήρξε πέρσι η Κομισιόν). Το αδιέξοδο, κι αυτό παραμένει μέχρι στιγμής.

Ο Τσίπρας, ακόμα δεν τολμά ή δεν μπορεί να κάνει το «μεγάλο άλμα»… προς τα πίσω! --Πρώτον γιατί δεν αντέχει κι άλλη δημοσκοπική καθίζηση. Δεν μπορείς να κυβερνάς – και μάλιστα στα δύσκολα - όταν έχεις ήδη χάσει πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους σου. Κα συνεχίζεις να χάνεις συνεχώς… Δεν μπορείς εσύ και δεν σε εμπιστεύονται οι δανειστές!

--Δεύτερον, γιατί δεν αντέχει, σε τέτοιες συνθήκες, να του φύγει και ο Τσακαλώτος (ο οποίος φέρεται να «πακετάρει» βαλίτσες). Τώρα αρχίζουν όλοι να ετοιμάζονται για την «επόμενη μέρα»… Γιατί, βλέπετε, ο Τσακαλώτος δεν είναι Βαρουφάκης. Όταν ο Τσίπρας έδιωχνε το Βαρουφάκη, το έπαιξε ξαφνικά «Ευρωπαϊστής»! Και «κέρδισε πόντους» - κακώς, βέβαια - τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αν όμως του φύγει ο Τσακαλώτος σήμερα, δεν θα κερδίσει, θα χάσει πόντους! Κι άλλους! Και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό…

--Τρίτον – και κυριότερον – γιατί δεν είναι καθόλου σίγουρος πια, ότι κι αν «τα δώσει όλα» δεν θα του ζητήσουν απ’ έξω … κι άλλα! Δηλαδή δεν είναι σίγουρος πως οι δανειστές αναζητούν πράγματι μια «συμφωνία» με την κυβέρνηση Τσίπρα (έστω και με τελεσιγραφικούς όρους) ή απλώς του τραβάνε το χαλί... Και δεν μπορεί να πάρει και κάποια «πολιτική διαβεβαίωση» γι’ αυτό. Διότι κουμάντο κάνει το ΔΝΤ πλέον! Και το ΔΝΤ δεν μπαίνει σε λογική «πολιτικής διαπραγμάτευσης».  Χώρια που η «Αμερικανική επιρροή» στο ΔΝΤ δεν αποθαρρύνει πια την «αδιαλλαξία» του έναντι της κυβέρνησης Τσίπρα. Το ακριβώς αντίθετο… Και χώρια, ακόμα, που το επιχείρημα «δεν θέλουν οι Ευρωπαίοι χρεοκοπία της Ελλάδας μέσα σε μια προεκλογική για τους ίδιους χρονιά» αρχίζει και χλομιάζει…

--Πρώτον, γιατί οι Ευρωπαίοι προλαβαίνουν να ανατρέψουν τον Τσίπρα, να τον στριμώξουν, να οδηγήσουν τα πράγματα σε πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα και να έχουν απέναντί τους μια πιο «αξιόπιστη» Ελληνική κυβέρνηση, πριν από τις Γερμανικές εκλογές.

--Δεύτερον, γιατί αν ανατρέψουν τον Τσίπρα, θα το κεφαλαιοποιήσουν θετικά στις δικές τους προεκλογικές αναμετρήσεις.

--Τρίτον, διότι τον Τσίπρα δεν τον εμπιστεύεται κανείς πια! Δεν προχωράει στις μεταρρυθμίσει, δεν προχωράει την ιδιωτικοποιήσεις, άσε που προκύπτουν και σκάνδαλα (ή «σκάνδαλα») το ένα πίσω από το άλλο.

Όλα αυτά προετοιμάζουν την Ευρωπαϊκή (και κυρίως τη γερμανική) κοινή Γνώμη για «ανακούφιση» αν φύγει ο Τσίπρας.

--Τέταρτον, διότι οι αλλεπάλληλοι διορισμοί και οι μονιμοποιήσεις στο Δημόσιο, που εξαγγέλλονται αυτή τη στιγμή ΔΕΝ βοηθούν την Αθήνα στις διαπραγματεύσεις έναντι των δανειστών. Αντίθετα είναι σαν ο Τσίπρας να ετοιμάζεται να τα «σπάσει» με τους δανειστές και να πάει σε εκλογές…

--Πέμπτον, διότι αν είχε ως επιλογή του να συνεχίσει να κυβερνά, θα έσπευδε να κλείσει τη διαπραγμάτευση, τώρα πια που του έδωσαν το «τελεσίγραφο».

Γιατί μόνο έτσι θα τελείωνε η αβεβαιότητα, θα είχε κάποιες ελπίδες να μπει στην «ποσοτική χαλάρωση» του Ντράγκι και να προσδοκά κάποια εξομάλυνση της κατάστασης τους επόμενους μήνες. Όσο συνεχίζεται η αβεβαιότητα, πια, κινδυνεύει με πάσης φύσεως εσωτερική κατάρρευση. Έχει φτάσει στο σημείο, που η άρση της αβεβαιότητας είναι η κορυφαία προτεραιότητα για να παραμένει (έστω και λίγο ακόμα) στην εξουσία. Κι όμως, δεν σπεύδει να τα κλείσει! Αντίθετα, το «τραβάει»… Ακόμα κι αν του πουν σήμερα ή σε δέκα μέρες: «μπράβο, έχουμε κάποια πρόοδο», είναι δύσκολο πια να κλείσει πριν το Μάιο. Και τότε έχει θα χαθεί η χρονιά πλέον και δεν έχει τίποτε να κερδίσει, αν παραμείνει. Μάλλον, λοιπόν, ετοιμάζεται για το grand finale. Να αιφνιδιάσει τους πάντες…

* Προσπαθεί να εμφανίσει «πρόοδο» στις διαπραγματεύσεις, για να μπορεί μετά να «καταγγείλει» στο εσωτερικό του ακροατήριο του «δανειστές» για «στραγγαλισμό»!

* Εμφανίζεται ότι «διαπραγματεύεται», για να μπορεί σε λίγο να φορτώσει στους «έξω» το σπάσιμο της διαπραγμάτευσης.

* Και επισπεύδει τους διορισμούς μέσα στη χώρα, για να μαζέψει κάποια ψηφαλάκια, την ώρα που του φεύγουν από παντού…

* Ρίχνει λάδι στη φωτιά με τον Τσακαλώτο, και τον αποδυναμώνει συνεχώς, γιατί σκοπεύει πάνω του να ρίξει όλες τις ευθύνες: και για τις υποχωρήσεις που έγιναν, και για τα αδιέξοδα που θα προκύψουν οδηγώντας τον σε πρόωρες εκλογές. Ώστε να μην τον έχει «στα πόδια του» μετά την σίγουρη ήττα. Ο Τσίπρας δεν ετοιμάζεται για «συμφωνία». Ετοιμάζεται για το grand finale της «παράστασης».

Και για την «επόμενη μέρα»…

Φοβάται πως οι απ’ έξω – με πρωτοβουλία του ΔΝΤ πλέον – του την «έχουνε στημένη». Κι ετοιμάζεται να «αιφνιδιάσει» εκείνος, πριν τον αιφνιδιάσουν. Ο Τσακαλώτος διαδίδει πως «δεν θα γίνει Βαρουφάκης»...  Μα αυτό ακριβώς θα γίνει: Βαρουφάκης! Θα τον φάει ο Τσίπρας ως «Ιφιγένεια»! Μόνο που το «κόλπο» δεν θα πιάσει αυτή τη φορά… Κι ο ίδιος ο Τσίπρας διαδίδει πως «δεν θα γίνει Σαμαράς»…  Ασφαλώς και δεν θα γίνει Σαμαράς!

--Ο Σαμαράς όταν έφυγε άφησε μια οικονομία σε ανάκαμψη, ένα δημοσιονομικό κενό 0,6 δισεκατομμυρίων και έξοδο από τα Μνημόνια. Την οποία είχαν ήδη αποδεχθεί οι δανειστές…

--Ο Τσίπρας φεύγοντας θα αφήσει ένα κενό 3,6 δισεκατομμυρίων, πολλαπλές δεσμεύσεων του που δεν υλοποίησε (μεταρρυθμίσεις και αποκρατικοποιήσεις), ένα «ενισχυμένο κόφτη», ένα «υπερταμείο» όπου έχει υποθηκευθεί η Δημόσια Περιουσία για 99 χρόνια (!), υπερδιπλάσιες ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου και μια οικονομία που δεν μπορεί να ξεκολλήσει από την ύφεση.

Ο Τσίπρας θα αφήνει επίσης απλήρωτα τα ομόλογα που λήγουν τον Ιούλιο και τους δανειστές να ετοιμάζονται ήδη, (στην καλύτερη περίπτωση) να μας δώσουν τέταρτο Μνημόνιο: με πολύ λιγότερα χρήματα και πολύ πιο σκληρή λιτότητα. Για άλλα τρία-τέσσερα χρόνια…

--Ο Σαμαράς δύο χρόνια μετά την αποχώρησή του από την εξουσία είναι σήμερα ο πιο δικαιωμένος στη συνείδηση του κόσμου πρώην Πρωθυπουργός! Και με μεγάλη επιρροή εκτός Ελλάδος.

--Ο Τσίπρας έξη μήνες μετά την αποχώρησή του από το Μαξίμου, ίσως δεν έχει κόμμα, δύσκολα θα κυκλοφορεί, μέσα στη χώρα θα θυμίζει εφιάλτες και έξω από τη χώρα θα τον αναθεματίζουν οι ίδιοι οι ομοϊδεάτες του.

Σίγουρα ο Τσίπρας δεν θα αξιωθεί να γίνει Σαμαράς! Θα μείνει όμως, σύγχρονη ενσάρκωση του Αισώπειου μύθου: Για τον ψευτοβοσκό που φώναζε κάθε τόσο:

Λύκος στα πρόβατα! Κι όταν ήλθε ο λύκος πραγματικά, τον έφαγε! Κι αυτόν και τα πρόβατα…

Θανάσης Κ.

Facebook