Πόσους «ψόφους» μοίρασες σήμερα;

Aπό μικρός, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον τους νευρωτικούς λούμπεν χαρακτήρες. Από την διαβολική γριά του χωριού που έριχνε κατάρες, μέχρι το μεγαλύτερο «αρχίδι» του σχολείου που έβριζε τους υπόλοιπους.

Ο πιο σιχαμένος κακός όμως, ήταν αυτός που είχε μια ακραία αντίδραση, στο όνομα κάποιας ηθικής. Δεν έχει σημασία αν ήταν θρησκευτική, ιδεολογική ή οπαδική. Η αντίδραση έβγαινε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και είχε κοινά χαρακτηριστικά: oλοκληρωτισμό, αγένεια, προσωπικές επιθέσεις, κραυγή, υστερία και πρόκληση απέναντι στους πολλούς...

Και κάτι πιο αναγνωρίσιμο: όλοι οι νευρωτικοί κακοί αναζητούσαν μεγάλο κοινό για να διογκώσουν την πρόκληση. Καταρρίπτοντας τη γραμμή του μέτρου και της εγκράτειας. Καταπατώντας το «fair play» σε ανυπεράσπιστους και επιδεικνύοντας την βαρβαρότητά τους. Κι όλα αυτά με την βεβαιότητα ότι κάποιος τους ανέθεσε την ηθική αποστολή του τιμωρού ή του εκδικητή!

Σήμερα, που ο κόσμος έγινε ένα μεγάλο χωριό στα social media, οι νευρωτικοί λούμπεν χαρακτήρες ξεσπάθωσαν. Aλλο είναι να ρίχνεις «ψόφους» στην πλατεία ή στο καφενείο των 30 ατόμων κι άλλο μπροστά σε χιλιάδες. Κι ακόμα καλύτερα, αλλιώς είναι να σε κάνουν πρώτο θέμα τα sites και τα ραδιόφωνα, σε περίπτωση που προλάβεις να πεις τη χειρότερη κακία.

Είναι θέμα ψυχιατρικής; Ναι είναι ζήτημα υπεραναπλήρωσης ενός αντιπαραγωγικού «εγώ». Πρόκειται για άτομα που αισθάνονται την ανάγκη να εκτεθούν με κάθε τρόπο- κατά προτίμηση δραματικό- να κινηθούν «οριακά», να κραυγάσουν τις θέσεις τους και να συγκεντρώσουν περισσότερα βλέμματα πάνω τους.

Θα μου πεις έτσι δεν κάνουν όλοι οι γενναίοι; Όχι! Οι γενναίοι και οι διακινούντες το ηρωικό πρότυπο κάτι θυσιάζουν. Κάτι χάνουν. Κάποια απώλεια υφίστανται, προκειμένου να τιμωρήσουν την άδικη εξουσία ή το αυταρχικό καθεστώς. Και σίγουρα δεν σκυλεύουν πτώματα, δεν χορεύουν ως βάρβαροι πάνω από σωρούς. Ούτε και γαβγίζουν σαν κόπροι εκ του ασφαλούς, πίσω από την προστασία της ιδιότητας του ηλιθίου.

Μπροστά μας ανοίγεται ένας κόσμος, όπου το λούμπεν αποκτά γρήγορα, θέση πρωταγωνιστή στη ζωή μας. Γίνεται δυνατό, κραυγαλέο, προκλητικό, άμεσο. Και διαθέτει τον τρόπο να έχει απήχηση σε μεγάλο μαζικό κοινό, σε μικρό χρονικό διάστημα. Μέχρι και κυβερνήσεις συγκροτεί, προσπαθώντας με τραγελαφικό τρόπο, να διοικήσει απαιτητικές αστικές δημοκρατίες.

Υπάρχει όμως και κάτι αισιόδοξο: η ταχύτητα και η επανάληψη. Οι ίδιες επικοινωνιακές «αρετές» του ηλεκτρονικού κόσμου που αναδεικνύουν τις σκοτεινές νευρώσεις της κοινωνίας, πολύ γρήγορα τις γελοιοποιούν. Έχω την αίσθηση ας πούμε, ότι το μίσος και οι κατάρες των απανταχού «ακέφαλων… καβαλάρηδων» δεν θα έχουν κανένα ενδιαφέρον, όταν κανείς δεν θα τις παρατηρεί.

Θα τους βαρεθούμε κι αυτούς, όπως έχουμε βαρεθεί ένα σωρό παθογένειες στις τηλεοράσεις. Όπως βαριούνται στα χωριά τον τρελό, που βρίζει και προσβάλλει τους πάντες στο δρόμο.

Η εποχή μας είναι πια πολύ γρήγορη. Τόσο γρήγορη που δεν προλαβαίνει πια κανείς να κάνει τίποτα σοβαρό με τα λόγια. Ούτε για καλό ούτε και για κακό…

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon