Οι ΔΕΚΟ και η φουστανέλα ως φερετζές…

Πιάνουμε εκατό ανθρώπους στο δρόμο, διαλέξτε εσείς τη γειτονιά, και τους ρωτάμε αν δέχονται να πληρώνουν δέκα ευρώ το χρόνο για να ξανακάνουμε κρατική την “Ολυμπιακή”. Ευκολότερα πουλάς αδιάβροχα στο Άντεν, παρά βρίσκεις τέτοιο χουβαρντά. Λείπει από κανέναν η κρατική “Ολυμπιακή”;

Οι προσλήψεις από το παράθυρο; Οι πολυτελείς μισθοί, οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και τα ιλιγγιώδη εφάπαξ; Οι υπάλληλοι που πετούσαν οικογενειακώς δωρεάν για το Τορόντο και το Σίδνεϊ, εις υγείαν των κορόιδων; Τα δεκαέξι σωματεία εργαζομένων, που δεν απεργούσαν μαζί αλλά εκ περιτροπής, χθες το προσωπικό εδάφους, σήμερα οι πιλότοι, αύριο οι αεροσυνοδοί, ώστε και η εταιρεία να νεκρώνει και το ημερομίσθιο να μην χάνεται; Έγιναν οι πτήσεις αραιότερες ή τα εισιτήρια ακριβότερα; Σήμερα, τη στήνεις στο αεροδρόμιο, παίρνεις το πρώτο αεροπλάνο και πετάς στην Αθήνα με λιγότερα απ’ όσα πλήρωσες στο ταξί από την Αριστοτέλους…

Τετρακόσια εκατομμύρια ετησίως στοίχιζε στον φορολογούμενο η κρατική “Ολυμπιακή”, που ξεφορτώθηκε εγκαίρως ο Ωνάσης και φορτώθηκε το Ελληνικό Δημόσιο. Ένα εκατομμύριο τη μέρα! Και όμως, είχε χαλάσει ο κόσμος όταν η εταιρεία “ιδιωτικοποιήθηκε”. Όποιος αντέχει να αναζητήσει τα ρεπορτάζ της εποχής, θα πνιγεί στην ανοησία. Από λυρισμό για τα “ελληνικά φτερά” που κόπηκαν, μέχρι κινδυνολογία για ελλείψεις ασφαλείας στις ιδιωτικές εταιρείες και από στρατιωτικές αναλύσεις της δεκάρας, ότι δεν θα έχουμε αεροπλάνα για μεταφορά προσωπικού σε περίπτωση πολέμου μέχρι τη συνηθισμένη συνωμοσιολογία, ότι σκοτεινά συμφέροντα βρίσκονταν πίσω από την πώληση. Δικαιώθηκε κάτι απ’ όλα αυτά; Ούτε λέξη! Φαντάζεστε, να είχαμε σήμερα και την “Ολυμπιακή” στην πλάτη μας…

Προτιμάτε να δούμε τον ΟΤΕ; Τα ίδια δεν ειπώθηκαν όταν πωλήθηκε το πρώτο 30% στην Deutsche Telekom; Έχασε ή κέρδισε ο καταναλωτής από την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών; Εκεί που κάποτε παρακαλούσες μήνες να σου βάλουν τηλέφωνο, σήμερα σου το φέρνουν σε μία μέρα και με πολύ φθηνότερες χρεώσεις. Ή θέλετε να πάμε στο λιμάνι του Πειραιά, όπου υποτίθεται ότι η Cosco θα έφερνε Κινέζους να δουλεύουν για ένα πιάτο ρύζι, αλλά τελικά κανένας Έλληνας δεν απολύθηκε και θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν και αν ο ΟΣΕ στεκόταν στοιχειωδώς στα πόδια του, η Ελλάδα θα γινόταν βασική πύλη εισόδου στην Ευρώπη;

Η ζωή προχωρεί εμπειρικά. Η οικονομία επίσης. Η πολιτική ακόμη περισσότερο, αρκεί να μην είσαι τυχοδιώκτης. Να σε ενδιαφέρει το δημόσιο συμφέρον. Αυτό που πήγε καλά με την “Ολυμπιακή”, τον ΟΤΕ, τον ΟΛΠ, πιθανότατα θα πάει καλά με τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, τη ΔΕΗ και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ατυχώς, δεκαετίες έγκλειστο στο ιδεολογικό Κωσταλέξι, μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει υποστεί ανήκεστο εγκεφαλική βλάβη. Κι έτσι, κάθε φορά ξεκινάμε από το μηδέν για να αποδείξουμε ότι η Γη γυρίζει.

Όταν δεν είναι ιδεολογική καθήλωση, είναι κυνικό συμφέρον. Στην Ελλάδα, οι ΔΕΚΟ έχουν υποστεί μια ιδιόρρυθμη απαλλοτρίωση. Δεν υπάρχουν για τους πολίτες. Υπάρχουν για τους πολιτικούς, ως πεδίο πελατειακών διευθετήσεων. Υπάρχουν για τους συνδικαλιστές, που κάνουν καριέρα “αντιπαρατιθέμενοι” εικονικά με το Δημόσιο, δηλαδή “κλέβοντας” από εκκλησία. Και κυρίως, υπάρχουν για τους εργαζόμενους που απέκτησαν προνόμια αδιανόητα στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά όταν δεν μπορείς να πεις, ότι θέλεις ο μέσος μισθός στη ΔΕΗ να είναι ακατέβατα 3.425 ευρώ, ύστερα από επτά χρόνια μνημόνια, το ρίχνεις στη φουστανέλα…

Μάκης Βοϊτσίδης

Μακεδονία

Σημ. Ο- Όλα καλά, πλην όμως η ΥΠΑ (αεροδρόμια) δεν είναι ΔΕΚΟ. Είναι αμιγές δημόσιο.