Ο Μαδούρο, ο Ερντογάν, και ο … Αλέξης!

Σε αντίθεση με τον δικό μας λαοπρόβλητο ηγέτη, τον Αλέξη τον Τσίπρα, τον επονομαζόμενο και Φάρο των Βαλκανίων, ο Μαδούρο της Βενεζουέλας, όχι μόνο δεν σκύβει στους ξένους, όχι μόνο δεν κάνει περικοπές σε συντάξεις, αλλά δείχνοντας όλο το μεγαλείο του, αποφάσισε προχθές να αυξήσει τον βασικό μισθό κατά 60%. Πως λέμε Σκουρλέτης; Καμία σχέση.

Βέβαια, οι μαζικές διαδηλώσεις εναντίον του «ευαγούς καθεστώτος» του συνεχίζονται αμείωτες, όμως ο μεγάλος χέφε τις αγνοεί επιδεικτικά, αποδίδοντάς τες σε δεξιά «σταγονίδια», και αποκαλώντας τες «πραξικόπημα» εναντίον της μπολιβαριανής δημοκρατίας, και της προκοπής του τόπου. Όσον αφορά στις αυξήσεις στους μισθούς, η αντιπολίτευση καταγγέλλει ότι πρόκειται ξεκάθαρα για λαϊκίστικο αντιπερισπασμό, και ότι εν πάση περιπτώσει το μόνο που θα καταφέρουν είναι να συμβάλλουν στην περαιτέρω αύξηση του αστρονομικού πληθωρισμού, που το επόμενο έτος  προβλέπεται να πιάσει το 720%...

Η αύξηση αυτή του κατώτατου μισθού είναι η τρίτη για φέτος, και αποσκοπεί στο να προσελκύσει κι άλλο τους πιο φτωχούς πολίτες της Βενεζουέλας, οι οποίοι αποτελούν και την σπονδυλική στήλη του Μαδουρισμού. «Εμείς υπηρετούμε του εργαζόμενους και όχι τους ολιγάρχες», δήλωσε με στόμφο ο Μαδούρο, θυμίζοντας τον πρώιμο Αλέξη στα καλύτερά του. Πάντως, αν και οι διαδηλώσεις που έχουν παραλύσει την ήδη προ πολλού οικονομικά παράλυτη Βενεζουέλα έχουν ως πυρήνα τους την κατεστραμμένη μεσαία τάξη, τελευταία στον χορό μπαίνουν και τα πιο φτωχά στρώματα, τα οποία μέχρι τώρα χαρακτηρίζονταν από ταύτιση με το καθεστώς,  απαυδισμένα πλέον και αυτά από την αφόρητη πείνα και την φτώχια που τα μαστίζει.

Εν τω μεταξύ, όσο ο καιρός περνάει, τόσο ο Μαδούρο θυμίζει και έναν άλλο λαοπρόβλητο (εκλεγμένο) ηγέτη, τον Ερντογάν! Κι αυτό διότι αμφότεροι έχουν να αντιμετωπίσουν πραξικοπήματα (πραγματικά και φανταστικά) ενώ συνεχώς προειδοποιούν για ξένους δάκτυλους που τους επιβουλεύονται. Παράλληλα, και οι δυο ηγούνται βαθιά διχασμένων κρατών, γαντζωμένοι στην εξουσία με νύχια και με δόντια, την ώρα που οι λαοί τους βυθίζονται στην οικονομική ανέχεια.

Βέβαια, να τα λέμε αυτά, ο Ερντογάν είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα από τον Μαδούρο, ο οποίος εδώ και εβδομάδες αντιμετωπίζει έντονες λαϊκές διαδηλώσεις οι οποίες ξεκίνησαν όταν το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας «έκλεισε» ουσιαστικά την Εθνοσυνέλευση. Η απόφαση αυτή ανεστράφη λίγες μέρες μετά, πλην όμως η σπίθα άναψε και τώρα ο Μαδούρο παλεύει καθημερινά με την λαϊκή οργή.

Τα προβλήματα της Βενεζουέλας είναι τεράστια, με την πείνα να κυριαρχεί, τον πληθωρισμό να θεριεύει, τις ελλείψεις σε τρόφιμα και φάρμακα να μοιάζουν ανυπέρβλητες, και τις διακοπές ρεύματος να σπάνε τα νεύρα των πολιτών, όσων δηλαδή δεν έχουν τρελαθεί ακόμη από όλα αυτά που ζούνε, αναθεματίζοντας την ώρα και την στιγμή που και αυτοί ως άλλοι Έλληνες ψήφισαν Ελπίδα! Και που να μην είχαν και άφθονα πετρέλαια δηλαδή…

Από την πλευρά του ο Μαδούρο, το ίνδαλμα της Δούρου,  μοιάζει αναίσθητος απέναντι στις αντιδράσεις και αμετανόητος όσον αφορά στα δεινά που έχει φέρει στη χώρα του. Μάλιστα τα αποδίδει στην ύπουλη αντιπολίτευση, η οποία καθοδηγείται, λέει, από την … Ουάσιγκτον. Παράλληλα, ως γνήσιος «δημοκράτης» οργάνωσε δικές του αντιδιαδηλώσεις, κινητοποιώντας παραστρατιωτικές φιλοκυβερνητικές οργανώσεις και ομάδες, γνωστές ως «colectivos». Η αντιπολίτευση τον καλεί να διαλύσει και να αφοπλίσει αυτές τις ομάδες, να απελευθερώσει όλους τους πολιτικούς κρατούμενους, και να πάει σε νέες προεδρικές εκλογές, ειδάλλως τα συλλαλητήρια θα συνεχιστούν επ’ αόριστον. Να σημειωθεί ότι ήδη έχουν χάσει τη ζωή τους περίπου 30 άτομα.

Όπως λοιπόν ο Ερντογάν, έτσι και ο Μαδούρο μοιάζει αμετακίνητος, παρά τις αντιδράσεις απέναντί του. Ο Τούρκος ηγέτης μάλιστα μοιάζει να βγήκε κατά πολύ ισχυρότερος μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του τον περασμένο Ιούλιο, ξεκινώντας μια σειρά από διώξεις, εναντίον ατόμων αλλά και θεσμών, κλείνοντας στη φυλακή δεκάδες χιλιάδες πολίτες, ακόμη και άσχετους με το πραξικόπημα, και απολύοντας σχεδόν 100.000 δημοσίους λειτουργούς. Αυτός ο στιβαρός ηγέτης είναι η έμπνευση του Μαδούρο, και όχι ο Αλέξης, ο οποίος αν και του ιδίου φυράματος, εν τούτοις μοιάζει να πελαγοδρομεί, και να μην τολμάει ακόμη να προχωρήσει στην εγκαθίδρυση δικού του καθεστώτος (τσιπρισμού) αν και το θέλει διακαώς. Αν κρίνουμε κι από το φιάσκο στο οποίο κατέληξε η περσινή του προσπάθεια να κλείσει τα κανάλια και να ελέγξει τα ΜΜΕ, τότε καταλαβαίνουμε πως και γιατί ο Μαδούρο τον θεωρεί γιαλαντζί επαναστάτη, που δεν τολμάει να βγάλει τη χώρα του ούτε από το ευρώ, πόσο δε μάλλον να εγκαθιδρύσει «λαϊκή δημοκρατία». Ο Μαδούρο, ο οποίος μιλώντας προχθές στη κρατική τηλεόραση, προειδοποίησε πως η καταστολή του Ερντογάν θα μοιάζει με παιδική χαρά σε σύγκριση με αυτήν που θα επιφυλάξει η δική του «μπολιβαριανή επανάσταση» αν τολμήσει «η δεξιά και ξεπεράσει τα όρια, συνεχίζοντας το αντιλαϊκό πραξικόπημά της»!

Οι δυο αυτοί λατρεμένοι ηγέτες, αν και τους χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα, έχουν κι άλλα κοινά πέραν του αυταρχικού τους κυβερνητικού μοντέλου. Είναι εκλεγμένοι από τον λαό τους, και μάλιστα πρόσφατα ο Ερντογάν κέρδισε ένα δημοψήφισμα βάσει του οποίου θα περιοριστούν κι άλλο οι εξουσίες του κοινοβουλίου, ενώ θα αυξηθούν εκείνες της δικής του προεδρίας. ‘Όταν Ευρωπαίοι ανεξάρτητοι παρατηρητές άφησαν υπονοούμενα για «καλπονοθεία», ο Τούρκος σουλτάνος τους αποστόμωσε λέγοντάς τους να «μάθουν να κρατάνε τη θέση τους και να μην χώνονται εκεί που δεν τους σπέρνουν», ή κάπως έτσι. Εξάλλου, στην προεκλογική εκστρατεία του δημοψηφίσματος, ο Ερντογάν «τα έριξε» στους «κακοί ξένοι» (όπως ο παλιός καλός Αλέξης) και ειδικά στους Ευρωπαίους ομόλογούς του, κατηγορώντας τους για «σταυροφορία» εναντίον της Τουρκίας, και για … «ναζισμό»! Η πάγια τακτική του είναι να συσπειρώνει τους εθνικιστές της χώρας του, στρέφοντάς τους εναντίον ξένων εχθρών, πραγματικών και μη, αποπροσανατολίζοντας τον λαό του από τα πάμπολλα προβλήματα, που ο ίδιος έχει επιφέρει. Πρόκειται δηλαδή για έναν ιδιότυπο εθνολαϊκισμό, που μοιάζει να λειτουργεί, και που ο Μαδούρο μιμείται κατά γράμμα. Άσχετα αν ο ένας το παίζει δεξιός κι ο άλλος αριστερός.

Όπως και να έχει, τόσο για τον Ερντογάν, όσο και για τον Μαδούρο (μπορεί και για τον Αλέξη), το μέλλον μοιάζει αβέβαιο. Οι πιέσεις που δέχονται αμφότεροι, τόσο από το εσωτερικό όσο κι από το εξωτερικό είναι αφόρητες, με αποτέλεσμα οι ηγεσίες τους να μοιάζουν με πύργους από τραπουλόχαρτα έτοιμους να καταρρεύσουν, με εκείνον του Μαδούρο να είναι προς το παρόν πολύ πιο ετοιμόρροπος. Πάντως, το κυβερνητικό τους στυλ αρέσει στον Αλέξη, μόνο που ο ίδιος έχει τα χέρια του δεμένα από την συμμετοχή μας στην ΕΕ, και δεν μπορεί να τους μιμηθεί ξεδιπλώνοντας το όραμά του για μια Ελλάδα «λεύτερη και χωρίς αφεντικά». Προς το παρόν τα προσκυνάει αυτά τα αφεντικά (στα τέσσερα, παρέα με τον συγκαμένο), περιμένοντας την ευκαιρία να μας πάει στην δραχμή, να μας κάνει Σομαλία, για να έχουμε να λέμε πόσο περήφανοι είμαστε που επιτέλους έχουμε ηγέτη με κοχόνες… μέχρι τότε τα κεφάλια μέσα, κι ας ελπίσουμε πως σύντομα θα έχουμε εκλογές, και ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του.

Strange Attractor

ΥΓ- Την ώρα που ο Αλέξης και η τρελοπαρέα του αποδομούν συστηματικά την χώρα, ο νταλκάς κάποιων νεοδημοκρατών είναι αν θα ενταχτεί και πότε στο κόμμα τους η πολύφερνη νύφη, η κομματική γυρολόγος Μάρκου (από την Κριθιά του Λαγκαδά νομίζω), αφού, όπως λένε, είναι «και γαμώ τα μωρά». Λες και την θέλουν για τα καλλιστεία κι όχι για το ψηφοδέλτιο. Θα μου πείτε εδώ νομοθετεί στας Βρυξέλλας ο Βουσμάνος, η Μάρκου σε πείραξε; Τέτοιος μικροπρεπής είμαι, που δεν αναγνωρίζω τους «πολιτικούς γίγαντες» και τους στοχαστές της ευρύτερης παράταξης… Φτύστε με.

Για μια πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση της ομοιότητας των δυο "δικτατόρων" δείτε εδώ