Απ’ την ουτοπία στην ατοπία…

Η Ακροαριστερά εχθρεύεται την παγκοσμιοποίηση. Η ίδια Ακροαριστερά όμως υπερασπίζεται τα ανοικτά σύνορα και τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, κοινώς τα παράγωγα της παγκοσμιοποίησης. Κατάλοιπα του προκατακλυσμιαίου διεθνισμού της.

Η Ακροαριστερά εχθρεύεται τον φιλελευθερισμό. Η ίδια Ακροαριστερά όμως υπερασπίζεται την ανεξιθρησκία, το εκκοσμικευμένο κράτος, την ισότητα των δύο φύλων και τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, κοινώς τα παράγωγα του φιλελευθερισμού. Λογική αντίφαση; Ισως κάτι παραπάνω. Μάλλον το πείσμα των κακομαθημένων παιδιών του σύγχρονου κόσμου που έμαθαν να έχουν πάντα δίκιο...

Η Ακροδεξιά εχθρεύεται την παγκοσμιοποίηση. Καταγγέλλει όμως συγχρόνως την τυραννία των αγορών, τους υπερεθνικούς οργανισμούς όπως η Ε.Ε. και την πολυπολιτισμική κοινωνία.

Η Ακροδεξιά εχθρεύεται τον φιλελευθερισμό και τα παράγωγά του, από την ανεξιθρησκία έως τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Επικαλείται τις παραδοσιακές εθνικές αξίες με τις οποίες ταυτίζει τον λαό, τον οποίον τον θέλει απαλλαγμένο από επιμειξίες. Συγχρόνως προσπαθεί να αποσυνδεθεί από τις ιστορικές μνήμες καθεστώτων με τα οποία έχει ιδεολογική συνάφεια.

Είναι οι δύο μεγάλες κατηγορίες του ευρωπαϊκού εθνικολαϊκισμού. Στην πρώτη ανήκουν οι διαδηλωτές της Γένοβας, ο κ. Μελανσόν, οι Ποδέμος, ο Μπέπε Γκρίλο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Στη δεύτερη, η Μαρίν Λεπέν, ο Χερτ Βίλντερς και ο Φάραντζ. Οι νεοναζί είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Οι ιστορικές μνήμες, ακόμη κι αν δεν είναι νωπές, είναι ενεργές, ως εκ τούτου είναι καταδικασμένοι να συμμετέχουν στο σύστημα μόνον ως διαμαρτυρόμενοι. Η Χρυσή Αυγή δεν έχει τις προϋποθέσεις να απειλήσει πραγματικά τη δημοκρατία μας. Μπορεί να συνεχίσει να την παρενοχλεί βέβαια.

Συμπέρασμα: στο σύμπλεγμα του εθνικολαϊκισμού το ακροδεξιό του άκρο έχει μεγαλύτερες προοπτικές να επιβληθεί. Η ιδεολογία του δεν πάσχει από εσωτερικές αντιφάσεις, με αποτέλεσμα να δημιουργεί μια δυναμική λογική ικανή να εισπράξει τη δυσαρέσκεια όσων αισθάνονται αποκλεισμένοι από την παγκοσμιοποίηση ή τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Τι θα την κάνει είναι άλλο ζήτημα. Ο εθνικολαϊκισμός δεν ενδιαφέρεται για την πραγματοποίηση των υποσχέσεών του. Από την φύση του είναι αρνητικός.

Ο κ. Τσίπρας είχε δίκιο. Η Ευρώπη άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει. Μόνον που δεν αλλάζει όπως ήθελε. Ηταν πάντα το πρόβλημα της Αριστεράς. Γεννήθηκε σ’ έναν κόσμο που μεταμόρφωνε την ουτοπία της σε ατοπία.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή