Περί Survivor (Part II) …

Να που συμπληρώθηκε αισίως ένας ολόκληρος μήνας Survivor, με αποτέλεσμα η μισή και παραπάνω Ελλάδα, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις πολλών,  να έχει βάλει στην άκρη τις όποιες ιδεοληψίες, και να είναι πλέον καθηλωμένη στους καναπέδες παρακολουθώντας τις «περιπέτειες» κάποιων «ψωνισμένων» συμπατριωτών μας, που «ταλαιπωρούνται» στις εξωτικές παραλίες της Καραϊβικής για ένα … γιαούρτι. Οι υπόλοιποι, που συνεχίζουν να πολεμάνε ανεμόμυλους, αρνούμενοι να το παρακολουθήσουν διότι «δεν είναι της αισθητικής τους», ας πρόσεχαν.

Είμαι από τους πρώτους που έσπευσαν να υπερασπιστούν την εν λόγω εκπομπή ( εδώ) καθώς για μένα, όπως όλα σχεδόν τα ριάλιτι,  αποτελεί κι αυτό ένα άκρως ενδιαφέρον in vivo πείραμα με θέμα την μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς, εφάμιλλο με τα διάσημα ψυχολογικά πειράματα των πανεπιστημίων της Αμερικής που έλαβαν χώρα σε προηγούμενες δεκαετίες, και μάλιστα σε σχετικά πιο δύσκολες κι ακραίες συνθήκες...

Βέβαια, το δικό μας αυτό ριάλιτι είναι σούπερ χλιαρό σε σχέση με άλλα αντίστοιχα που μεταδίδονται σήμερα σε ξένα κανάλια, όπως π.χ. το  The Island με τον Bear Grylls, όπου εκεί μιλάμε για την απόλυτη επιβίωση, το απόλυτο μαρτύριο,  χωρίς Σάκη, χωρίς γιαούρτια, και χωρίς γιατρό ή ένοπλο σεκιουριτά stand by. Παρόλα αυτά, εμένα δεν με ενδιαφέρει τόσο το κομμάτι της επιβίωσης, ούτε αυτό των αγωνισμάτων, όσο το να παρακολουθώ την εξέλιξη των διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ των παικτών των δυο ομάδων, και πως αυτές διαμορφώνονται (προς το δυσμενέστερο) με το πέρασμα του χρόνου, και ειδικά όταν τους σφίγγει η λόρδα. Τότε είναι που αποκαλύπτεται η πραγματική ανθρώπινη φύση, ξεδιπλώνονται οι ανθρώπινοι χαρακτήρες, και βλέπουμε αυτά που βλέπουμε: κλίκες, ραδιουργίες, συκοφαντίες, έριδες, πισώπλατα μαχαιρώματα, προδοσίες, υποκρισία, γλειψίματα, ακόμη και κλοπές κουβερτών και πατατών… πράγματα δηλαδή που δεν έχουμε την ευκαιρία να δούμε στην καθημερινότητά μας, αφού όλοι παίζουμε κάποιον ρόλο έναντι των άλλων, όλοι κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, και σπάνια θα εκφραστούμε χύμα και τσουβαλάτα, αφού προέχει να το «παίξουμε φίλοι», ανάλογα πάντα με τα ιδιοτελή μας συμφέροντα. Συμφέροντα που βγαίνουν στη φόρα πιο γρήγορα και πιο διακριτά στις «δύσκολες» συνθήκες συμβίωσης και επιβίωσης στον Άγιο Δομίνικο.

Εν πάση περιπτώσει, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η Ελλάδα παρακολουθεί την εν λόγω εκπομπή μετά μανίας και τα σκυλιά δεμένα. Κόντρα στις αντιλήψεις και στους αφορισμούς κάποιων «ποιοτικών» και καλά ελιτιστών, που έσπευσαν από την αρχή να καταδικάσουν την «φτήνια» τόσο του Survivor όσο κι εκείνων που το παρακολουθούν. Λες και οι ίδιοι μεγάλωσαν διαβάζοντας Μπαρούχ Σπινόζα και ακούγοντας αποκλειστικά κλασική μουσική, αντί όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα να παρακολουθούν Μενεγάκη, να πετάνε γαρδένιες στη Γαρμπή, και να κρέμονται από τα χείλη του κάθε … Καζάκη. Τέλος πάντων. Περί ορέξεως…

Ήμαρτον!

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Μετά από έναν ολόκληρο μήνα προσωπικά επιβεβαιώθηκα σε αυτό που έλεγα από την αρχή, ότι σε λίγο καιρό θα δούμε τα σώματα, τις φάτσες, και κυρίως τις συμπεριφορές των παικτών να αλλάζουν μπροστά στα μάτια μας. Και το βλέπουμε (όσοι παρακολουθούμε).

Ο Σπαλιάρας έχασε ουκ ολίγα κιλά κι έγινε σαν τον Άγιο Ονούφριο όταν μαρτυρούσε, το ίδιο και ο Μπο που έχει πλέον ξεφουσκώσει, ενώ όλες εκείνες οι «πανέμορφες» θηλυκές παρουσίες, δεν μοιάζουν σε τίποτα πλέον με την εικόνα που είχαμε γι αυτές όταν ξεκίνησε το παιχνίδι, αφού ένας μήνας χωρίς «μπογιές» τις έκανε όλες να μοιάζουν με πρόωρα γερασμένες χωρικές μιας ορεινής περιοχής της Πίνδου της δεκαετίας του ‘40. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο ή «ξενερωτικό» από αυτό το θέαμα, ειδικά όταν συνοδεύεται από 30 περίπου τατουάζ και μαύρη ρίζα… 

Πάλι καλά που η τεχνολογία προχώρησε, και δεν χρειάζεται καθημερινό ξύρισμα στις γάμπες γιατί αλλιώς θα δυσκολευόμασταν να ξεχωρίσουμε τον Κώστα τον κομάντο από την Σόφη την δασκάλα του γιόγκα (αυτήν που μάλλον την εγκατέλειψε η συμπαντική ενέργεια)!

Όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι, το είχα πει και αυτό: Τα φουσκωμένα και γραμμωμένα σώματα, είναι ωραία να τα βλέπεις αλλά δεν αποδίδουν σε τέτοιες συνθήκες. Ειδικά όταν για να συντηρηθούν χρειάζονται θερμίδες (και διάφορα άλλα), όχι αστεία. Γι αυτό βλέπουμε να μεγαλουργεί ο δαιμόνιος Κύπριος  Μάριος, χωρίς κανένα εντυπωσιακό σωματικό προσόν. Όπως και ο πρώην μισθοφόρος, όπως και ο Κινέζος από την Θεσσαλονίκη. Την ώρα που οι μποντιμπιλντεράδες τρεκλίζουν, κάποιοι λιποθυμάνε, και ο γίγαντας Μπο κρατάει την μύτη του για να κάνει βουτιά σε μια… μπανιέρα!

Αυτά όσον αφορά στη σωματική μετάλλαξη, που ήταν φυσικό κι επόμενο να συμβεί, αφού το φαγητό είναι ελάχιστο έως καθόλου, άσχετα αν της ξέφυγε της αλληνής (διευθύντρια παραγωγής παρακαλώ) σε μια εκπομπή του ΣΚΑΙ, και αποκάλυψε ότι «τα παιδιά πίνουν φρέσκους χυμούς, και τρώνε μπόλικα φρούτα τακτικά». Κάτι που αν ισχύει αλλάζει όλα τα δεδομένα, και στοιχειοθετεί μια απάτη μεγάλου βεληνεκούς. Ας όψεται όμως η γάτα η δημοσιογράφος, που δεν κατάλαβε καν τι λαυράκι είχε στα χέρια της και το προσπέρασε ασχολίαστο.

Το πιο ενδιαφέρον όλων όμως είναι η ραγδαία μετάλλαξη της συμπεριφοράς, και των μεταξύ τους σχέσεων. Πάει αδιάβαστη δηλαδή η φράση κλισέ «είμαστε όλοι μια γροθιά», καθώς και οι διαβεβαιώσεις ότι όλοι αγαπιούνται, όλοι είναι αδέλφια, και όλοι βάζουν το κοινό συμφέρον της ομάδας πάνω από το ατομικό, διότι όλοι πήγαν εκεί για την εμπειρία και άλλα τέτοια σαχλά. Να είσαι μάνα δηλαδή, και να παρατάς το παιδί σου στη γιαγιά, για πας σε ένα ερημικό νησί παρέα με τον Σπαλιάρα και τον Μπο, για την … εμπειρία! Ποια εμπειρία άραγε;

Το ξεχείλωμα της αδελφικής αυτής αγάπης το είδαμε αρχικά στην ομάδα των μαχητών, όπου λόγω πείνας και αποχωρήσεων παικτών,  οι ραδιουργίες και οι κόντρες ξεκίνησαν από νωρίς, με την δημιουργία υποομάδων, παρεών, και εκτόξευση ένθεν κακείθεν μπηχτών, κλπ. Τώρα τελευταία αυτά έχουν εκλείψει, αφού οι δυσκολίες όντως τους ένωσαν, χώρια που έμειναν τρεις κι ο κούκος, ανεβάζοντας την ψυχολογία τους και πάνω απ όλα το όποιο ομαδικό πνεύμα, με αποτέλεσμα τα πράγματα γι αυτούς να κυλάνε πιο ήρεμα, και να κερδίζουν στα αγωνίσματα απολαμβάνοντας την πολύτιμη τροφή, που τώρα λείπει από τους «σελέμπριτις».

Ένα ομαδικό πνεύμα δηλαδή, που εξαφανίστηκε οριστικά από την άλλη ομάδα, εκείνη των «διάσημων» (προσωπικά μόνο τον Σπαλιάρα είχα ακουστά λόγω του ατομικού ερωτικού ρεκόρ του), που σαν γνήσιοι Έλληνες άρχισαν εδώ και μερικές μέρες να ζουν μέσα στην έριδα. Με τον αρχιδολοπλόκο Στέλιο (το μοντέλο) να χειραγωγεί επιτήδεια τους υπόλοιπους μαϊντανούς εναντίον του πιο ισχυρού αντιπάλου του, του Γιώργου από την Σκιάθο, που ενώ τους μαγειρεύει, ενώ τους φέρνει ψάρια, και ενώ είναι πάντα νικητής στα αγωνίσματα, κάποια μπίμπο ανακάλυψε ότι ένα μήνα μετά, αν και κοιμούνται ημίγυμνοι και κολλητά στρωματσάδα, ακόμη αυτός δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της ομάδας(!) και άρα πρέπει να φύγει! Με τον Στελάρα (παρέα με το τσιράκι του τον Λάμπρο, που είναι μονίμως με μια ξινισμένη φάτσα ) να χασκογελάει στο φόντο.

Να φύγει λοιπόν ο Γιώργαρος, αλλά να μείνει ακλόνητη στο παιχνίδι η Λάουρα! Που σπάνια συμμετέχει σε αγωνίσματα, κι όταν το κάνει χάνει, και που δεν μαγειρεύει, δεν σκουπίζει, και γενικά αποτελεί νεκρό βάρος για την ομάδα. Ναι, αλλά χαμογελάει, και χαριεντίζεται με όλους, οπότε η αρνητική της (αντικειμενικά) παρουσία κανέναν δεν ενοχλεί. Εκτός κι αν όπως λένε κάποιοι κακότροποι, τους εξυπηρετεί αλλιώς… Δεν το πιστεύω, αν και ποταπός.

Η περίπτωσή της πάντως μου θυμίζει ανάλογες συμπεριφορές υπαλλήλων στο δημόσιο, κάποιων αργόμισθων τεμπέληδων που δεν κάνουν τίποτα αλλά που όμως τα έχουν με όλους καλά, δηλώνουν παντός καιρού, και άρα επιβιώνουν πάντα στην πούδρα, αλλά κυρίως μου θυμίζει την περίπτωση της βουλευτίνας της Θεσσαλονίκης Έλενας Ράπτη, που ενώ τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα άλλαξε άρδην, ήρθαν τα πάνω κάτω, με μνημόνια, με πείνες, κλπ κλπ, η δε Νέα Δημοκρατία άλλαξε 4-5 αρχηγούς, με διάφορους να κυνηγάνε τον Καραμανλή, να βρίζουν τον Σαμαρά, να να να… αυτήν δεν την αγγίζει κανείς, άσχετα αν δεν έχει πει κουβέντα για τα πολιτικά και οικονομικά τεκταινόμενα που εδώ και χρόνια καθημερινά μας ταλανίζουν. Ναι, αλλά επιβιώνει, και ψηφίζεται μετά λατρείας. Οι αρχηγοί της ΝΔ έρχονται και παρέρχονται, αλλά αυτή σταθερά εκεί. Χωρίς καν να υπάρχει. Σαν τις κατσαρίδες ένα πράγμα, που ότι και να γίνει εκείνες θα επιβιώσουν, την ώρα που η ανθρωπότητα, με όλα τα καλά και τα κακά της θα εξαφανιστεί  από προσώπου γης.

Αυτά τα ολίγα λοιπόν για ένα «παιχνίδι» που έχει ιντριγκάρει τους Έλληνες, και που άλλοι το παρακολουθούν για τους ίδιους λόγους με εμένα, και άλλοι επειδή είναι κάτι ελαφρύ, και τους χαλαρώνει μετά από μια δύσκολη μέρα στην ζούγκλα της συριζέικης Ελλάδας. Όπως και να έχει, αξίζει τον κόπο να το παρακολουθεί κανείς, για όποιον λόγο θέλει, αλλά κυρίως διότι βλέπουμε στις οθόνες μας τον δικό μας (κρυμμένο) εαυτό, άβαφο και χωρίς φιοριτούρες, να λέει και να κάνει όσα θέλουμε να λέμε και να  κάνουμε κι εμείς κάθε μέρα στον δικό μας εξωτικό παράδεισο, αλλά δεν αφού φοβόμαστε μεν και τουλάχιστον τρώμε δε.

Και εν πάση περιπτώσει, το όλο κόνσεπτ της εκπομπής είναι ότι πρέπει για να μας προετοιμάσει για αυτά που θα έρθουν αν τυχόν και καταφέρει να ολοκληρώσει το όραμα του ο Αλέξης, πάμε δηλαδή στη δραχμή, και γίνουμε κι εμείς Βενεζουέλα, κι αρχίσουμε να κυνηγιόμαστε στα άδεια σούπερ μάρκετ για την τελευταία κονσέρβα ΖΑΝΑΕ, και το τελευταίο γάλα εβαπορέ. Μόνο που δεν θα υπάρχει κανένας Σάκης να σχολιάζει τις επιδόσεις μας, και κανένας γιατρός stand by. Το πολύ πολύ να υπάρχει η Λάουρα να χασκογελάει και να μας «εξυπηρετεί» για να ξεχνιόμαστε, με τον αντίστοιχο Στέλιο με μαύρα γυαλιά και καπαρντίνα να πουλάει καλσόν και σοκολάτες στη γωνία… σε σκληρά ευρώ!

Strange Attractor

ΥΓ- Πως το έγραψε ο άλλος στην Εφ.τ. Συν.; Ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι που σκοπό έχει να μας κάνει κι εμάς άβουλους και υπάκουους, όπως οι παίκτες στην παραγωγή, στην τρόικα, με τελικό  έπαθλο ένα ακόμη υψηλότοκο και καταστροφικό δάνειο. Ή κάπως έτσι… Ή όπως θα έλεγε κι ο Κρίτων Αρσένης, η εκπομπή αυτή έχει σκοπό να μας αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η …μεσογειακή σαρδέλα!

ΥΓ2- Προβλέπω τελική νίκη του Γιώργου Αγγελόπουλου, της Ειρήνης των μαχητών, ή του Μάριου (αυτόν θέλω προσωπικά). Όσο για αποχώρηση, μάλλον θα φύγει η Σόφη Πασχάλη, αυτή με το κουναβίσιο βλέμμα και την συμπαντική αύρα γύρω της. Όσο για τους υπόλοιπους, win win θα είναι η όλη εμπειρία τους, αφού θα ανεβάσει το μελλοντικό κασέ τους σε συνεντεύξεις, εξώφυλλα, πρωινάδικα, ή και αλλού… και ο νοών νοείτω. Ήδη, μου λένε, εξέφρασε ενδιαφέρον ο Σειρηνάκης για κάποιους και κάποιες εξ αυτών. Εγώ αυτά τα κακοπροαίρετα όμως αρνούμαι να τα υιοθετήσω…